Εκπομπή 19 11 2015/ Απειλή/ ΑΠΟΨΕΙΣ

Η μαρτυρία και οι σκέψεις ενός Ελληνα του Παρισιού


«Μια κοινωνία που δέχεται και χρειάζεται τους μετανάστες, τους αντιμετωπίζει συχνά σαν παρίες και πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οχι όσον αφορά τα δικαιώματά τους, αλλά όσον αφορά τη θέση τους στην κοινωνία. Στο “πού επιτρέπεται να κυκλοφορούν”, σε ποια μαγαζιά θα τους “επιτραπεί” να διασκεδάσουν, με ποιους θα συναναστραφούν, με ποιους θα μιλήσουν. Ο άτυπος αυτός αποκλεισμός σε συνδυασμό με τον θρησκευτικό φανατισμό που πάντα παραμονεύει οδηγεί σε ένα εκρηκτικό μείγμα»

Μηνύματα για τα θύματα γραμμένα με κιμωλία κοντά στο Μπατακλάν Μηνύματα για τα θύματα γραμμένα με κιμωλία κοντά στο Μπατακλάν | ORESTIS BRENTAS
16.11.2015, 13:13 | Ετικέτες:  Γαλλία, τρομοκρατία, επιθέσεις, νεκροί, Ισλαμικό Κράτος
Συντάκτης:
Ορέστης Μπρέντας

Πανικός στο Παρίσι από λάθος συναγερμό για νέες τρομοκρατικές επιθέσεις Πανικός στο Παρίσι | AP Photo/Peter Dejong

Ζω και εργάζομαι στο Παρίσι από τον Οκτώβριο του 2014, μετά τις σπουδές μου στην Ελλάδα και το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία.

Εχω την τύχη να εργάζομαι από τα 25 μου στη μεγαλύτερη τράπεζα της Γαλλίας, στο κέντρο της «πόλης του φωτός», είχα όμως και την ατυχία μέσα σε 13 μήνες να ζήσω 2 τρομοκρατικές επιθέσεις σε απόσταση 5 λεπτών από το εκάστοτε σπίτι μου:

➨ την πρώτη φορά στο εβραϊκό σούπερ μάρκετ στο Porte de Vincennes στις 9 Ιανουαρίου 2015, μετά την αιματηρή επίθεση στο περιοδικό Chalie Hebdo,

➨ και τη δεύτερη φορά πριν από λίγες μέρες, Παρασκευή και 13, στο νέο μου σπίτι, με την αιματηρή επίθεση στο Bataclan και τα μπαρ στην περιοχή της Republique.

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ το Παρίσι μάς δίνει τη δυνατότητα να βρισκόμαστε με φίλους και συναδέλφους, Γάλλους, Αγγλους και άλλων εθνοτήτων, όλοι μια παρέα, και να γευόμαστε τη «ζωή» του μετά τη δουλειά. Ετσι κι αυτή τη συνηθισμένη Παρασκευή, είχαμε συμφωνήσει να πάμε για ένα ποτό χαλάρωσης και ίσως να παρακολουθήσουμε τη συναυλία στο Bataclan.

Με περίμεναν όλοι σπίτι μαζί με τον συγκάτοικό μου και το αρχικό ραντεβού ήταν για τις 9 το βράδυ. Ευτυχώς καθυστέρησα να γυρίσω από τη δουλειά και έφτασα στο σπίτι γύρω στις 10 παρά.

Φτάνοντας στην εξώπορτα, άκουσα τους πρώτους πυροβολισμούς αλλά δεν έδωσα σημασία. Θεώρησα ότι ίσως ήταν κάποια πυροτεχνήματα. Δέκα λεπτά αργότερα και ενώ ετοιμαζόμασταν για την έξοδό μας, μας τηλεφωνεί έντρομος ένας Γάλλος φίλος και μας ρωτάει αν είμαστε καλά.

Τα υπόλοιπα είναι καταγεγραμμένη ιστορία που ακόμα και τώρα εξελίσσεται και την παρακολουθήσαμε όλοι σοκαρισμένοι και ανήμποροι από τηλεοράσεις και social media.

Εμείς περισσότερο άτυχοι και αποσβολωμένοι, από το μπαλκόνι τους σπιτιού μας.

Συγκλονισμένοι κάτοικοι του Παρισιού αφήνουν λουλούδια στον τόπο της τρομοκρατικής επίθεσης Συγκλονισμένοι κάτοικοι του Παρισιού αφήνουν λουλούδια στον τόπο της τραγωδίας |


Επόμενη μέρα και ξύπνησα σε μια εκκωφαντικά ήσυχη πόλη. Ποτέ ξανά Σάββατο πρωί το πολύβουο κέντρο του Παρισιού και ειδικά η Place de la Republique δεν υπήρξαν τόσο ήσυχα.

Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, ο κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους, αλλά κανείς δεν μιλάει.

Το προηγούμενο βράδυ είναι ακόμα νωπό. Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι είναι σοκαρισμένοι.

Περισσότερο από όλους οι συνάδελφοι που έχουν μεγαλώσει στην Αγγλία.

«Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στο Λονδίνο. Δέκα άτομα να τρέχουν με Καλάσνικοφ στους δρόμους; Οι κάμερες θα τους είχαν καταγράψει και η αστυνομία θα ήταν εκεί σε 5 λεπτά!» μου λέει ο Αγγλος συγκάτοικός μου.

Και συνεχίζει:

Θα έπρεπε στο Παρίσι να υπήρχαν παντού κάμερες, έλεγχοι, να κρατούνται αποτυπώματα με το παραμικρό παράπτωμα. Μόνο έτσι θα είμαστε σίγουροι και θα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε έξω.

Ενα παιδί μεγαλωμένο στο περισσότερο πολυπολιτισμικό αλλά ελεγχόμενο Λονδίνο.

Είναι όμως αυτή η λύση;

Ο φονταμενταλισμός καταπολεμάται με σιωπηρές διαμαρτυρίες και κλειστά σύνορα;

Με κεράκια, λουλούδια και φόντο τους πάνοπλους στρατιώτες που πλέον περιπολούν σε κάθε γωνιά του κέντρου;

Με αστυνόμευση των πάντων ενάντια στον κακό και αόρατο εχθρό;

Μήπως όμως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται δίπλα μας; Οχι στους κακούς «απ’ έξω», αλλά στους αδιάφορους «από μέσα»;

Η γαλλική κοινωνία, όσο και αν αποδέχεται τους ξένους και τους μετανάστες, διαφοροποιείται από αυτούς.

Ενας φίλος μου, Ελληνας γεννημένος στο Παρίσι, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο Γάλλο από Ελληνα, είναι καθηγητής πανεπιστημίου και η Ελλάδα είναι απλώς ένας τόπος διακοπών γι' αυτόν παρά η πατρίδα του, μου είπε δέκα μέρες πριν πως ό,τι και να κάνει, οι Γάλλοι και ειδικά οι Παριζιάνοι πάντα θα τον βλέπουν σαν ξένο.

Αντίστοιχες κουβέντες μού έχουν πει και πολλοί Αλγερινοί ή Μαροκινοί, οι οποίοι είναι γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ. Γάλλοι πολίτες δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Ανθρωποι με δύο πατρίδες, που δυστυχώς δεν έχουν στο τέλος καμία. Για τους Γάλλους, αν έρχεσαι από οπουδήποτε αλλού, ακόμα κι αν έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή εδώ, είσαι ξένος. Και σου συμπεριφέρονται δυστυχώς σαν σε ξένο.

Για μένα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Μια κοινωνία που δέχεται και χρειάζεται τους μετανάστες, τους αντιμετωπίζει συχνά σαν παρίες και πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Οχι όσον αφορά τα δικαιώματά τους, αλλά όσον αφορά τη θέση τους στην κοινωνία.

Στο «πού επιτρέπεται να κυκλοφορούν», σε ποια μαγαζιά θα τους «επιτραπεί» να διασκεδάσουν, με ποιους θα συναναστραφούν, με ποιους θα μιλήσουν.

Ο άτυπος αυτός αποκλεισμός σε συνδυασμό με τον θρησκευτικό φανατισμό που πάντα παραμονεύει οδηγεί σε ένα εκρηκτικό μείγμα.

Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι τρομοκράτες του προηγούμενου χρόνου ήταν Γάλλοι πολίτες.

Ισως αυτό θα πρέπει να γίνει ένα μάθημα για όλους μας και ειδικά για την Ελλάδα. Η λύση δεν είναι η αστυνόμευση και η γκετοποίηση των μεταναστών.

Η λύση είναι η αποδοχή και η αφομοίωση.

Οσο οι μουσουλμάνοι στη Γαλλία θεωρούν ότι βρίσκονται σπίτι τους και όχι σε ένα μέρος που τους καταπιέζει γι' αυτό που είναι, τότε δεν θα έχουν πρόσφορο έδαφος τα διάφορα ακραία στοιχεία να καλλιεργήσουν το μίσος.

Τροφή για σκέψη σε μια εποχή που η Ακροδεξιά στην Ευρώπη βλέπει όλα να της έρχονται… δεξιά.

Ομηροι σε «νεκρή» πόλη

http://www.efsyn.gr/arthro/omiroi-se-nekri-poli