Z' ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΕΜΠΤΗ 15/ 1/ 2015 Γ΄ΣΑΙΖΟΝ (γ΄S)

“In an essay from 2001, the French collective Tiqqun speaks of what they call the cybernetic hypothesis: “[A]t the end of the twentieth century the image of steering, that is to say management, has become the primary metaphor to describe not only politics but all of human activity as well.” The cybernetic hypothesis is a vast experiment beginning in the overdeveloped nations after World War II and eventually spreading to swallow the planet in an impervious logic of administration and interconnectivity. What are the origins of the cybernetic hypothesis, and what are its futures? This talk offers a media archeology of cybernetics through an exploration of nineteenth-century chronophotography, the history of the pixel, developments in computer modeling, bit arrays and grid systems, and that most enigmatic cybernetic device, the black box. Instead of contributing to the many heroic histories of cybernetics that already populate the cultural imagination, this talk aims to uncover
an alternative history of digital systems via an examination of the aesthetics and politics of control”.

http://loopingthreads.com/2012/06/02/alex-galloway-in-the-aftermath-of-the-cybernetic-hypothesis/

"Σε ένα δοκίμιο του 2001, η γαλλική κολεκτίβα  Tiqqun  μιλάει για αυτό που αποκαλούν "κυβερνητική υπόθεση":« Στο τέλος του εικοστού αιώνα, η εικόνα του συστήματος διεύθυνσης, δηλαδή το μάνατζμεντ (διαχείριση),  έχει γίνει η πρωταρχική αλληγορία για να περιγράψει όχι μόνο την πολιτική, καθώς και όλο το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
" Η κυβερνητική υπόθεση είναι ένα τεράστιο πείραμα που αρχίζει στα υπερανεπτυγμένα έθνη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά εξαπλώνεται ώσπου να καταπιεί τον πλανήτη στη στεγανή λογική της διοίκησης και της διασυνδεσιμότητας.

Ποια είναι η προέλευση της κυβερνητικής υπόθεση, και ποια είναι τα μελούμενά του; Η ομιλία αυτή προσφέρει την αρχαιολογία των μέσων στην κυβερνητική μέσω μιας εξερεύνηση του chronophotography του δέκατου ένατου αιώνα,
η ιστορία του πίξελ, οι εξελίξεις στη μοντελοποίηση  μέσα στον υπολογιστή, συστοιχίες bit και των συστημάτων του δικτύου, και την πιο αινιγματική κυβερνητική συσκευή, το μαύρο κουτί.
Αντί να συμβάλλουν στις πολλές ηρωικές ιστορίες της κυβερνητικής που καταλαμβάνουν ήδη την πολιτιστική φαντασία, αυτή η συζήτηση έχει ως στόχο να αποκαλύψει
μια εναλλακτική ιστορία των ψηφιακών συστημάτων μέσω μιας εξέτασης της αισθητικής και της πολιτικής τού ελέγχου »

Ήθελαν μια περιπέτεια και να τη ζήσουν μαζί σας. Στο τέλος όλοι θα είναι μόνο αυτά που θα μπορούν να ειπωθούν. Πίστευαν σθεναρά ότι το μέλλον θα είναι μοντέρνο: διαφορετικό, με πάθος, και σίγουρα δύσκολο.
Κατοικημένο από cybords και ανοιγμένα χαρτιά επιχειρηματιών, φρενήρεις χρηματιστές του μάρκετινγκ άντρες τουρμπίνες. Και για εκείνους που είναι πρόθυμοι να το δουν, το παρόν είναι ήδη έτσι.
Νομίζουν ότι το μέλλον θα είναι ανθρώπινο, θηλυκό - και πλουραλιστικό.. έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να το ζήσει πραγματικά, έτσι ώστε ο καθένας να συμμετέχει σε αυτό. Αυτοί είναι οι Διαφωτιστές που χάσαμε, πεζικάριοι της προόδου, οι κάτοικοι του 21ου αιώνα.
Αγωνίζονται ενάντια στην άγνοια, την αδικία, τη φτώχεια, και όλων των ειδών την δυστυχία. Πηγαίνουν όπου αυτό συμβαίνει, όπου τα πράγματα συμβαίνουν. Δεν θέλουν να χάσουν ούτε ένα πράγμα.
Είναι ταπεινοί και θαρραλέοι, στην υπηρεσία των συμφερόντων που είναι πολύ πέρα από αυτά, καθοδηγείται από μια ανώτερη αρχή. Μπορούν να δημιουργούν προβλήματα, και μπορούν να βρουν λύσεις.
Θα ξεπεράσουν και το πιο επικίνδυνο όριο, για να μας κριτικάρουν ώστε να στυλώσουν το μέλλον.
Είναι η Ιστορία βαδίζοντας εμπρός, τουλάχιστον σε ό, τι έχει απομείνει από αυτό, γιατί το πιο σκληρό κομμάτι έχει τελειώσει. Είναι οι άγιοι και οι προφήτες, αληθινοί σοσιαλιστές.
Αυτοί γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι ο Μάης του 1968, δεν ήταν μια επανάσταση. Η αληθινή επανάσταση είναι το ένα που αυτοί έφτιαξαν. Τώρα είναι πλέον θέμα της οργάνωσης και της διαφάνειας, της ευφυΐας και της συνεργασίας. Ένα τεράστιο πρόγραμμα! Στη συνέχεια ... "

Με συγχωρείτε; Τι; Τι λέτε; Ποιό πρόγραμμα; Οι χειρότεροι εφιάλτες, είναι συχνά οι μεταμορφώσεις ενός μύθου, Οι μύθοι των ανθρώπων που λένε στα παιδιά τους για να τα βάλουν να κοιμηθούν και να τελειοποιήσουν έτσι την ηθική εκπαίδευση τους.
Οι νέοι κατακτητές, που ονομάζουμε cyberneticians δεν περιλαμβάνονται σε ένα οργανωμένο κόμμα - που θα έκανε τη δουλειά μας εδώ, πολύ πιο εύκολη –
αλλά μάλλον έναν διάχυτο σχηματισμό από πράκτορες, όλοι οδηγούμενοι, κατακτημένοι και τυφλωμένοι από τον ίδιο μύθο.
Αυτοί είναι οι δολοφόνοι του χρόνου,
οι σταυροφόροι της Ομοιότητας, οι λάτρεις των θανατηφόρων ατυχημάτων.
Αυτοί είναι οι σεχταριστές http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
των διαταγών, ο λόγος των εθισμένων, ο μεσολαβητής μεταξύ των ανθρώπων. Οι μεγάλοι θρύλοι μπορεί πράγματι να είναι νεκροί, όπως η μετα-μοντέρνα Βίβλος ισχυρίζεται συχνά, αλλά η κυριαρχία εξακολουθεί να αποτελείται από master-μυθοπλασίες. Τέτοια ήταν η περίπτωση του μύθου των μελισσών που δημοσιεύθηκε από τον Bernard de Mandeville στα πρώτα χρόνια του 18ου αιώνα, η οποία συνέβαλε τόσο πολύ στην ίδρυση της πολιτικής οικονομίας και
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Fable_of_the_Bees
δικαιολογεί τις προόδους που σημειώνονται από τον καπιταλισμό. Ευημερία, η κοινωνική τάξη, και η πολιτική δεν εξαρτάται πλέον από τις καθολικές αρετές της θυσίας, αλλά από την επιδίωξη κάθε ατόμου των δικών του ενδιαφερόντων:
δηλώνει τις ‘’ιδιωτικές φαυλότητες" ώστε να είναι καλυμμένος με εγγύηση για το «κοινό καλό» Ο Mandeville, η "διαβολάνθρωπος "καθώς οι άνθρωποι τον αποκαλούσαν τότε, έτσι, ίδρυσε τη φιλελεύθερη υπόθεση, σε αντίθεση με το θρησκευτικό πνεύμα της εποχής του, μια υπόθεση η οποία αργότερα θα έχει μεγάλη επιρροή στον Άνταμ Σμιθ.
Παρόλο που είναι φυσιολογικό να επανεφαρμοσθεί αποκατεστημένη η μορφή που δόθηκε από τον φιλελευθερισμό, αυτός ο μύθος είναι ξεπερασμένος σήμερα. Για τα κριτικά μυαλά, έπεται ότι δεν αξίζει πια να κριτικάρουν τον φιλελευθερισμό. Ένα νέο μοντέλο έχει πάρει τη θέση του, την ίδια εκείνη που κρύβεται πίσω από τα ονόματα "Internet", "νέα τεχνολογία πληροφοριών και επικοινωνιών», η «νέα οικονομία», ή γενετική μηχανική. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι πλέον τίποτα, παρά μια υπολειμματική αιτιολόγηση, ένα άλλοθι για τα καθημερινά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από cybernetics.

http://theanarchistlibrary.org/library/tiqqun-the-cybernetic-hypothesis


“They wanted an adventure, and to live it out with you. In the end all that’s all that can be said. They believed resolutely that the future would be modern: different, impassioning, and definitely difficult. Peopled by cyborgs and bare handed entrepreneurs, frenzied stock-marketeers and turbine-men. And for those that are willing to see it, the present is already like that. They think the future will be human, feminine even — and plural; so that everyone can really live it, so that everyone participates in it. They are the Enlightenment men we’ve lost, infantrymen of progress, the inhabitants of the 21st century. They fight against ignorance, injustice, poverty, and suffering of all kinds. They go where it’s happening, where things are going on. They don’t want to miss out on a thing. They’re humble and courageous, at the service of interests that are far beyond them, guided by a higher principle. They can pose problems, and they can find solutions. They’ll have us traversing the most perilous of frontiers, they’ll reach out a hand to pull us up onto the shore of the future. They’re History marching forth, at least what’s left of it, because the hardest part is over. They’re the saints and the prophets, true socialists. They’ve known for a long while that May 1968 wasn’t a revolution. The true revolution is the one they’re making. Now it’s just a matter of organization and transparency, intelligence and cooperation. A vast program! Then...”

Excuse me? What? What’d you say? What program? The worst nightmares, you know, are often the metamorphoses of a fable, fables PEOPLE tell their kids to put them to sleep and perfect their moral education. The new conquerors, who we’ll call the cyberneticians, do not comprise an organized party — which would have made our work here a lot easier — but rather a diffuse constellation of agents, all driven, possessed, and blinded by the same fable. These are the murderers of Time, the crusaders of Sameness, the lovers of fatality. These are the sectarians of order, the reason-addicts, the go-between people. The Great Legends may indeed be dead, as the post-modern vulgate often claims, but domination is still comprised of master-fictions. Such was the case of the Fable of the Bees published by Bernard de Mandeville in the first years of the 18th century, which contributed so much to the founding of political economy and to justifying the advances made by capitalism. Prosperity, the social order, and politics no longer depended on the catholic virtues of sacrifice but on the pursuit by each individual of his own interests: it declared the “private vices” to be guarantees of the “common good.” Mandeville, the “Devil-Man” as PEOPLE called him at the time, thus founded the liberal hypothesis, as opposed to the religious spirit of his times, a hypothesis which would later have a great influence on Adam Smith. Though it is regularly re-invoked, in a renovated form given it by liberalism, this fable is obsolete today. For critical minds, it follows that it’s not worth it anymore to critique liberalism. A new model has taken its place, the very one that hides behind the names “internet,” “new information and communications technology,” the “new economy,” or genetic engineering. Liberalism is now no longer anything but a residual justification, an alibi for the everyday crimes committed by cybernetics.http://theanarchistlibrary.org/library/tiqqun-the-cybernetic-hypothesis

Με τον όρο κυβερνοχώρος ο οποίος επικράτησε του κυβερνοδιάστημα[1] «υποδηλώνεται το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί από δίκτυα επικοινωνιών που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Παραδείγματα τέτοιων δικτύων αποτελούν τα τοπικά δίκτυα (LANs) –στα οποία ορισμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, μέσα στο ίδιο δωμάτιο ή στο ίδιο κτίριο για να εξυπηρετείται η δίοδος των πληροφοριών, για να μοιράζεται η επεξεργασία ή για την διευκόλυνση των επικοινωνιών- και τα ευρείας εμβέλειας δίκτυα (WANs) όπως το σύστημα του Internet (το διεθνές δίκτυο των δικτύων για ακαδημαϊκούς και ερευνητές), για τις ίδιες δραστηριότητες σε εθνικά και παγκόσμια δίκτυα»[2].
Σύμφωνα με τη Λενιώ Μυριβήλη (PhD) «ο κυβερνοχώρος αναφέρεται ως ψηφιακός τόπος της τεχνοεπιστήμης, για άλλους είναι ένας ιδιαίτερος χώρος διεπαφής υποκειμένων, πρακτικών και τεχνολογιών. Μερικές φορές ο κυβερνοχώρος παρουσιάζεται ως χώρος διαφυγής απ΄ την «πραγματικότητα», αφού σε αυτόν μπορούμε να μεταμορφωνόμαστε κατά βούληση. Άλλες φορές πάλι φαντάζει ως υβριδικός χώρος μέσα στον οποίο συμφιλιώνονται και μετουσιώνονται πολιτισμικοί πόλοι»[3].
Η ιστορική προοπτική του όρου:
Για τον von Joachim Paul[4] -που κάνει μια αναδρομή στα συμφραζόμενα της έννοιας κυβερνήτης από την αρχαία εποχή και της χρήσης του προθέματος Κυβερνο- στη σύγχρονη ορολογία του Διαδικτύου- η εξέλιξη του όρου κυβερνοχώρος θεμελιώνεται στο έργο Κυβερνητική: ή Έλεγχος και Επικοινωνία στο Ζώο και τη Μηχανή του Γερμανοαμερικανού μαθηματικού Νόρμπερτ Βίνερ[5], ένα σύγγραμμα με διαπλαστική επίδραση στο σχηματιζόμενο τότε επιστημονικό πεδίο της κυβερνητικής. Η κατανόηση αυτής της νέας έννοιας κυβερνοχώρος ωστόσο, διαμορφώθηκε επίσης και από δύο άρθρα του Γουόρεν ΜακΚάλλοχ που δημοσιεύθηκαν το 1943 και το 1944 αντίστοιχα. Και οι δύο δημοσιεύσεις ασχολούνταν με υπολογισμούς αντιδράσεων σε νευρικά συστήματα ζώντων οργανισμών σύμφωνα με τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Συμπέρανε ότι η τοπολογία του νευρικού συστήματος δεν υποδεικνύει κάποια τάξη με την έννοια της ιεραρχίας. Επιπρόσθετα σημείωσε «ότι η τυπική περιγραφή του νευρικού συστήματος δεν είναι δυνατή με τα εργαλεία της κλασικής δυαδικής λογικής» αλλά με την έννοια της ετεραρχίας, δηλαδή της συνεργατικής και συνδυασμένης δράσης[6]. Από αυτή την άποψη γνωστοποίησε πολύ νωρίς αυτό που συνήθως αποκαλείται χαοτική ανάπτυξη του κυβερνοχώρου, αλλά και της συνδυαστικής ικανότητας (ετεραρχίας) που αντιδρά στην καθορισμένη ιεραρχία πραγμάτων.
Τον όρο πρότεινε ουσιαστικά ο συγγραφέας Γουίλιαμ Γκίμπσον (William Gibson), που τον χρησιμοποίησε στο κυβερνοπάνκ μυθιστόρημά του Νευρομάντης το 1984[7]. Ο Γκίμπσον περιέγραψε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο οι «καουμπόη της κονσόλας», οι χάκερ του μέλλοντος, «εισέρχονταν» στον κυβερνοχώρο με τα κράνη τους και πρόβαλλαν τη συνείδηση τους σε τρισδιάστατα εικονικά περιβάλλοντα που οπτικοποιούσαν ένα παγκόσμιο ψηφιακό δίκτυο πληροφοριών, όχι πολύ διαφορετικό από το κατοπινό Internet. Ο Γκίμπσον, γνωστός για την εμμονή του στις τεχνολογίες που δεν προσφέρουν όσα προσδοκά, πιθανώς ανέμενε ότι η ανθρώπινη φαντασία θα δημιουργούσε νέες αντιληπτικές «πραγματικότητες» μέσω της τεχνολογίας.
Εκείνος που χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει σε ένα διαφορετικό επίπεδο τον συνδυασμό της τεχνολογίας υπολογιστών και των τηλεπικοινωνιών ήταν κατά τον von Joachim Paul ο δημοσιογράφος και φιλόσοφος των ΜΜΕ Τζον Πέρρυ Μπάρλοου (John Perry Barlow), γνωστός ως στιχουργός των The Grateful Dead. Διακήρυξε εν ολίγοις ότι χρειάζεται να αναπτυχθούν νέες μεταφορικές έννοιες, νέοι κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς για το δίκτυο πληροφοριών του νέου κόσμου[8].
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%82