Εκπομπή 19 11 2015/ Απειλή/ Για τα εξιλαστήρια θύματα...

Να δούμε και την ανάρτηση που κάναν οι φίλοι μας dangerfew για την 20η εκπομπή τους:http://dangerfew.blogspot.gr/2015/11/20.html

με τον τίτλο: Για τα εξιλαστήρια θύματα...

και την σκαναρισμένη φωτο από σελίδα βιβλίου του Σαίξπηρ

Ξεκινάει ο Ιωαννίδης, με την φράση:
...για την αρχαία οδό των ασεβών, για το ρομαντικό ψεύδος και τη μυθιστορηματική αλήθεια, για τα κεκρυμμένα από καταβολής, για τις φλόγες της ζηλοτυπίας, για τη ριζοσπαστική υποκειμενικότητα και τη μεταφυσική επιθυμία, για τον Ρενέ Ζιράρ!

για περισσότερα μπορούμε να ακούσουμε και την εκπομπή τους

κι ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έστειλε ο φίλος μας: stamsa stamsa: http://www.efsyn.gr/arthro/mipos-i-exairesi-ginetai-kanonas

με τον τίτλο " μήπως η εξαίρεση γίνεται κανόνας" του Άρη Χατζηστεφάνου

Τα ελικόπτερα που πετούν χαμηλά πάνω από μια πόλη προκαλούν πάντα τρόμο –είτε πραγματοποιούν επίθεση, είτε προσπαθούν να προστατεύσουν τον πληθυσμό από την επόμενη τρομοκρατική ενέργεια.

Και εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, που ο ουρανός του Παρισιού γέμισε από ελικόπτερα του στρατού και της αστυνομίας, ο φόβος κυριαρχούσε.

«Δεν μπορεί να υπάρχει λύτρωση από αυτό το συναίσθημα», μου έλεγε την επόμενη ημέρα η Καμίλ, μια νεαρή ερευνήτρια από το Πανεπιστήμιο Paris ΙΙΙV, «εάν δεν μας επιτρέψουν να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με μια μεγάλη διαδήλωση, όπως αυτή για το “Charlie Hebdo”».

Και η ίδια πάντως δεν μπορούσε να αποφασίσει εάν η απαγόρευση των συναθροίσεων, που έχει επιβληθεί μέχρι την Πέμπτη, είναι ένα αυτονόητο μέτρο ασφαλείας για την αποφυγή μιας ακόμη μεγαλύτερης επίθεσης αυτοκτονίας ή σηματοδοτεί την πρώτη φάση μιας διαρκούς κατάστασης «εξαίρεσης».

Το βέβαιο είναι ότι η κανονικότητα της παρισινής ζωής διακόπηκε με κρότο, αλλά και λυγμό.

Δεν έφταιγε γι’ αυτό η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας στους δρόμους –στο Τροκαντερό, όπου οι τουρίστες φωτογράφιζαν τον σκοτεινό πύργο του Αϊφελ, η αστυνομική παρουσία ήταν πολύ πιο διακριτική από τις κλούβες, που γεμίζουν την Ιπποκράτους ή την Ακαδημίας κάθε ημέρα του αθηναϊκού ημερολογίου.

Ακόμη και στο αεροδρόμιο «Σαρλ ντε Γκολ» τα επιπλέον μέτρα ασφαλείας δεν γίνονταν αντιληπτά σε όλες τις πτήσεις. Ηταν κυρίως η απουσία των Γάλλων από τους δρόμους που δημιουργούσε αυτό το απόκοσμο αίσθημα.

Περίεργη ήταν και η αίσθηση που αποκόμιζες στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων (ειδικά αν έχεις ενηλικιωθεί με τις τσιρίδες των ελληνικών ΜΜΕ).

Σαφείς, διασταυρωμένες πληροφορίες χωρίς δραματική μουσική υπόκρουση.

Ακόμη και όταν ένας ρεπόρτερ ξέσπασε σε λυγμούς, στην πρώτη θέα των δεκάδων πτωμάτων στην αίθουσα του «Μπατακλάν», ο παρουσιαστής τον ευχαρίστησε με ηρεμία και πέρασε στην επόμενη σύνδεση.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες λανθασμένες και ψευδείς πληροφορίες μεταδόθηκαν εκτός Γαλλίας: Ισραηλινοί ανέβαζαν παλιές φωτογραφίες από πανηγυρισμούς Παλαιστινίων, που υποτίθεται χαίρονταν για την επίθεση, ενώ τηλεοπτικοί σταθμοί στις ΗΠΑ και την Ελλάδα μετέδιδαν παραποιημένες φωτογραφίες με την Ακρόπολη και το Empire State Building να φωτίζονται στα χρώματα τής τρικολόρ.

Ακόμη και το BBC υπέπεσε σε σωρεία σοβαρών λαθών, παρουσιάζοντας έναν Αιγύπτιο, θύμα της επίθεσης, σαν δράστη, αλλά και παλιές φωτογραφίες από φωτιά στον καταυλισμό προσφύγων στο Καλέ.

Ψυχραιμία και επαγγελματισμός βέβαια δεν σημαίνουν και σφαιρική ενημέρωση.

Οι αναλύσεις των γαλλικών μέσων ενημέρωσης απέφευγαν συστηματικά οποιαδήποτε αιχμή για την εξωτερική πολιτική του Ολάντ, ο οποίος έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι εξόπλιζε ισλαμιστές μαχητές από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία.

«Αυτές οι αναλύσεις θα ξεκινήσουν αμέσως, μόλις ολοκληρωθεί το τριήμερο πένθος», έλεγε σε συνέντευξή του ο Αλέν Γκρες της «Monde Diplomatique» -φράση που ακουγόταν περισσότερο σαν ευχή παρά σαν διαπίστωση.

Ο ίδιος ο Ολάντ πάντως φάνηκε να χάνει την επικοινωνιακή μάχη στο πρώτο διάγγελμα αμέσως μετά τις επιθέσεις. Εμφανώς αγχωμένος (ίσως, είπαν κάποιοι, γιατί ήθελε να προλάβει το διάγγελμα του Ομπάμα που δεν είχε την ευγένεια να τον περιμένει) υποσχόταν πόλεμο, αλλά έδινε την εικόνα του ηττημένου.

Αντίθετα η αποφασιστικότητα της άκρας Δεξιάς γέμιζε σιγουριά το πρόσωπο της Λεπέν.

Καθώς όμως αυξάνεται το ενδεχόμενο βίαιων αντιποίνων εναντίον μουσουλμάνων, που είχαν παρατηρηθεί και μετά τις επιθέσεις στο «Charlie Hebdo», αρκετοί αναρωτιούνταν εάν το Εθνικό Μέτωπο θα είναι το πραγματικό πρόσωπο του κακού ή εάν θα δούμε την ανασύσταση ταγμάτων εφόδου, όπως αυτά που δρούσαν, όταν στο τιμόνι του κόμματος ήταν ο φασίστας πατέρας της Λεπέν.