Εκπομπή 19 11 2015/ Απειλή/ Ο πρόεδρος της Συρίας.

Μετά τα γεγονότα της Παρασκευής 13 11 στο Παρίσι περνάμε σε μια νέα φάση που δυστυχώς δεν μπορούμε να μην λυπούμαστε για το τέλος που σηματοδοτούν. Περνάμε πλέον σε μια εποχή που οι ανθρωπιστικές αξίες που η έναρξή τους έχει καταχωρηθεί στον 18ο αι με τον Διαφωτισμό υποχωρούν τελειωτικά. Όλα τα τελευταία χρόνια υποτασσόμαστε όλο και πιο υπάκουα στην ατομικότητα και σε μια νέα αντίληψη του έννομου που συνάγει αποκλειστικά με μια ασφάλεια και μια προφύλαξη από τον κίνδυνο ενός διαμελισμού...κάτι που προμηνύει και την κυριαρχία του σώματος έναντι του πνεύματος κάτι για το οποίο εργαζόμαστε ποικιλοτρόπως εδώ και αρκετά χρόνια με ολοένα και συντονισμένα αποτελέσματα. Κάθε τι αλλιώτικο και διαφορετικό πρέπει να αφανισθεί ώστε να μην αποτελέσει απειλή. Έχει φτάσει αυτό, να αποτελεί  εμμονή να έχει γίνειι ψύχωση όλου του δυτικού κόσμου...κάτι που σημαίνει και την υστερία του απέναντι σε κάθε τι που του προκαλεί την παραμικρή ταραχή...φτάσαμε ακόμα και μια διαφωνία να μας προκαλεί πονοκέφαλο...πόσο μάλλον κάθε μορφή περιθωρίου...που αντιτίθεται στην προσήλωση του ανθρώπου στην υπακοή για την εκτέλεση αυτού που του έχει τεθεί. Εργασία κατανάλωση και κατά το δυνατόν ελάχιστη σκέψη μιας και έχει υποκατασταθεί από τις έτοιμες φόρμουλες που του προσφέρονται. Η μνήμη παύει να είναι εργαλείο . Η μελέτη και η εξέλιξη αφορούν μόνο τις ανάγκες της ανάπτυξης των εταιρειών σύμφωνα με το αντικείμενο της κάθε μιας. Έτσι μέσα στη δημιουργία αυτής της νέας συνθήκης φτάσαμε αμέσως μετά από την επίθεση στο Λίβανο στα γεγονότα του Παρισιού. Η σύγχρονη μορφή της τρομοκρατίας που δεν πρόκειται να εξαλειφθεί με τους προ αναγγελμένους πολέμους ενάντιά της, μιας τα τελευταία χρόνια έχουμε ένα συνεχές φαινόμενο εγκλημάτων που διαπράττονται στο όνομα της πολεμικής στην ισλαμική τρομοκρατία που και με μια βιαστική ματιά, το συμπέρασμα είναι ακαριαίο πως στην παγκόσμια εξέλιξη οι επιθέσεις στην Μέση και Εγγύς ανατολή όλων αυτών των δεκαετιών που εκτυλίσσονται μέσα από πολυσύνθετες και διαπλεκόμενες πτυχές τρέφουν το έγκλημα, την θρησκοληψία, το μίσος τη βαρβαρότητα κι όλα αυτά στην τερατογένεση. Ακούω φωνές που λένε: Οσοι προσηλυτίζουν, οργανώνουν και οπλίζουν τους δράστες των φριχτών εγκλημάτων στο Παρίσι ή αλλού ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουν τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της αδελφοσύνη και της αλληλεγγύης και αυτά λέγονται από τα στόματα ανθρώπων που δεν θα με αφήσουν αύριο να τους χαλάσω την γιορτή...που δεν θα με αφήσουν να αρθρώσω μια διαφορετική λέξη που θα στείλουν για έργο κάποιον κολλητό που υπερασπίζονται, και τέλος πάντων είναι ευνουχισμένοι και πλέον ευνούχοι κάθε αισθήματος που γεννιέται κι ανθίζει σε ένα νέο άνθρωπο που θέλει να στυλώσει την δική του ύπαρξη με την αγνή και περίσσια πίστη του. είναι ευνούχος γιατί δεν του μαθαίνει την μοίρα των πραγμάτων αλλά την απόλυτη εντελέχεια ενός συστήματος τόσο ισχυρού που μόνο η απόλυτη ένταξη σ αυτό μπορεί να σου δώσει την ισχύ να ικανοποιήσεις κάτι από τα όσα πιθανά  ονειρεύεσαι αλλά το ξεχνά κι αυτό

στην διαδρομή μιας τόσο καθορισμένης πορείας. Εδώ θα σταματήσω θλιμμένη, πενθώ για όλο αυτό που χάνεται και ας δούμε ένα άλλο θέμα που ανοίγει ο πρόεδρος  της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ σε συνέντευξή του στο ιταλικό εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο Rai. .. .  που δήλωσε ότι δεν είναι η χώρα του, που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, «λίπασμα» για την τζιχαντιστική οργάνωση: Ισλαμικό Χαλιφάτο, κατηγόρησε τις χώρες της Δύσης ότι ευθύνονται για αυτή τη γέννησή.

«Μπορώ να σας πω ότι το Ισλαμικό Χαλιφάτο δεν έχει φυσικό εκκολαπτήριο, κοινωνικό εκκολαπτήριο στο εσωτερικό της Συρίας», τόνισε ο Άσαντ. Επέμεινε στο γεγονός ότι τζιχαντιστές που έχουν εκπαιδευτεί στη Συρία για να πραγματοποιούν επιθέσεις στο Παρίσι και αλλού, μπορούν να δρουν με τον τρόπο αυτό χάρη στην «υποστήριξη των Τούρκων, των Σαουδαράβων και πολιτών του Κατάρ, και φυσικά χάρη στην πολιτική της Δύσης που έχει υποστηρίξει τους τρομοκράτες ποικιλοτρόπως».


Το Ισλαμικό Χαλιφάτο «δεν ξεκίνησε από τη Συρία. Ξεκίνησε στο Ιράκ και πρωτύτερα από το Αφγανιστάν», δήλωσε ο Άσαντ, ο οποίος χρησιμοποίησε μια φράση του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ συνέβαλε στη δημιουργία του Ισλαμικού Χαλιφάτου». «Η παραδοχή του αυτή είναι η πιο σημαντική απόδειξη», δήλωσε ο πρόεδρος της Συρίας.

Οι επιθέσεις στο Παρίσι, την ευθύνη για τις οποίες ανέλαβε το Χαλιφάτο και οι οποίες προκάλεσαν τον θάνατο 129 ανθρώπων την περασμένη εβδομάδα, ήταν αιτία να επιταχυνθούν οι διαβουλεύσεις για την εξεύρεση μιας λύσης προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος στη Συρία, οι οποίες όμως εξακολουθούν να προσκρούουν στην τύχη του Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Από το 2011, ο πόλεμος έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 250.000 ανθρώπων, ενώ εκατομμύρια είναι οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι. Ολόκληρα τμήματα του συριακού εδάφους τελούν υπό τον έλεγχο του Ισλαμικού Χαλιφάτου και άλλων ενόπλων οργανώσεων.

Ο Άσαντ δήλωσε στην συνέντευξη ότι δεν μπορεί να υπάρχει χρονοδιάγραμμα μετάβασης που να προβλέπει εκλογές στη Συρία όσο περιοχές της χώρας ελέγχονται από τους αντάρτες. «Το χρονοδιάγραμμα αυτό θα μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή μόλις θα έχουμε αρχίσει να νικάμε την τρομοκρατία. Δεν μπορείτε να αποσπάσετε τίποτε πολιτικά, όσο έχετε τρομοκράτες που καταλαμβάνουν πολλές περιοχές στη Συρία».

Μόλις διευθετηθεί η κατάσταση, «ενάμιση έως δύο χρόνια αρκούν για μια μετάβαση».
ένα άρθρο της Αυγής http://www.avgi.gr/article/6038578/mpasar-asant-i-suria-den-einai-lipasma-gia-to-islamiko-kratos που υπογράφεται ωςΑΜΠΕ και τελειώνει
Η βούληση του Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία έχει επιδεινώσει τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ, της Γαλλίας που υποστηρίζουν την εξέγερση στη χώρα και της Ρωσίας, που είναι ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους της Δαμασκού. Ωστόσο μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και τη βομβιστική επίθεση εναντίον ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο αιγυπτιακό Σινά, οι χώρες αυτές δείχνουν όλο και περισσότερο διατεθειμένες να ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον των τζιχαντιστών. Κάτι με το οποίο νομίζω πως χάνεται η αρχική διάθεση του άρθρου.

Ας περάσουμε σε ένα άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην καθημερινή, 16 11 2014
Μηδενισμού τερατογενέσεις
το οποίο ξεκινάει αποκαλώντας την εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο  έκπληξη,  και αίνιγμα. Εκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού.

Αίνιγμα, γιατί η θρησκεία η ισλαμική, χωρίς να το επιδιώξει, έχει φτάσει να λειτουργεί σαν πόλος συσπείρωσης σε μια διεθνή στράτευση ενάντια στη Δύση χρησιμοποιώντας τους τρόπους και τις πρακτικές της Δύσης.

Το σκάνδαλο οξύνεται από τον αριθμό των θαυμαστών που αποκτά το Ισλάμ στους κόλπους των ίδιων των κοινωνιών της Δύσης: Γηγενείς Δυτικοί γοητεύονται από την ισλαμική θρησκεία, σπεύδουν να προσχωρήσουν σε αυτήν, να παραδοθούν με ολοκληρωτική αφοσίωση στον φανατισμένο αντίπαλο. Ο Βρετανός μασκοφόρος, που αποκεφαλίζει μπροστά στην κάμερα «απίστους» με την άνεση που θα έλιωνε πατώντας την μια κατσαρίδα, είναι φανερό ότι μισεί με πάθος τον πολιτισμό των πατέρων του, την πίστη της μάνας του. Παιδιά, αγόρια - κορίτσια από τις πιο αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, μηχανεύονται χίλια-δυο τεχνάσματα για να δραπετεύσουν από τους καταναλωτικούς «παραδείσους» και να φτάσουν στο κράτος των Τζιχαντιστών στο Ιράκ: να θυσιαστούν στον «ιερό πόλεμο» ενάντια στη Δύση. Ποια κίνητρα έχουν, τι τα συνεπαίρνει σε αυτή τη μέθη;

Δεν πρόκειται για μια μεταφυσική πίστη που μάχεται ένα αντιμεταφυσικό «παράδειγμα», όχι. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική, δεν φιλοδόξησε ποτέ να κομίσει απαντήσεις σε ερωτήματα υπαρξιακά: ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό (το «νόημα») της ζωής, του κόσμου, της Ιστορίας, να μας πει: γιατί το κάλλος, γιατί η ετερότητα, γιατί ο έρωτας, να δώσει μια εξήγηση στο σκάνδαλο της φθοράς και του θανάτου, του «κακού» που κυριαρχεί στον κόσμο. Το ιερό βιβλίο του Ισλάμ είναι ένα εγχείριδιο κανόνων συμπεριφοράς για την πρακτική της καθημερινότητας, μαζί και μια ψυχολογική εμμονή σε «αυτονόητα» στερεότυπα για αμοιβή των πιστών και εξολοθρεμό των απίστων. Η προσδοκία των ευσεβών μουσουλμάνων είναι μια ατέρμονη παράταση της ύπαρξης μετά τον θάνατο, με απολαύσεις υλικές, σαν αυτές που ονειρεύεται επί γης κάθε στερημένος.

Το κίνητρο που μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ωθεί νέους ανθρώπους σήμερα να αποδράσουν από τους καταναλωτικούς παραδείσους της Δύσης και να στρατευθούν στο μαχόμενο τη Δύση Ισλάμ, είναι ίσως ο τρόμος του κενού, παράγωγο του θεωρητικού και έμπρακτου μηδενισμού, κυρίαρχου στις δυτικές κοινωνίες. Το παγκοσμιοποιημένο δυτικό «παράδειγμα» έχει μεταβάλει τον πλανήτη σε πεδίο, όπου κυρίαρχος είναι ο νόμος της ζούγκλας: Ενας ολοκληρωτικά επιβαλλόμενος αμοραλισμός, η ηθική της δύναμης του ισχυροτέρου, η αδυσώπητη, στυγνή απολυταρχία των «αγορών». Τηρούνται όλα τα προσχήματα των «φιλελεύθερων», δημοκρατικών ιδεωδών της Δύσης: Γίνονται εκλογές, λειτουργούν κοινοβούλια, θεσμοί Δικαιοσύνης, αυτονομημένα από το κράτος ΜΜΕ. Και πίσω από την παντομίμα, η αόρατη αλλά παντοδύναμη εξουσία των οικονομικών συμφερόντων καθορίζει τα πάντα: Σε ποιον θα δοθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια προεκλογικών δαπανών, ώστε να είναι νομοτελειακά δεδομένη η εκλογή του (στην προεδρία των ΗΠΑ ή... στην Β΄ Αθηνών!) – αφού το χρήμα εξασφαλίζει τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλου των μαζών, δηλαδή τη νομιμοποίηση της απόλυτης εξουσιαστικής αυθαιρεσίας.

Το 4% του γήινου πληθυσμού απολαμβάνει, χάρη στην εξαπάτηση ή στον εξανδραποδισμό του υπόλοιπου 96%, παραδείσους χλιδής, ηδονής και δύναμης, που καμιά αφελής θρησκευτική επαγγελία δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασιωθεί. Ιδιωτικοί «οίκοι» αξιολογούν κρατικές οικονομίες, αποφασίζουν (πέρα από κάθε πολιτικό έλεγχο) ποια κοινωνία θα λιμοκτονήσει και ποια θα δανειοδοτηθεί. Πολεμικές βιομηχανίες και ο υπόκοσμος της λαθρεμπορίας των όπλων επιλέγουν ποια χώρα θα μακελευτεί και με ποιο πρόσχημα. Και πάει λέγοντας.

Απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη του κυρίαρχου στο δυτικό «παράδειγμα» μηδενισμού (μηδενισμού κάθε «νοήματος» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης – του κάλλους, της ετερότητας και μοναδικότητας, των σχέσεων κοινωνίας), κάποιοι Δυτικοί ζητάνε να αρπαχτούν από μια συνεπέστερη «πίστη». Και όσο μεγαλύτερος ο πανικός από τον εφιάλτη, τόσο πιο τυφλή η πίστη που τους ντοπάρει. Ο Βρετανός που αποκεφαλίζει ανθρώπους επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα, «πιστεύει», ίσως, ότι έτσι αντιστέκεται στις πετρελαϊκές εταιρείες που βάσισαν στην παραπληροφόρηση την εισβολή στο Ιράκ (πιθανόν και τον αφανισμό τριών χιλιάδων ανθρώπων στους Δίδυμους Πύργους). Ο μηδενισμός γεννάει τόσο το τυφλό συμφέρον όσο και την τυφλή «πίστη».

Το 1887 ο Νίτσε έγραφε για τον ευρωπαϊκό μηδενισμό: «Αυτό που σας αφηγούμαι, είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί: την ανάδυση του μηδενισμού». Απίστευτα ευθύβολη πρόβλεψη. Που τη συνόδευε και η απερίφραστη αιτιολόγησή της: «Ο μηδενισμός, ο πιο ανησυχητικός από τους επισκέπτες, στέκεται στο κατώφλι της πόρτας», επειδή «ο Θεός πέθανε και τον σκοτώσαμε εμείς – εσείς και εγώ! Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του!.. Τι άλλο είναι πια αυτές οι εκκλησίες, παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».

Η νοησιαρχία, που μεταβάλλει το άθλημα της πίστης - εμπιστοσύνης σε πακέτο ιδεολογικών «πεποιθήσεων», ο νομικισμός και ο ηθικισμός, που έχουν αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε ιδρυματική κατοχύρωση της «ενάρετης» εγωπάθειας και της ναρκισσιστικής αυτασφάλισης, η ασφυκτικά ατομοκεντρική «σωτηρία», εξαγορασμένη δικαιωματικά με αξιόμισθες πράξεις για την αιώνια επιβίωση του εγώ – αυτά όλα είναι ο «θάνατος του Θεού», η αποθέωση του μηδενισμού. Και δεν συμβαίνουν κάπου στην «παραστρατημένη» Δύση όλα αυτά, Δύση είμαστε πια όλοι μας. Ακούστε τα κηρύγματα των ελλαδιτών επισκόπων, αναζητήστε εξήγηση: γιατί χειροτονούνται επίσκοποι, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, μόνο όσοι εκφέρουν πεθαμένο λόγο για μια ιδεοληψία Θεού, γιατί η ανθρώπινη ποιότητα, μέσα στην Εκκλησία, είναι εν διωγμώ. Παρακολουθήστε στο διαδίκτυο να ενθρονίζονται σε μητροπολιτικούς θρόνους παιδάρια τέτοιων δεξιοτήτων «διαπλοκής», ώστε να έχουν θεατές του «θριάμβου» τους τον πρωθυπουργό με το μισό υπουργικό του συμβούλιο και περίπου όλους τους ανώτατους κρατικούς αξιωματούχους.

Οταν πεθαμένοι άνθρωποι διαχειρίζονται τη μαρτυρία για τη ζωή που νικάει τον θάνατο, το επόμενο (λογικά) πλάνο είναι ο τζιχαντιστής Βρετανός, που κηρύττει κόβοντας κεφάλια.

επίσης έχει ενδιαφέρον να δούμε και τα σχόλεια σε αυτό το άρθρο: http://www.kathimerini.gr/792267/opinion/epikairothta/politikh/mhdenismoy-teratogeneseis