ΦόρουμΣάββας Μιχαήλ
Σελίδα 1 από 1
Σάββας Μιχαήλ
από City Travellers Τετ Μαρ 02, 2016 11:31 pm
Σάββατο, 29 Νοεμβρίου 2014
«Musica ex nihilo» Σάββας Μιχαήλ
Ένα σήμα συναγερμού αντηχεί σε όλο το βιβλίο από τις πρώτες σου σελίδες· ο συναγερμός που σήμανε ο Κάφκα και που αντηχεί στον κόσμο τούτο μέχρι τις ταραγμένες μέρες μας. Ένα σήμα που υψώνεται εκατό χρόνια τώρα μέσα από επαναστατικές εφόδους στον ουρανό και ζοφερές καθόδους στον Άδη, σαν ανήκουστη μουσική. Μουσική από τόπους εκμηδένισης, μουσική εκ του μηδενός, Musica ex Nihilo: το αίτημα μιας Δικαιοσύνης άνευ ορίων, άνευ όρων, πέρα από νόμους και κανονιστικά σχήματα.
Το άκουσμα του ανήκουστου αναζητούν τα κείμενα του βιβλίου. Τη μουσική της σιγής στο έργο του Κάφκα που αντιμάχεται το σιωπηλό τραγούδι των Σειρήνων της καταστροφής. Τη φωνή των χωρίς φωνή στα ναζιστικά στρατόπεδα της εκμηδένισης αλλά και την παιδική χορωδία που τργουδάει την μπετοβενική Ωδή της Χαράς στο Άουσβιτς. Τη σκληρή σαν ατσάλι φωνή του Jean Amery να απαιτεί μια Δικαιοσύνη των Εκμηδενισμένων πέρα από το δίκαιο της ανταπόδοσης. Τον σιωπηλό θρήνο στις εικόνες του Maus, το κλασικό βιβλίο κόμικς του Art Spiegelman. Tο αίτημα της Ζωής, μιας Ζωής άλλης, στα εικαστικά έργα των ψυχικά πασχόντων της Συλλογής Prinzhorn και στη φωτογραφική τέχνη των απεξαρτημένων του 18 ΑΝΩ.
Γιατί το αίτημα της Ζωής δεν διαχωρίζεται από το αίτημα της Δικαιοσύνης, ασυμβίβαστο απέναντι σε κάθε θάνατο. Μας το δείχνουν, εάν τους ακούσουμε, ποιητές σαν τον William Blake και τον Διονύσιο Σολωμό και στις μέρες μας ο Νίκος Καρούζος κι ο Έκτωρ Κακναβάτος.
Περί τούτου πολλά θα μας μάθαινε ένας νέος, μη πλατωνικός διάλογος με τον Πλάτωνα και την Πολιτεία του αλλά κι η αδογμάτιστη νέα συνάντηση με τον Μάρξ και τον Τρότσκυ. Το ζητούμενο είναι η διείσδυση στη φύση της ίδιας της μεταβατικής εποχής μας κι η ανακάλυψη του ορίζοντα που κρύβει ο ζόφος, το πρόταγμα ενός Κόσμου που έρχεται. Την εποχή μας δείδε με διαύγεια προφητική, στις απαρχές της, ένας ποιητής σαν τον Κ.Π. Καβάφη. Τη λάμψη του κρυμμένου ορίζοντα μπορεί να τη δείξει η εικαστική ποιητική του φωτός του Stephen Aντωνάκου. Κι ο Κόσμος που έρχεται σαν τον Κόσμο Λαντομίρ του Μελλόντιου ποιητή της Οκτωβριανής Επανάστασης Βελιμίρ Χλιέμπνικωφ θα σβήσει όλες τις σχέσεις εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο δίνοντας όλη την εξουσία στον έναστρο ουρανό.
Η Μουσική εκ του μηδενός λέει ότι θα νικήσει ο έσχατος εχθρός. Όπως λέει και το βιβλίο των Παροιμιών, "η Δικαιοσύνη σώζει από το θάνατο".
«Musica ex nihilo» Σάββας Μιχαήλ
Ένα σήμα συναγερμού αντηχεί σε όλο το βιβλίο από τις πρώτες σου σελίδες· ο συναγερμός που σήμανε ο Κάφκα και που αντηχεί στον κόσμο τούτο μέχρι τις ταραγμένες μέρες μας. Ένα σήμα που υψώνεται εκατό χρόνια τώρα μέσα από επαναστατικές εφόδους στον ουρανό και ζοφερές καθόδους στον Άδη, σαν ανήκουστη μουσική. Μουσική από τόπους εκμηδένισης, μουσική εκ του μηδενός, Musica ex Nihilo: το αίτημα μιας Δικαιοσύνης άνευ ορίων, άνευ όρων, πέρα από νόμους και κανονιστικά σχήματα.
Το άκουσμα του ανήκουστου αναζητούν τα κείμενα του βιβλίου. Τη μουσική της σιγής στο έργο του Κάφκα που αντιμάχεται το σιωπηλό τραγούδι των Σειρήνων της καταστροφής. Τη φωνή των χωρίς φωνή στα ναζιστικά στρατόπεδα της εκμηδένισης αλλά και την παιδική χορωδία που τργουδάει την μπετοβενική Ωδή της Χαράς στο Άουσβιτς. Τη σκληρή σαν ατσάλι φωνή του Jean Amery να απαιτεί μια Δικαιοσύνη των Εκμηδενισμένων πέρα από το δίκαιο της ανταπόδοσης. Τον σιωπηλό θρήνο στις εικόνες του Maus, το κλασικό βιβλίο κόμικς του Art Spiegelman. Tο αίτημα της Ζωής, μιας Ζωής άλλης, στα εικαστικά έργα των ψυχικά πασχόντων της Συλλογής Prinzhorn και στη φωτογραφική τέχνη των απεξαρτημένων του 18 ΑΝΩ.
Γιατί το αίτημα της Ζωής δεν διαχωρίζεται από το αίτημα της Δικαιοσύνης, ασυμβίβαστο απέναντι σε κάθε θάνατο. Μας το δείχνουν, εάν τους ακούσουμε, ποιητές σαν τον William Blake και τον Διονύσιο Σολωμό και στις μέρες μας ο Νίκος Καρούζος κι ο Έκτωρ Κακναβάτος.
Περί τούτου πολλά θα μας μάθαινε ένας νέος, μη πλατωνικός διάλογος με τον Πλάτωνα και την Πολιτεία του αλλά κι η αδογμάτιστη νέα συνάντηση με τον Μάρξ και τον Τρότσκυ. Το ζητούμενο είναι η διείσδυση στη φύση της ίδιας της μεταβατικής εποχής μας κι η ανακάλυψη του ορίζοντα που κρύβει ο ζόφος, το πρόταγμα ενός Κόσμου που έρχεται. Την εποχή μας δείδε με διαύγεια προφητική, στις απαρχές της, ένας ποιητής σαν τον Κ.Π. Καβάφη. Τη λάμψη του κρυμμένου ορίζοντα μπορεί να τη δείξει η εικαστική ποιητική του φωτός του Stephen Aντωνάκου. Κι ο Κόσμος που έρχεται σαν τον Κόσμο Λαντομίρ του Μελλόντιου ποιητή της Οκτωβριανής Επανάστασης Βελιμίρ Χλιέμπνικωφ θα σβήσει όλες τις σχέσεις εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο δίνοντας όλη την εξουσία στον έναστρο ουρανό.
Η Μουσική εκ του μηδενός λέει ότι θα νικήσει ο έσχατος εχθρός. Όπως λέει και το βιβλίο των Παροιμιών, "η Δικαιοσύνη σώζει από το θάνατο".
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
Απ: Σάββας Μιχαήλ
από City Travellers Τετ Μαρ 02, 2016 11:32 pm
Πηγή: http://archive.efsyn.gr/?p=197354
«MUSICA EX NIHILO», ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΓΡΑ»
«Αουσβιτς: το σημείο μηδέν του ανθρώπινου πολιτισμού»
Ο τροτσκιστής διανοούμενος συνέλεξε σε έναν μικρό τόμο δοκίμιά του για την ποίηση, τη ζωή, τον θάνατο και τη δικαιοσύνη.
«MUSICA EX NIHILO», ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΓΡΑ»
«Αουσβιτς: το σημείο μηδέν του ανθρώπινου πολιτισμού»
Ο τροτσκιστής διανοούμενος συνέλεξε σε έναν μικρό τόμο δοκίμιά του για την ποίηση, τη ζωή, τον θάνατο και τη δικαιοσύνη.
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
από City Travellers Πεμ Μαρ 03, 2016 12:01 am
Αρχείο Κειμένων
Κύριε Πρόεδρε, κυρία Εισαγγελεύς, κυρία Γραμματέα,
Υπάρχει ένα κεντρικό παράδοξο, μια βασική αντίφαση στην πολιτική δίκη η οποία διεξάγεται τώρα σ’ αυτόν τον χώρο.
Η αντίφαση είναι η εξής, κατά την δική μου άποψη, αλλά και κατά την άποψη χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, που με τίμησαν στέλνοντας χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης: υπάρχει μια απίθανη αντιστροφή της πραγματικότητας στην χώρα που όλοι σεμνύνονται ότι γεννήθηκε η δημοκρατία. Οι πραγματικοί κατήγοροι μετατρέπονται σε κατηγορούμενους και οι πραγματικοί κατηγορούμενοι που θα έπρεπε να καθίσουν εκεί που κάθομαι εγώ, με τον σεβαστό κ. πρύτανη, παριστάνουν τον μηνυτή και τον κατήγορο και σεμνύνονται για την πίστη τους όχι στις δημοκρατικές δάφνες αυτής της χώρας αλλά αντίθετα στο 3ο Ράιχ το οποίο επέβαλε την τυραννία του για χρόνια στην ίδια την Γερμανία, στην Ευρώπη και στην χώρα μας εξοντώνοντας ολόκληρους πληθυσμούς.
Οι πραγματικοί κατηγορούμενοι, οι πραγματικοί ένοχοι για την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης του απλού λαού, δεν είναι ο κύριος πρύτανης ή το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, που έχω την τιμή επί πολλές δεκαετίες να είμαι μέλος του. Είναι εκείνοι που ασκούν βία και που διαταράσσουν ολόκληρες περιοχές, ενώ δεν έχουν κανένα νόμιμο δικαίωμα, παριστάνοντας την αστυνομία χωρίς να είναι επισήμως αστυνομία. Π.χ. στην περιοχή των Αμπελοκήπων, όπου και διαμένω, κι όπου, στην Μεσογείων βρίσκονται τα νέα κεντρικά γραφεία της Χ.Α απαγορεύουν σε Φιλιπινέζους και Φιλιπινέζες να κυκλοφορούν μετά τις 10 το βράδυ, όπως έχει καταγγελθεί και δια του τύπου.
Κατηγορούμενοι και ένοχοι, για την διασπορά μίσους, δεν είναι οι ήπιες ανακοινώσεις των κομμάτων, οργανώσεων συνδικαλιστικών και αντιρατσιστικών που καλούσανε στην κινητοποίηση τις 9ης Μάιου 2009 αλλά, αντίθετα, εκείνοι που καθημερινά σπέρνουν, καλλιεργούν το μίσος ανθρώπου απέναντι σε άνθρωπο, και πραγματώνουν αυτό το μίσος με βίαιες εγκληματικές ενέργειες κάτω από ένα απαράδεκτο καθεστώς νομικής ασυλίας και κρατικής προστασίας.
Κατηγορούμενοι και ένοχοι για βιαιοπραγίες, δεν είναι ούτε ο ομιλών ούτε ο πρύτανης, ούτε το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, ούτε όλοι όσοι μαζευτήκαμε για να εμποδίσουμε ακριβώς αυτά τα κηρύγματα μίσους και την φτηνή δημαγωγία, να εκμεταλλευτούν την κοινωνική απελπισία ανθρώπων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει την δουλειά τους, έχουν χάσει τον μισθό τους, έχουν χάσει τους όρους της ύπαρξης τους. Δεν πιστεύω ότι όλοι οι ψηφοφόροι της Χ.Α είναι φασίστες ή Ναζί. Πολλοί ψηφοφόροι τους είναι απελπισμένοι και σε αυτή την απελπισία προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν οι Χρυσαυγίτες προσπαθώντας να ακολουθήσουν τον δρόμο και τα χνάρια του Χίτλερ και των δυνάμεων των Ναζί, αυτών που καταδυναστεύσανε και αυτή την χώρα, που σφάξανε στο Δίστομο, που κάψανε τα Καλάβρυτα, που στείλανε και την συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων σε αυτή την χώρα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη στα κρεματόρια, μαζί και την μισή μου οικογένεια. Η άλλη μισή σώθηκε χάρη στο ΕΑΜ και χάρη στην ΕΑΜίτισα μητέρα μου, κι η οποία συνελήφθη από την Γκεστάπο, βασανίστηκε στην Μέρλιν και λόγω του βασανισμού πέθανε σχετικά νωρίς, από τις συνέπειες των βασανιστηρίων. Ήταν μόλις 21 χρονών, και της βάλανε στο κεφάλι το σιδερένιο στεφάνι με τα καρφιά που τα σφίγγανε και μπαίνανε λίγο-λίγο στο κρανίο, για να προδώσει πού έκρυβε τους Εβραίους. Αρνήθηκε όμως να το κάνει αυτό και κατέληξε εκεί που κατέληξε: στα 54 της να χάσει κάθε επαφή με τον κόσμο και μετά λίγα χρόνια πέθανε. Είναι, όμως, προς τιμήν της η ηρωική στάση και της ίδιας και της πατρίδας της -γιατί προέρχεται από την Κάλυμνο, το νησί από όπου ξεκίνησε η πρώτη λαϊκή εξέγερση ενάντια στον φασισμό του Μουσολίνι τον Απρίλιο του 1935- ότι συγκρότησε ένα άτυπο (όπως και τώρα από μία άποψη) διεθνές ενιαίο μέτωπο με τον λαό της Αιθιοπίας, τότε που είχε δεχθεί τα χημικά του Μουσολίνι, σαν αυτά τα οποία επικαλείται και με τα οποία ο ιμπεριαλισμός απειλεί σήμερα τους λαούς της γειτονικής μας περιοχής, αρχίζοντας από την Συρία.
Τέλος, κατηγορούμενοι και ένοχοι που θα έπρεπε να κάτσουν στο εδώλιο των κατηγορούμενων μπροστά στην συνείδηση του λαού και ολόκληρου του κόσμου, είναι εκείνοι οι διεθνείς τοκογλύφοι και κεφαλαιοκράτες ντόπιοι και ξένοι, οι τρόικες κι οι κυβερνήσεις τους που καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό στην ανθρωπιστική τραγωδία των τριών τελευταίων χρόνων, που έχουν ποδοπατήσει όχι μονάχα τους όρους της ζωής τους αλλά και την αξιοπρέπειά τους. Μιλάω και πρέπει να μιλάει κανείς γι’ αυτά με το νου οπωσδήποτε, με την καθαρότητα του νου, αλλά όχι χωρίς καρδιά. Γιατί οι στιγμές που ζούμε όλοι μας ανεξάρτητα σε ποια πολιτική παράταξη είμαστε, ήμασταν και θα είμαστε. Όλοι μας! Χωρίς καμιά εξαίρεση. Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές όχι με την βαρύγδουπη έννοια του όρου αλλά επειδή υφιστάμεθα όσα υφιστάμεθα σαν λαός και σαν εργατική τάξη, σαν ανθρωπότητα μέσα στην τρέχουσα συστημική κρίση του καπιταλισμού.
Καθώς η πραγματικότητα έχει αντιστραφεί από τους διώκτες μας, κατηγορούμενοι δεν είναι οι διωκόμενοι αλλά οι διώκτες μας, παρόλο που δεν ξέρουν καν τι υπογράφουν στην μήνυση. Μόνο δύο μάρτυρες της ΧΑ παρουσιάστηκαν ενάντιά μας σε αυτήν την δίκη. O μεν πρώτος είπε ότι δεν διάβασε καν την περιβόητη επίμαχη προκήρυξη του Ε.Ε.Κ κι ότι κάποιος άλλος του είπε και υπέγραψε! Ο δε δεύτερος, ο οποίος δημοσίως έχει πει ότι είναι δικηγόρος της Χ.Α, ο κύριος Ανδριόπουλος, δήλωσε ότι «τρέμει και φοβάται με τέτοια κείμενα για την ίδια του την ζωή»!!.
Έλεος!
Αυτοί οι άνθρωποι που σεμνύνονται για τα μπράτσα τους με τα αναβολικά που παίρνουν, αυτοί που παριστάνουν τους μεγάλους νταήδες εκεί που τους παίρνει, αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν φοβούνται και τρέμουν από μια ήπια κατά την γνώμη μου προκήρυξη, την δικιά μας, του Ε.Ε.Κ ή και οποιαδήποτε άλλη που κυκλοφόρησε ενάντιά τους τον Μάιο του 2009. Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ ότι όσες προκηρύξεις έχουν βγει από αντιρατσιστικές οργανώσεις, από διάφορες συλλογικότητες μαζί κι απ’ το Ε.Ε.Κ είναι ήπιες μπροστά σε ενέργειες ανθρώπων οι οποίοι συμπεριφέρονται απέναντι σε άλλους ανθρώπους σαν να είναι υπάνθρωποι και όχι μονάχα στους μετανάστες. Μπορεί να ξεκινάνε από τους μετανάστες και να πάνε στους Εβραίους, μετά τα θύματά τους επεκτείνονται σε όλους τους Έλληνες όσο «καθαρόαιμοι», υποτίθεται, κατά την γνώμη τους, κι αν είναι, σε Έλληνες πολίτες ορθοδόξου χριστιανικού θρησκεύματος, όπως τους αποκαλεί ο νόμος.
Προχθές στην Δάφνη, περπατούσε μια Ελληνίδα επιστημόνισσα, η επιλογή της οποίας είναι να έχει σύντροφο έναν άνθρωπο, νόμιμο μετανάστη, που το χρώμα της επιδερμίδας του, δεν άρεσε στην Χ.Α. Ξαφνικά ένας «μαυροφορεμένος» πέρασε από εκεί, έφτυσε κατάμουτρα αυτήν την ελληνίδα επιστημόνισσα που «μόλυνε το ελληνικό αίμα» και επιχείρησε να δείρει και να ξεριζώσει τα μαλλιά αυτού του φουκαρά. Ευτυχώς παρενέβησαν οι παρευρισκόμενοι και ο μαυροφορεμένος διέφυγε άρον-άρον. Το θέμα έχει φτάσει στο δημοτικό συμβούλιο της Δάφνης - Υμηττού που το έθεσε ένας δημοτικός σύμβουλος που ήρθε και εδώ ως μάρτυρας υπεράσπισής μου, ο κύριος Γιώργος Μητροβγένης. Το ζήτημα της εγκληματικής αυτής επίθεσης θα έχει συνέχεια. Δεν πρόκειται να δεχθεί κανένας πολίτης αυτής της χώρας, να επιβάλει τον νόμο και την τάξη η φασιστική ακροδεξιά.
Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην δεκαετία του ΄30, δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο 1936, στην δικτατορία του Μεταξά και στα ρετσινόλαδα, δεν πρόκειται να ανεχτούμε να επιστρέψουμε στην χούντα της CIAκαι της καταστροφής της Κύπρου την οποία πάλεψα από την πρώτη μου στιγμή και είναι ένας από τους λόγους που έχω στοχοποιηθεί από τους γνωστούς μηχανισμούς.
Παλιός Λαμπράκης προδικτατορικά, τον καιρό της χούντας προσχώρησα από τότε στο κόμμα που με τιμά με την ιδιότητα του μέλους του, την τότε οργάνωση Εργατική Διεθνιστική Ένωση, που μετατράπηκε στο Ε.Ε.Κ, το 1985, για να πολεμήσουμε ακριβώς αυτήν την βαρβαρότητα και για να φύγει, όχι απλώς ο ζυγός της δικτατορίας από πάνω μας αλλά και όλοι οι κοινωνικοί όροι που δημιουργούν δικτάτορες και δικτατορίες.
Λοιπόν εδώ έχουμε την απίθανη αντίστροφη, οι εχθροί της ελευθερίας να εμφανίζονται τιμητές και μηνυτές όσων παλεύουν για την ελευθερία..
Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Το ερώτημα το έχουν βάλει ακόμα και πολλά διεθνή Μ.Μ.Ε και τηλεοράσεις. Ξέρετε φυσικά ότι η εθνική Ραδιοτηλεόραση του Βελγίου, η RTFB και το γαλλικό TV5 ήταν εδώ χθες, δεν δόθηκε άδεια από το δικαστήριό σας να παραβρίσκονται στην αίθουσα. Μείνανε έξω και η RTFB μετέδωσε την σχετική εκπομπή της από το πρωί. Η Libération, η Μοnde, η LibreBélgique, η Nation, oGuardian (ο οποίος ακόμα περιμένει την μήνυση του κ. Δένδια…) και όλοι οι άλλοι ρωτάνε μα γιατί; Για πρώτη φορά μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου που νικήθηκε ο φασισμός και ο ναζισμός, γιατί μετά από μήνυση δηλωμένων Ναζιστών και φασιστών, ένας αντιφασίστας και μάλιστα Εβραίος κάθεται σε αυτό το εδώλιο, μαζί με έναν διανοούμενο, με έναν πανεπιστημιακό άνθρωπο, σαν τον πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου.
Βέβαια, το γεγονός ότι και σε αυτό το δικαστήριό σας, παρήλασαν πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, καθηγητές πανεπιστημίου, πνευματικοί άνθρωποι, αυτό εμάς βέβαια μας τιμά. Δεν έχουμε κομπορρημοσύνη, ούτε επίσης ντρεπόμαστε επειδή είμαστε διανοούμενοι. Ο μόνος που έλεγε ότι «όταν ακούω την λέξη διανοούμενος το χέρι μου πάει στο περίστροφό μου» ήταν ο Γκέμπελς. Αυτόν που θαυμάζουνε και μάλιστα σε ένα έντυπό τους, σε άρθρο της Χ.Α, προσπαθήσανε να βγάλουνε ότι είχε… ελληνική καταγωγή. Δεν ξέρω με ποια γονιδιακή μέθοδο έκαναν την «ανακάλυψη».
Λοιπόν, όλοι με ρωτάνε και στην χθεσινή συνέντευξη που έδωσα στην Μοντ, μα καλά πώς συμβαίνει στην χώρα σας αυτό το πράγμα; Γιατί πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γίνεται αυτό; Γιατί μετά από σχεδόν 40, 39 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας της CIA, άνθρωποι που την πολέμησαν να βρίσκονται εκεί, και οι άλλοι που την υποστήριξαν και την νοσταλγούν να παριστάνουν και να κουνούν το δάχτυλο τους, σαν να είναι οι μεγάλοι κατήγοροι - «κατήγοροι» βέβαια που φοβούνται για την ζωή τους, που δεν ξέρουν ποια μήνυση υπογράφουν και ποιες κατηγορίες ξεστομίζουν ενάντια μας.
Γιατί έγινε αυτή η αντιστροφή; Ποιο είναι το διακύβευμα, ποιο το επίδικο σε αυτήν την υπόθεση. Κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχουν τα εξής επίδικα:
Πρώτον, για πρώτη φορά γίνεται απόπειρα ποινικοποίησης του αντιφασιστικού λόγου και της αντιφασιστικής δράσης και της ελευθερίας της έκφρασης στην διαπάλη με τον αναβιώνοντα ναζισμό. Μια αναβίωση που δεν αφορά μόνο την χώρα μας. Η εμφάνιση της Χ.Α και στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι κάτι το καινούργιο για την ευρωπαϊκή πολιτική και όλοι το έχουν καταλάβει, και οι Ευρωπαίοι δεν είναι τόσο κουτόφραγκοι όσο νομίζουν μερικοί.
Ο Λεπέν είχε κάνει μηνύσεις σε πολλούς στην Γαλλία, αλλά αν δείτε τις μηνύσεις του Ζαν Μαρί Λεπέν, που προσωπικός του φίλος είναι ο νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κύριος Μάκης Βορίδης, τώρα με την ΝΔ, μέχρι το 2012 με το ΛΑΟΣ, λίγο πιο πριν πρώην ηγέτης της χουντικής νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Λοιπόν ο Λεπέν έκανε μηνύσεις αλλά είχε πολύ πιο προσεκτικούς δικηγόρους και συμβούλους και αφορούσαν το ένα ή το άλλο πράγμα όχι όμως τον ηγέτη ενός κόμματος γιαπροκήρυξη του κόμματός του.
Το κατηγορητήριο δεν παρουσιάζει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για συγκεκριμένη ατομική ποινική ευθύνη, ούτε καν ότι το έγραψε ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος· εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση φυσικά αναλαμβάνω πλήρως την πολιτική ευθύνη για το Κόμμα μου. Δεν υπάρχει τίποτα το ποινικά κολάσιμο. Η προκήρυξη του ΕΕΚ επαναλαμβάνει το ιστορικό σύνθημα το οποίο λέχθηκε από τον Ιταλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης το 1943 όταν κρεμάστηκε ο Μπενίτο Μουσολίνι και η Κλάρα Πετάτσι στην πλατεία εκείνη του Μιλάνου μαζί με έναν άλλον, πρώην αποστάτη της αριστεράς και φασίστα. Καλό είναι όποιος επισκέπτεται το Μιλάνο να επισκέπτεται αυτή την πλατεία, εγώ δεν παραλείπω να το κάνω, γιατί αν ξεχάσουμε το τι περάσαμε οι ευρωπαϊκοί λαοί, και όχι απλώς οι Εβραίοι με τα εκατομμύρια των νεκρών, αλλά όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, από τους φασίστες και από τους Ναζί, τότε τα ίδια και χειρότερα πρόκειται να επαναληφθούν.
Λοιπόν, το πρώτο είναι η προσπάθεια ποινικοποίησης, η δημιουργία ενός δικαστικού προηγουμένου ώστε να ποινικοποιηθεί ο αντιφασιστικός λόγος και η αντιφασιστική δράση.
Το δεύτερο, και πάει χέρι με χέρι με το πρώτο, είναι να απαγορευθεί, να χτυπηθεί, να τεθεί εκτός νόμου, όλος ο χώρος που αντιστέκεται στην κοινωνική οικονομική βαρβαρότητα την οποία ζούμε, αρχίζοντας από εκείνο το κομμάτι της αριστεράς που είναι το ποιο αδιάλλακτο, τους τροτσκιστές, το ΕΕΚ. Από αυτήν την άκρη ξεκινώντας να θέσουν βήμα το βήμα εκτός νόμου όλη την Αριστερά. Θυμίζω ότι στην πολυ-μήνυση του Μαΐου του 2009 περιλαμβάνεται όλη η Αριστερά, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΕΚ, συνδικάτα, π.χ. ομοσπονδίες όπως η ΟΛΜΕ, καθώς και άλλες μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές συλλογικότητες, αλλά και μεμονωμένες προσωπικότητες που δεν ανήκουν καν στον χώρο της Αριστεράς, όπως ο τότε πρύτανης του Πολυτεχνείου κ. Μουτζούρης.
Παρόλα αυτά, πιάνοντας αυτή την άκρη που δεν μπορούν να την ελέγξουν, έτσι και αλλιώς, το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, να σύρουν από εκεί και να διαρρήξουν όλο τον ιστό των λαϊκών ελευθεριών. Γιατί δεν διακυβεύεται εδώ η ελευθερία ενός ατόμου, η δικιά μου, ή ενός κόμματος, του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος ούτε καν μόνο της Αριστεράς. Αυτό είναι το δεύτερο επίδικο.
Το τρίτο, δεμένο με όλα τα προηγούμενα, είναι το ζήτημα μιας καλυμμένης θεσμοποίησης, αποδοχής, ακόμη και σε ένα κρατικό-διοικητικό επίπεδο, του αντισημιτισμού. Θα ήθελα να θυμίσω σε όλους και στο δικαστήριό σας πρώτα απ’ όλα ότι η μήνυση αυτή, η μηνυτήρια αναφορά του 2009 και προπαντός μετά την ενεργοποίησή της, το φθινόπωρο του 2012 και της κλήσης μας για απολογία στην ΓΑΔΑ συνοδεύτηκε με μια χωρίς προηγούμενο σε αυτή την χώρα αντισημιτική καμπάνια στην ναζιστική μπλογκόσφαιρα, η οποία θυμίζει άλλες μαύρες εποχές της ανθρωπότητας. Έχει αναφερθεί πολλές φορές εδώ η ανάρτηση στο Διαδίκτυο, η συνοδευόμενη από την φωτογραφία μου έχοντας από κάτω την ανοιχτή δολοφονική πρόσκληση: «Λιώστε το Εβραϊκό σκουλήκι», ή η κατηγορία ότι είμαι «όργανο της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας» για να επιβληθεί στην χώρα «εβραιο-μπολσεβίκικο καθεστώς», να «προκαλέσω εμφύλιο πόλεμο» και όλα τα σχετικά που θέλουν να προσάψουν.
Στην ιστοσελίδα της «συνδικαλιστικής» παράταξης της Χρυσής Αυγής στο χώρο της ΕΘΕΛ, πρόσφατα ξανά, υπάρχει φωτογραφία μου με υβριστικά σχόλια, λόγω της κόμμωσής μου, που μοιάζει με του κύριου Φυτράκη λιγάκι, λέει ότι είναι οι τρίχες του Γιαχβέ, βρίζοντας έναν ολόκληρο κόσμο που έχει μια ορισμένη πίστη, βρίζοντας τους πάντες, από τον μακαρίτη τον πατέρα μου λέγοντας ότι είναι 100 χρονών και ότι οι εβραίοι ζουν πολύ, ας επισπεύσουμε την αποχώρησή τους από τον κόσμο. Θέλω να πω στο δικαστήριο και σε όσους μας ακούνε, μαζί στα μέσα ενημέρωσης ντόπια και ξένα, ότι αν πάθω οτιδήποτε εγώ ή οποιοσδήποτε σύντροφός μου ή οποιοσδήποτε Εβραίος επίσης αυτής της χώρας υπεύθυνοι είναι οι Ναζί και αυτοί που τους καλύπτουν. Έχουν γίνει ανοιχτές απειλές δολοφονίας μου, χτυπήματος της οικογένειάς μου, της γυναίκας μου, των πάντων, κανένας δεν κινήθηκε ενάντιά τους. Θα μου πείτε «γιατί δεν τους κάνετε μήνυση εσείς;». Είχα κάνει μηνύσεις στο παρελθόν, π.χ. στον «Στόχο», την ναζιστική εφημερίδα, πριν αρκετά χρόνια. Μήνυση που κατευθείαν πήγε στο αρχείο χωρίς καμία παραπέρα εξήγηση. Λοιπόν, ποιος υπερασπίζει ποιόν;
Ένας αμερικανός που μου έστειλε ένα μήνυμα συμπαράστασης αναρωτιόνταν πως γίνεται να σας σέρνουν τόσους μήνες και αν υπάρχει κράτος δικαίου στην χώρα μας, ένας άλλος, ο καθηγητής νομικής κ. Μακναίρ από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και συνάδελφος σας κατά μια άποψη, λέει ότι με την αυστηρότερη βρετανική νομοθεσία δεν στοιχειοθετείται κατηγορία. Εκείνο που έχουν παρατηρήσει όλοι, ιδιαίτερα στον διεθνή χώρο και το έχουν εκφράσει με διάφορα δημοσιεύματά τους, αρχίζοντας με ένα κείμενο του καθηγητή του CNRS, Μικαέλ Λεβί ότι ο αντισημιτισμός επιβάλλει τον νόμο σε αυτήν τη χώρα; Και μαζί με το χτεσινό - προχθεσινό άρθρο της Libération που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Γαλλικού CRIF, αντίστοιχου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου που βρίσκεται σε έναν πολιτικό χώρο εκ διαμέτρου αντίθετο από το δικό μου από πολλές απόψεις, ακόμη και αυτοί, μη κομμουνιστές, μη διεθνιστές έχουν σοκαριστεί.
Από την μια φτιάχνουν άξονες στρατηγικούς για τα πετρέλαια Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ και μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση πρώτη ζήτησε μέσω του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Ευάγγελου Βενιζέλου να γίνουν «σταυροφόροι» του ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στον λαό της Συρίας, αυτοί που συντάσσονται με εκείνες τις δυνάμεις μαζί και με το Ισραήλ, την ίδια στιγμή κυνηγάνε έναν Εβραίο μόνο και μόνο επειδή είναι αριστερός και κυνηγιέται μονάχα για τις ιδέες του, μονάχα γιατί ανήκει σε ένα κόμμα που δεν τους αρέσει, επειδή είναι κομμουνιστικό, τροτσκιστικό. Ένα κόμμα που έχει μια μακριά ιστορία, φέτος τον Οκτώβρη κλείνει 50 χρόνια ίδρυσης από την γέννησή του, από τα προ δικτατορικά χρόνια, για να μην αναφερθώ στην παλιότερη ιστορική μας ρίζα και παράδοση, την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Αλλά είναι γεγονός ότι είμαστε μια ιστορική κομματική δύναμη, έχουμε παλέψει την χούντα, έχουμε παλέψει στην μεταπολίτευση, έχουμε παλέψει σε αλλεπάλληλες εκλογές, τελευταία φορά που εμφανιστήκαμε ήταν στις εκλογές του Μαΐου του 2012, επισημαίνοντας και τον κίνδυνο για την Χρυσή Αυγή. Προειδοποιήσαμε πριν τα εκλογικά αποτελέσματα, όπου πολλοί πήγαν κάτω από τις φτερούγες της, άλλοι αποπροσανατολισμένοι κι απελπισμένοι από την κρίση, άλλοι γιατί είναι απόγονοι Γερμανοτσολιάδων και χουντικών, καρποί μιας ολόκληρης περιόδου από τον εμφύλιο πόλεμο και την Κατοχή και μετά, που έμειναν ατιμώρητοι οι συνεργάτες του Ναζισμού και της χούντας. Γιατί σε αυτήν την χώρα ποτέ δεν έγινε πραγματικά το πένθος του εμφυλίου, ούτε από τους Νικητές ούτε από τους Νικημένους. Μίλησαν πολύ για συμφιλίωση, για το τέλος του εμφυλίου και το τέλος του μίσους. Ένα είναι να το λες, ένα είναι να το διακηρύττεις και άλλο να υφίσταται κάτι τέτοιο. Αλλιώς πώς εξηγείται η περίπτωσή μου, ένας αριστερός διανοούμενος, απόγονος των εξοντωθέντων Εβραίων στο Άουσβιτς και ταυτόχρονα συνεχιστής της Εαμικής παράδοσης βρίσκεται εδώ κατηγορούμενος. Από ποιούς; Από αυτούς που έχουν στην ιστοσελίδα τους στην συνδικαλιστική τους παράταξη τους στην ΕΘΕΛ για μότο, τσιτάτο του Αδόλφου Χίτλερ. Ελευθερία των ιδεών εκεί, αλλά όχι ελευθερία των ιδεών αν είσαι τροτσκιστής, αν είσαι αριστερός, δημοκράτης γενικά ή αντιφασίστας. Σε ναζιστική ιστοσελίδα το 2009 κατηγορούμαι ότι είμαι ταυτόχρονα πράκτορας του Ισραήλ ως Εβραίος και ταυτόχρονα πράκτορας… του Ιράν, ενώ η κυβέρνηση του Ισραήλ είναι σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση με το Ιράν! Ακόμα, γράφουν την απίθανη γελοιότητα ότι ο μακαρίτης Αγιατολαχ Χομεϊνί μού είχε δώσει μια τεθωρακισμένη λιμουζίνα παρόλο που εγώ (κάτι που δεν είναι προς τιμή μου), δεν ξέρω να οδηγώ παρά μονάχα… πατίνι!!
Αυτά είναι χυδαιότητες και επειδή ακόμα δεν με έχουν κάνει σαπούνι όπως λένε -αφού τα καλύτερα σαπούνια γίνονται από εβραίους και κομμούνια, όπως λένε- θα συνεχίσω να τους παλεύω. [Kαι καθώς ο πρόεδρος του δικαστηρίου λέει «συντομεύετε», ο Σάββας Mιχαήλ συνεχίζει]: Ταλαιπωρούμαι πολύ καιρό από τους φασίστες κι έχω κάθε δικαίωμα να υπερασπίσω την τιμή μου, την αξιοπρέπειά μου και την αλήθεια.
Θα ήθελα να πω μια κουβέντα για την διεθνή συμπαράσταση.
Δεν είναι τα τυπικά ψηφίσματα αλληλεγγύης που βγαίνουν σε κάθε αδικία, και παίρνονται ψηφίσματα από συνδικαλιστικές συλλογικότητες, από πολιτικές συλλογικότητες κ.λπ.
Ζούμε από το 2007 μια πρωτοφανή παγκόσμια συστημική κρίση του καπιταλισμού. Είναι χαρακτηριστικό αν μελετήσει κανένας αυτά τα μηνύματα, θα δει ότι αντανακλούν τις ιδιαίτερες αγωνίες που υπάρχουν σε κάθε ήπειρο και σε κάθε χώρα. Λέω από κάθε χώρα και ήπειρο γιατί από κάθε χώρα και ήπειρο έχουν σταλθεί.
Περιέργως κατόρθωσε η Χρυσή Αυγή με τη μήνυση ενάντιά μας, να μας επιτρέψει να ενώσουμε αριστερούς και μη αριστερούς, όλη την κατακερματισμένη αριστερά, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους αναρχικούς, ή συνδικαλιστές ακόμα και θρησκεύματα. Έχω πάρει μηνύματα συμπαράστασης και τους ευχαριστώ, και από ορθόδοξους χριστιανούς ιερείς και από ρωμαιοκαθολικούς ιερείς, και από προτεστάντες πάστορες και από Εβραίους ραβίνους.
Όλοι αυτοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν αφόρα ένα άτομο ή ένα κόμμα της άκρας αριστεράς. Ξέρουν ότι αφορά και την ανθρωπότητα κα τους ίδιους και αυτή η διαπίστωση χρωματίζει με διαφορετικό χρώμα κάθε φορά τα μηνύματά τους.
Οι Αμερικανοί πολίτες, με oλες τις διαφορές τους, στα μηνύματά τους είναι κάτω από το σοκ των αποκαλύψεων Σνόουντεν και αυτό τούς έχει ευαισθητοποιήσει.
Από τη Νότια Ευρώπη, τα μηνύματα δείχνουν την κοινή αγωνία, το ότι είμαστε στο ίδιο καζάνι και βράζουμε. Ανησυχούν για τις συνέπειες της κρίσης αλλά και το αν θα ξαναζήσουν δικτατορίες και φασισμό όπως στο παρελθόν.
Πιστεύω ότι κανένας δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη του εύκολα στο πολιτικό μήνυμα που δίνουν αυτά τα μηνύματα αλληλεγγύης που ήλθαν σε μήνες υποτίθεται «νεκρούς» για πολιτική δράση και κινητοποίηση. Να θυμίσω πως το κλητήριο θέσπισμα ήρθε αρχές Ιουνίου, είμαστε αρχές Σεπτεμβρίου, τον Ιούλιο - Αύγουστο είναι οι πάντες σε διακοπές. Πιθανότατα ακόμα και η επιλογή στο χρόνο να έγινε σκοπίμως. Εν πάση περιπτώσει, έγινε με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο χρόνο που ακόμα και εγώ προσωπικά δεν περίμενα τέτοια κινητοποίηση. Δείχνει μια φοβερή ευαισθητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων κι ετοιμότητα μάχης.
Ας μπούμε τώρα στα επίμαχα γεγονότα της μήνυσης. Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Γιατί βρισκόμαστε, εγώ προσωπικά και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, στη θέση του κατηγορουμένου; Πως φτάσαμε στα περιβόητα γεγονότα του Μαΐου 2009 και στην ίδια την μήνυση.
Είναι ολοφάνερο. Είναι προέκταση της έκρηξης που ονομάστηκε Δεκέμβρης του 2008 και που ένας άνθρωπος που εγώ δεν συμφωνώ καθόλου μαζί του και πολιτικά αλλά και για την κοινωνική του συμπεριφορά, ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, τον αποκάλεσε «πρώτη πολιτική έκρηξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης» δυο μήνες μετά την χρεοκοπία της Λήμαν Μπράδερς.
Ο Δεκέμβρης απασχόλησε και απασχολεί ακόμα τους πάντες. Σημαδεύει μια ιστορική Τομή.
Η κλιμάκωση τον επιθέσεων κατά μεταναστευτικών κοινοτήτων και μεταναστών, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αθήνας, ακολουθεί τον Δεκέμβρη. Στο επίμαχο -κατά το κατηγορητήριο- διάστημα Ιανουάριος 2009-Μάιος 2009, υπάρχει κλιμάκωση των γεγονότων ιδιαίτερα την περίοδο που υπουργός «Δημοσίας Tάξεως» ήταν ο κ. Μαρκογιαννάκης, ο οποίος επισκέφτηκε την εν λόγω επιτροπή χρυσαυγιτών «κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα» και υπήρξε μια προσπάθεια νομιμοποίησης της συνεργασίας Χ.Α. και αστυνομίας. Υπήρχαν διχασμένες απόψεις μέσα στην αστυνομία για το αν θα πρέπει να υπάρξει τέτοιου είδους ανοικτή συνεργασία με τις χρυσαυγίτικες αυτές δυνάμεις.
Όλα εντάσσονται όπως γράφονται και σε βιβλία σε μια διεθνή προσπάθεια των αρχουσών τάξεων, ιδιαίτερα της ΕΕ. Όπως γράφει και ο Αλέν Μπαντιού στο μήνυμα που μου έστειλε, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο κατασταλτικών μεθόδων για όλη την Ευρώπη.
Είναι σαφές ότι τόσο το ρατσιστικό μίσος όσο και η πολυ-μήνυση του Μαΐου 2009 εντάσσονται σε μια στρατηγική προσπάθεια δημιουργίας κατασταλτικών μηχανισμών νέων και δεδικασμένων, ώστε να γίνει εφικτός ο έλεγχος ολόκληρων πληθυσμών σε συνθήκες κρατικής χρεοκοπίας και κοινωνικής αναστάτωσης.
Είναι σε αυτό το πνεύμα που γίνεται, όπως πολύ σωστά λέχτηκε από τον μάρτυρα και σύντροφο Θ. Κουτσουμπό, παραμονή της διαδήλωσης στις 9 Μαΐου, δηλαδή στις 8 Μαΐου, η πολύ-μήνυση της Χ.Α. Προηγήθηκε η συνάντηση στις 6 Μαΐου στην ΟΛΜΕ ανάμεσα σε συλλογικότητες, οργανώσεις, συνδικάτα για να δώσουν μια απάντηση, για να πουν Basta! Φτάνει πια, να μην προχωρήσει αυτή η φασιστική πρόκληση.
Ο στόχος ήταν η βίαιη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης από μια συγκεκριμένη ναζιστική ομάδα που χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας από το επίσημο κράτος.
Έτσι την παραμονή πριν γίνουν καν οποιαδήποτε επεισόδια -από την πλευρά των αντιφασιστών διαδηλωτών και μαζί και του ΕΕΚ, δεν έγινε κανένα επεισόδιο- η μήνυση των φασιστών προέβλεπε βίαια επεισόδια. Τα επεισόδια έγιναν από τους ίδιους, μετά το τέλος της συγκέντρωσής τους στην Ομόνοια, με επίθεση στο πρώην Εφετείο στην οδό Σωκράτους.
Ποιος ήξερε, ποιος προέβλεπε, ποιος ήθελε να προκαταβάλει καταστάσεις ότι θα γίνουν επεισόδια και κάνει μια μήνυση; Τι περιμένανε; Ποιες προκλήσεις και προβοκάτσιες;
Η αυτοσυγκράτηση των ίδιων των αντιφασιστών δεν επέτρεψε να γίνουν επεισόδια στις 9 Μάη.
Ήταν ένα προμήνυμα. Η αρχή μιας στοχοποίησης, ιδιαίτερα του ΕΕΚ, και συν τοις άλλοις λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έπαιξε στο Δεκέμβρη του 2008, ένα πολιτικό ρόλο, δίνοντας πάντα το παρόν σε όλες τις κινητοποιήσεις της νεολαίας μετά την αποτρόπαιη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Το λέω αυτό γιατί ένα χρόνο μετά, τον Δεκέμβρη του 2009 στη διαδήλωση για τον ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η μόνη οργάνωση που χτυπήθηκε βίαια και δολοφονικά από τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους ήταν το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα. Το μπλοκ των διαδηλωτών του ΕΕΚ ήταν ειρηνικά συγκεντρωμένο, πάνω στο πεζοδρόμιο στην πλατεία Συντάγματος, όταν χτυπήθηκε από τις εποχούμενες ομάδες ΔΕΛΤΑ. Τραυμάτισαν δεκάδες συντρόφους και παρ’ ολίγον να δολοφονήσουν τη συντρόφισσα μου Αγγελική Κουτσουμπού που έχει βασανιστεί με τον πιο άγριο τρόπο από τους βασανιστές της χούντας τον καιρό της δικτατορίας.
Η νομική υπόθεση αυτή, παρόλο που θέλανε να την χαρακτηρίσουν σαν τροχαίο ατύχημα, παρόλο που τα τεκμήρια που υπάρχουν δείχνουν το αντίθετο, με τις φωτογραφίες και με καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων δεν πρόκειται να σταματήσει από την πλευρά του ΕΕΚ. Θα παλέψουμε, και στο νομικό πεδίο, αυτήν την υπόθεση και εδώ και στην Ευρώπη, η οποία είναι και πιο ευαισθητοποιημένη
Λοιπόνείχαμεστοχοποιηθεί και αν θέλετε αυτό φαίνεται και από τα έγγραφα στις περιβόητεςδιαρροές τωνWikileaks, από τησυζήτηση πουκάνειγια πρώτηφορά ο τότενέος υπουργόςΠροστασίας τουΠολίτη, κ. ΧρυσοχοΐδηςμετονΑμερικανό πρεσβευτή. Τονδιαβεβαιώνειγια την καλή προετοιμασία στις 17 Νοέμβρη, όπουδεν περιμένουν επεισόδια και ότι, από τηνάλλη, έχουνήδη προετοιμαστεί και θα κάνουν τα πάντα από πλευράς καταστολής, στην πρώτη επέτειο από τηνδολοφονία τουΑλέξανδρουΓρηγορόπουλου.
Και είδαμε τι κάνανε.
Τα μόνα θύματα ήμασταν εμείς. Οι δεκάδες τραυματίες από το μπλοκ του ΕΕΚ και η Αγγελική Κουτσουμπού σχεδόν νεκρή.
Εγώ τότε σαν γιατρός πήγα και βρήκα τον επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης και του είπα: είμαι γιατρός, μπορεί να πεθάνει άνθρωπος, να έρθει αμέσως το ΕΚΑΒ. Αυτός μου έδωσε μια απάντηση που δεν μπορώ ούτε θέλω να την επαναλάβω εδώ γιατί είναι εξαιρετικά χυδαία. Και φυσικά δεν τον ενδιέφερε αν πέθαινε άνθρωπος εκείνη τη στιγμή.
Τεκμήριο της επιλεκτικής στοχοποίησης είναι και το γεγονός ότι από τους δεκάδες μηνυόμενους στην πολυ-μήνυση του Μαΐου του 2009, τελικά βρισκόμαστε εδώ ο κύριος Μουτζούρης και ο υποφαινόμενος. Ή αν θέλετε το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα για να δικαστούν οι ιδέες του, όπως αυτές εκφράζονται στο χαρτί και στο δρόμο, και το Indymedia. Θέλουν να πληγεί η ελευθερία έκφρασης σε όλες της τις μορφές και αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο.
ΤοIndymediaγίνεται σταθερόςστόχος καταστολήςγιατίφοβούνται τα κοινωνικάμέσα δικτύωσης πουως γνωστό έχουν παίξειιδιαίτερορόλοόχιμόνοτονΔεκέμβρητου 2008 εδώστηνΕλλάδα αλλά και στηνΑραβικήΆνοιξη και σε πολλάάλλα γεγονότα. Άρα είναι ένα στοιχείο-στόχοςστην ανάπτυξημια στρατηγικής επιβολήςελέγχου κατάτων λαϊκώνκινητοποιήσεων.
Το ΕΕΚ κι εγώ βρισκόμαστε εδώ και δικαζόμαστε για τις ιδέες μας. Είναι ιδέες ασυμβίβαστες με την βάρβαρη τάξη πραγμάτων στην χώρα και τον κόσμο.
Το ερώτημα που περιμένει όλος ο κόσμος εδώ και διεθνώς, είναι τι προμηνύει τελικά αυτή η δίκη;
Ό,τι αποτέλεσμα και αν βγει, εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας δικαιωμένο. Γιατί είπαμε την αλήθεια. Παλέψαμε για την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι η εξής: το φαινόμενο της αναβίωσης του ναζισμού, του αντισημιτισμού, του ρατσισμού, του φασισμού, απειλεί ξανά την ανθρωπότητα λόγω αυτής της αξεπέραστης ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στην εποχή που ανέβαινε το τέρας του Ναζισμού το 1934, ένας μεγάλος εβραίος φιλόσοφος, ο Εμμανουέλ Λεβινάς έγραφε ότι αυτό πουδιακυβεύεται με τον Ναζισμό «δεν είναι το ένα ή το άλλο δόγμα περί δημοκρατίας, κοινοβουλευτισμού, δικτατορικού καθεστώτος ή θρησκευτικής πολιτικής. Είναι τα ίδιο το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο». Και σήμερα, η παρούσα, χωρίς προηγούμενο και χωρίς ορατό τέλος παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έφερε την ανθρωπότητα ξανά μπροστά στο μέγα διακύβευμα.
Όλα αυτά τα αναφέρω και στο βιβλίο μου για την Χρυσή Αυγή «Η φρίκη μιας παρωδίας», που προκάλεσε όχι μόνο ευμενή υποδοχή από τους περισσότερους αλλά και νέα υβριστικά σχόλια από τους Ναζί και απειλές ενάντια στην φυσική μου υπόσταση. Είναι γνωστές οι θέσεις και αρχές της ΧΑ: «Σκότωσε τον Εβραίο που έχεις μέσα σου για να τον εξαφανίσεις έξω σου».
Και για αυτούς υπάρχει «ο βιολογικά και ο ψυχικά Εβραίος». Εγώ ανήκω από ό,τι φαίνεται και στις δυο κατηγορίες. Αλλά ακόμα και ένας Πακιστανός ή Αφγανός μουσουλμάνος που, ίσως, δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του Εβραίο, για την Χ.Α. είναι ψυχικά Εβραίος, ένας υπάνθρωπος που θα πρέπει να φύγει απ’ τη μέση.
Το δίλημμα που θέτει η παρούσα καπιταλιστική κρίση δεν είναι απλώς αν θα πάμε μπροστά σε ένα πιο ανθρώπινο καπιταλισμό με κράτος δικαίου ή σε ένα πιο βάρβαρο άγριο καπιταλισμό σαν αυτόν που ζούμε. Δεν είναι καν να διαλέξουμε ποιος είναι «καλύτερος», ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός.
Το ζήτημα που μπαίνει αυτήν την στιγμή και για το οποίο περιμένουμε όλοι για να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα αυτής της δίκης είναι:
Ή καθολική εξαφάνιση του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, που για το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα δεν είναι άλλο από τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Ευχαριστώ.
Tετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013
http://www.eek.gr/index.php/articles/repression/1851-apologia-tou-savva-mixail
Κύριε Πρόεδρε, κυρία Εισαγγελεύς, κυρία Γραμματέα,
Υπάρχει ένα κεντρικό παράδοξο, μια βασική αντίφαση στην πολιτική δίκη η οποία διεξάγεται τώρα σ’ αυτόν τον χώρο.
Η αντίφαση είναι η εξής, κατά την δική μου άποψη, αλλά και κατά την άποψη χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, που με τίμησαν στέλνοντας χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης: υπάρχει μια απίθανη αντιστροφή της πραγματικότητας στην χώρα που όλοι σεμνύνονται ότι γεννήθηκε η δημοκρατία. Οι πραγματικοί κατήγοροι μετατρέπονται σε κατηγορούμενους και οι πραγματικοί κατηγορούμενοι που θα έπρεπε να καθίσουν εκεί που κάθομαι εγώ, με τον σεβαστό κ. πρύτανη, παριστάνουν τον μηνυτή και τον κατήγορο και σεμνύνονται για την πίστη τους όχι στις δημοκρατικές δάφνες αυτής της χώρας αλλά αντίθετα στο 3ο Ράιχ το οποίο επέβαλε την τυραννία του για χρόνια στην ίδια την Γερμανία, στην Ευρώπη και στην χώρα μας εξοντώνοντας ολόκληρους πληθυσμούς.
Οι πραγματικοί κατηγορούμενοι, οι πραγματικοί ένοχοι για την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης του απλού λαού, δεν είναι ο κύριος πρύτανης ή το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, που έχω την τιμή επί πολλές δεκαετίες να είμαι μέλος του. Είναι εκείνοι που ασκούν βία και που διαταράσσουν ολόκληρες περιοχές, ενώ δεν έχουν κανένα νόμιμο δικαίωμα, παριστάνοντας την αστυνομία χωρίς να είναι επισήμως αστυνομία. Π.χ. στην περιοχή των Αμπελοκήπων, όπου και διαμένω, κι όπου, στην Μεσογείων βρίσκονται τα νέα κεντρικά γραφεία της Χ.Α απαγορεύουν σε Φιλιπινέζους και Φιλιπινέζες να κυκλοφορούν μετά τις 10 το βράδυ, όπως έχει καταγγελθεί και δια του τύπου.
Κατηγορούμενοι και ένοχοι, για την διασπορά μίσους, δεν είναι οι ήπιες ανακοινώσεις των κομμάτων, οργανώσεων συνδικαλιστικών και αντιρατσιστικών που καλούσανε στην κινητοποίηση τις 9ης Μάιου 2009 αλλά, αντίθετα, εκείνοι που καθημερινά σπέρνουν, καλλιεργούν το μίσος ανθρώπου απέναντι σε άνθρωπο, και πραγματώνουν αυτό το μίσος με βίαιες εγκληματικές ενέργειες κάτω από ένα απαράδεκτο καθεστώς νομικής ασυλίας και κρατικής προστασίας.
Κατηγορούμενοι και ένοχοι για βιαιοπραγίες, δεν είναι ούτε ο ομιλών ούτε ο πρύτανης, ούτε το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, ούτε όλοι όσοι μαζευτήκαμε για να εμποδίσουμε ακριβώς αυτά τα κηρύγματα μίσους και την φτηνή δημαγωγία, να εκμεταλλευτούν την κοινωνική απελπισία ανθρώπων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει την δουλειά τους, έχουν χάσει τον μισθό τους, έχουν χάσει τους όρους της ύπαρξης τους. Δεν πιστεύω ότι όλοι οι ψηφοφόροι της Χ.Α είναι φασίστες ή Ναζί. Πολλοί ψηφοφόροι τους είναι απελπισμένοι και σε αυτή την απελπισία προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν οι Χρυσαυγίτες προσπαθώντας να ακολουθήσουν τον δρόμο και τα χνάρια του Χίτλερ και των δυνάμεων των Ναζί, αυτών που καταδυναστεύσανε και αυτή την χώρα, που σφάξανε στο Δίστομο, που κάψανε τα Καλάβρυτα, που στείλανε και την συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων σε αυτή την χώρα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη στα κρεματόρια, μαζί και την μισή μου οικογένεια. Η άλλη μισή σώθηκε χάρη στο ΕΑΜ και χάρη στην ΕΑΜίτισα μητέρα μου, κι η οποία συνελήφθη από την Γκεστάπο, βασανίστηκε στην Μέρλιν και λόγω του βασανισμού πέθανε σχετικά νωρίς, από τις συνέπειες των βασανιστηρίων. Ήταν μόλις 21 χρονών, και της βάλανε στο κεφάλι το σιδερένιο στεφάνι με τα καρφιά που τα σφίγγανε και μπαίνανε λίγο-λίγο στο κρανίο, για να προδώσει πού έκρυβε τους Εβραίους. Αρνήθηκε όμως να το κάνει αυτό και κατέληξε εκεί που κατέληξε: στα 54 της να χάσει κάθε επαφή με τον κόσμο και μετά λίγα χρόνια πέθανε. Είναι, όμως, προς τιμήν της η ηρωική στάση και της ίδιας και της πατρίδας της -γιατί προέρχεται από την Κάλυμνο, το νησί από όπου ξεκίνησε η πρώτη λαϊκή εξέγερση ενάντια στον φασισμό του Μουσολίνι τον Απρίλιο του 1935- ότι συγκρότησε ένα άτυπο (όπως και τώρα από μία άποψη) διεθνές ενιαίο μέτωπο με τον λαό της Αιθιοπίας, τότε που είχε δεχθεί τα χημικά του Μουσολίνι, σαν αυτά τα οποία επικαλείται και με τα οποία ο ιμπεριαλισμός απειλεί σήμερα τους λαούς της γειτονικής μας περιοχής, αρχίζοντας από την Συρία.
Τέλος, κατηγορούμενοι και ένοχοι που θα έπρεπε να κάτσουν στο εδώλιο των κατηγορούμενων μπροστά στην συνείδηση του λαού και ολόκληρου του κόσμου, είναι εκείνοι οι διεθνείς τοκογλύφοι και κεφαλαιοκράτες ντόπιοι και ξένοι, οι τρόικες κι οι κυβερνήσεις τους που καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό στην ανθρωπιστική τραγωδία των τριών τελευταίων χρόνων, που έχουν ποδοπατήσει όχι μονάχα τους όρους της ζωής τους αλλά και την αξιοπρέπειά τους. Μιλάω και πρέπει να μιλάει κανείς γι’ αυτά με το νου οπωσδήποτε, με την καθαρότητα του νου, αλλά όχι χωρίς καρδιά. Γιατί οι στιγμές που ζούμε όλοι μας ανεξάρτητα σε ποια πολιτική παράταξη είμαστε, ήμασταν και θα είμαστε. Όλοι μας! Χωρίς καμιά εξαίρεση. Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές όχι με την βαρύγδουπη έννοια του όρου αλλά επειδή υφιστάμεθα όσα υφιστάμεθα σαν λαός και σαν εργατική τάξη, σαν ανθρωπότητα μέσα στην τρέχουσα συστημική κρίση του καπιταλισμού.
Καθώς η πραγματικότητα έχει αντιστραφεί από τους διώκτες μας, κατηγορούμενοι δεν είναι οι διωκόμενοι αλλά οι διώκτες μας, παρόλο που δεν ξέρουν καν τι υπογράφουν στην μήνυση. Μόνο δύο μάρτυρες της ΧΑ παρουσιάστηκαν ενάντιά μας σε αυτήν την δίκη. O μεν πρώτος είπε ότι δεν διάβασε καν την περιβόητη επίμαχη προκήρυξη του Ε.Ε.Κ κι ότι κάποιος άλλος του είπε και υπέγραψε! Ο δε δεύτερος, ο οποίος δημοσίως έχει πει ότι είναι δικηγόρος της Χ.Α, ο κύριος Ανδριόπουλος, δήλωσε ότι «τρέμει και φοβάται με τέτοια κείμενα για την ίδια του την ζωή»!!.
Έλεος!
Αυτοί οι άνθρωποι που σεμνύνονται για τα μπράτσα τους με τα αναβολικά που παίρνουν, αυτοί που παριστάνουν τους μεγάλους νταήδες εκεί που τους παίρνει, αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν φοβούνται και τρέμουν από μια ήπια κατά την γνώμη μου προκήρυξη, την δικιά μας, του Ε.Ε.Κ ή και οποιαδήποτε άλλη που κυκλοφόρησε ενάντιά τους τον Μάιο του 2009. Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ ότι όσες προκηρύξεις έχουν βγει από αντιρατσιστικές οργανώσεις, από διάφορες συλλογικότητες μαζί κι απ’ το Ε.Ε.Κ είναι ήπιες μπροστά σε ενέργειες ανθρώπων οι οποίοι συμπεριφέρονται απέναντι σε άλλους ανθρώπους σαν να είναι υπάνθρωποι και όχι μονάχα στους μετανάστες. Μπορεί να ξεκινάνε από τους μετανάστες και να πάνε στους Εβραίους, μετά τα θύματά τους επεκτείνονται σε όλους τους Έλληνες όσο «καθαρόαιμοι», υποτίθεται, κατά την γνώμη τους, κι αν είναι, σε Έλληνες πολίτες ορθοδόξου χριστιανικού θρησκεύματος, όπως τους αποκαλεί ο νόμος.
Προχθές στην Δάφνη, περπατούσε μια Ελληνίδα επιστημόνισσα, η επιλογή της οποίας είναι να έχει σύντροφο έναν άνθρωπο, νόμιμο μετανάστη, που το χρώμα της επιδερμίδας του, δεν άρεσε στην Χ.Α. Ξαφνικά ένας «μαυροφορεμένος» πέρασε από εκεί, έφτυσε κατάμουτρα αυτήν την ελληνίδα επιστημόνισσα που «μόλυνε το ελληνικό αίμα» και επιχείρησε να δείρει και να ξεριζώσει τα μαλλιά αυτού του φουκαρά. Ευτυχώς παρενέβησαν οι παρευρισκόμενοι και ο μαυροφορεμένος διέφυγε άρον-άρον. Το θέμα έχει φτάσει στο δημοτικό συμβούλιο της Δάφνης - Υμηττού που το έθεσε ένας δημοτικός σύμβουλος που ήρθε και εδώ ως μάρτυρας υπεράσπισής μου, ο κύριος Γιώργος Μητροβγένης. Το ζήτημα της εγκληματικής αυτής επίθεσης θα έχει συνέχεια. Δεν πρόκειται να δεχθεί κανένας πολίτης αυτής της χώρας, να επιβάλει τον νόμο και την τάξη η φασιστική ακροδεξιά.
Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην δεκαετία του ΄30, δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο 1936, στην δικτατορία του Μεταξά και στα ρετσινόλαδα, δεν πρόκειται να ανεχτούμε να επιστρέψουμε στην χούντα της CIAκαι της καταστροφής της Κύπρου την οποία πάλεψα από την πρώτη μου στιγμή και είναι ένας από τους λόγους που έχω στοχοποιηθεί από τους γνωστούς μηχανισμούς.
Παλιός Λαμπράκης προδικτατορικά, τον καιρό της χούντας προσχώρησα από τότε στο κόμμα που με τιμά με την ιδιότητα του μέλους του, την τότε οργάνωση Εργατική Διεθνιστική Ένωση, που μετατράπηκε στο Ε.Ε.Κ, το 1985, για να πολεμήσουμε ακριβώς αυτήν την βαρβαρότητα και για να φύγει, όχι απλώς ο ζυγός της δικτατορίας από πάνω μας αλλά και όλοι οι κοινωνικοί όροι που δημιουργούν δικτάτορες και δικτατορίες.
Λοιπόν εδώ έχουμε την απίθανη αντίστροφη, οι εχθροί της ελευθερίας να εμφανίζονται τιμητές και μηνυτές όσων παλεύουν για την ελευθερία..
Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Το ερώτημα το έχουν βάλει ακόμα και πολλά διεθνή Μ.Μ.Ε και τηλεοράσεις. Ξέρετε φυσικά ότι η εθνική Ραδιοτηλεόραση του Βελγίου, η RTFB και το γαλλικό TV5 ήταν εδώ χθες, δεν δόθηκε άδεια από το δικαστήριό σας να παραβρίσκονται στην αίθουσα. Μείνανε έξω και η RTFB μετέδωσε την σχετική εκπομπή της από το πρωί. Η Libération, η Μοnde, η LibreBélgique, η Nation, oGuardian (ο οποίος ακόμα περιμένει την μήνυση του κ. Δένδια…) και όλοι οι άλλοι ρωτάνε μα γιατί; Για πρώτη φορά μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου που νικήθηκε ο φασισμός και ο ναζισμός, γιατί μετά από μήνυση δηλωμένων Ναζιστών και φασιστών, ένας αντιφασίστας και μάλιστα Εβραίος κάθεται σε αυτό το εδώλιο, μαζί με έναν διανοούμενο, με έναν πανεπιστημιακό άνθρωπο, σαν τον πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου.
Βέβαια, το γεγονός ότι και σε αυτό το δικαστήριό σας, παρήλασαν πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, καθηγητές πανεπιστημίου, πνευματικοί άνθρωποι, αυτό εμάς βέβαια μας τιμά. Δεν έχουμε κομπορρημοσύνη, ούτε επίσης ντρεπόμαστε επειδή είμαστε διανοούμενοι. Ο μόνος που έλεγε ότι «όταν ακούω την λέξη διανοούμενος το χέρι μου πάει στο περίστροφό μου» ήταν ο Γκέμπελς. Αυτόν που θαυμάζουνε και μάλιστα σε ένα έντυπό τους, σε άρθρο της Χ.Α, προσπαθήσανε να βγάλουνε ότι είχε… ελληνική καταγωγή. Δεν ξέρω με ποια γονιδιακή μέθοδο έκαναν την «ανακάλυψη».
Λοιπόν, όλοι με ρωτάνε και στην χθεσινή συνέντευξη που έδωσα στην Μοντ, μα καλά πώς συμβαίνει στην χώρα σας αυτό το πράγμα; Γιατί πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γίνεται αυτό; Γιατί μετά από σχεδόν 40, 39 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας της CIA, άνθρωποι που την πολέμησαν να βρίσκονται εκεί, και οι άλλοι που την υποστήριξαν και την νοσταλγούν να παριστάνουν και να κουνούν το δάχτυλο τους, σαν να είναι οι μεγάλοι κατήγοροι - «κατήγοροι» βέβαια που φοβούνται για την ζωή τους, που δεν ξέρουν ποια μήνυση υπογράφουν και ποιες κατηγορίες ξεστομίζουν ενάντια μας.
Γιατί έγινε αυτή η αντιστροφή; Ποιο είναι το διακύβευμα, ποιο το επίδικο σε αυτήν την υπόθεση. Κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχουν τα εξής επίδικα:
Πρώτον, για πρώτη φορά γίνεται απόπειρα ποινικοποίησης του αντιφασιστικού λόγου και της αντιφασιστικής δράσης και της ελευθερίας της έκφρασης στην διαπάλη με τον αναβιώνοντα ναζισμό. Μια αναβίωση που δεν αφορά μόνο την χώρα μας. Η εμφάνιση της Χ.Α και στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι κάτι το καινούργιο για την ευρωπαϊκή πολιτική και όλοι το έχουν καταλάβει, και οι Ευρωπαίοι δεν είναι τόσο κουτόφραγκοι όσο νομίζουν μερικοί.
Ο Λεπέν είχε κάνει μηνύσεις σε πολλούς στην Γαλλία, αλλά αν δείτε τις μηνύσεις του Ζαν Μαρί Λεπέν, που προσωπικός του φίλος είναι ο νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κύριος Μάκης Βορίδης, τώρα με την ΝΔ, μέχρι το 2012 με το ΛΑΟΣ, λίγο πιο πριν πρώην ηγέτης της χουντικής νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Λοιπόν ο Λεπέν έκανε μηνύσεις αλλά είχε πολύ πιο προσεκτικούς δικηγόρους και συμβούλους και αφορούσαν το ένα ή το άλλο πράγμα όχι όμως τον ηγέτη ενός κόμματος γιαπροκήρυξη του κόμματός του.
Το κατηγορητήριο δεν παρουσιάζει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για συγκεκριμένη ατομική ποινική ευθύνη, ούτε καν ότι το έγραψε ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος· εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση φυσικά αναλαμβάνω πλήρως την πολιτική ευθύνη για το Κόμμα μου. Δεν υπάρχει τίποτα το ποινικά κολάσιμο. Η προκήρυξη του ΕΕΚ επαναλαμβάνει το ιστορικό σύνθημα το οποίο λέχθηκε από τον Ιταλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης το 1943 όταν κρεμάστηκε ο Μπενίτο Μουσολίνι και η Κλάρα Πετάτσι στην πλατεία εκείνη του Μιλάνου μαζί με έναν άλλον, πρώην αποστάτη της αριστεράς και φασίστα. Καλό είναι όποιος επισκέπτεται το Μιλάνο να επισκέπτεται αυτή την πλατεία, εγώ δεν παραλείπω να το κάνω, γιατί αν ξεχάσουμε το τι περάσαμε οι ευρωπαϊκοί λαοί, και όχι απλώς οι Εβραίοι με τα εκατομμύρια των νεκρών, αλλά όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, από τους φασίστες και από τους Ναζί, τότε τα ίδια και χειρότερα πρόκειται να επαναληφθούν.
Λοιπόν, το πρώτο είναι η προσπάθεια ποινικοποίησης, η δημιουργία ενός δικαστικού προηγουμένου ώστε να ποινικοποιηθεί ο αντιφασιστικός λόγος και η αντιφασιστική δράση.
Το δεύτερο, και πάει χέρι με χέρι με το πρώτο, είναι να απαγορευθεί, να χτυπηθεί, να τεθεί εκτός νόμου, όλος ο χώρος που αντιστέκεται στην κοινωνική οικονομική βαρβαρότητα την οποία ζούμε, αρχίζοντας από εκείνο το κομμάτι της αριστεράς που είναι το ποιο αδιάλλακτο, τους τροτσκιστές, το ΕΕΚ. Από αυτήν την άκρη ξεκινώντας να θέσουν βήμα το βήμα εκτός νόμου όλη την Αριστερά. Θυμίζω ότι στην πολυ-μήνυση του Μαΐου του 2009 περιλαμβάνεται όλη η Αριστερά, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΕΚ, συνδικάτα, π.χ. ομοσπονδίες όπως η ΟΛΜΕ, καθώς και άλλες μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές συλλογικότητες, αλλά και μεμονωμένες προσωπικότητες που δεν ανήκουν καν στον χώρο της Αριστεράς, όπως ο τότε πρύτανης του Πολυτεχνείου κ. Μουτζούρης.
Παρόλα αυτά, πιάνοντας αυτή την άκρη που δεν μπορούν να την ελέγξουν, έτσι και αλλιώς, το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, να σύρουν από εκεί και να διαρρήξουν όλο τον ιστό των λαϊκών ελευθεριών. Γιατί δεν διακυβεύεται εδώ η ελευθερία ενός ατόμου, η δικιά μου, ή ενός κόμματος, του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος ούτε καν μόνο της Αριστεράς. Αυτό είναι το δεύτερο επίδικο.
Το τρίτο, δεμένο με όλα τα προηγούμενα, είναι το ζήτημα μιας καλυμμένης θεσμοποίησης, αποδοχής, ακόμη και σε ένα κρατικό-διοικητικό επίπεδο, του αντισημιτισμού. Θα ήθελα να θυμίσω σε όλους και στο δικαστήριό σας πρώτα απ’ όλα ότι η μήνυση αυτή, η μηνυτήρια αναφορά του 2009 και προπαντός μετά την ενεργοποίησή της, το φθινόπωρο του 2012 και της κλήσης μας για απολογία στην ΓΑΔΑ συνοδεύτηκε με μια χωρίς προηγούμενο σε αυτή την χώρα αντισημιτική καμπάνια στην ναζιστική μπλογκόσφαιρα, η οποία θυμίζει άλλες μαύρες εποχές της ανθρωπότητας. Έχει αναφερθεί πολλές φορές εδώ η ανάρτηση στο Διαδίκτυο, η συνοδευόμενη από την φωτογραφία μου έχοντας από κάτω την ανοιχτή δολοφονική πρόσκληση: «Λιώστε το Εβραϊκό σκουλήκι», ή η κατηγορία ότι είμαι «όργανο της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας» για να επιβληθεί στην χώρα «εβραιο-μπολσεβίκικο καθεστώς», να «προκαλέσω εμφύλιο πόλεμο» και όλα τα σχετικά που θέλουν να προσάψουν.
Στην ιστοσελίδα της «συνδικαλιστικής» παράταξης της Χρυσής Αυγής στο χώρο της ΕΘΕΛ, πρόσφατα ξανά, υπάρχει φωτογραφία μου με υβριστικά σχόλια, λόγω της κόμμωσής μου, που μοιάζει με του κύριου Φυτράκη λιγάκι, λέει ότι είναι οι τρίχες του Γιαχβέ, βρίζοντας έναν ολόκληρο κόσμο που έχει μια ορισμένη πίστη, βρίζοντας τους πάντες, από τον μακαρίτη τον πατέρα μου λέγοντας ότι είναι 100 χρονών και ότι οι εβραίοι ζουν πολύ, ας επισπεύσουμε την αποχώρησή τους από τον κόσμο. Θέλω να πω στο δικαστήριο και σε όσους μας ακούνε, μαζί στα μέσα ενημέρωσης ντόπια και ξένα, ότι αν πάθω οτιδήποτε εγώ ή οποιοσδήποτε σύντροφός μου ή οποιοσδήποτε Εβραίος επίσης αυτής της χώρας υπεύθυνοι είναι οι Ναζί και αυτοί που τους καλύπτουν. Έχουν γίνει ανοιχτές απειλές δολοφονίας μου, χτυπήματος της οικογένειάς μου, της γυναίκας μου, των πάντων, κανένας δεν κινήθηκε ενάντιά τους. Θα μου πείτε «γιατί δεν τους κάνετε μήνυση εσείς;». Είχα κάνει μηνύσεις στο παρελθόν, π.χ. στον «Στόχο», την ναζιστική εφημερίδα, πριν αρκετά χρόνια. Μήνυση που κατευθείαν πήγε στο αρχείο χωρίς καμία παραπέρα εξήγηση. Λοιπόν, ποιος υπερασπίζει ποιόν;
Ένας αμερικανός που μου έστειλε ένα μήνυμα συμπαράστασης αναρωτιόνταν πως γίνεται να σας σέρνουν τόσους μήνες και αν υπάρχει κράτος δικαίου στην χώρα μας, ένας άλλος, ο καθηγητής νομικής κ. Μακναίρ από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και συνάδελφος σας κατά μια άποψη, λέει ότι με την αυστηρότερη βρετανική νομοθεσία δεν στοιχειοθετείται κατηγορία. Εκείνο που έχουν παρατηρήσει όλοι, ιδιαίτερα στον διεθνή χώρο και το έχουν εκφράσει με διάφορα δημοσιεύματά τους, αρχίζοντας με ένα κείμενο του καθηγητή του CNRS, Μικαέλ Λεβί ότι ο αντισημιτισμός επιβάλλει τον νόμο σε αυτήν τη χώρα; Και μαζί με το χτεσινό - προχθεσινό άρθρο της Libération που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Γαλλικού CRIF, αντίστοιχου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου που βρίσκεται σε έναν πολιτικό χώρο εκ διαμέτρου αντίθετο από το δικό μου από πολλές απόψεις, ακόμη και αυτοί, μη κομμουνιστές, μη διεθνιστές έχουν σοκαριστεί.
Από την μια φτιάχνουν άξονες στρατηγικούς για τα πετρέλαια Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ και μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση πρώτη ζήτησε μέσω του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Ευάγγελου Βενιζέλου να γίνουν «σταυροφόροι» του ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στον λαό της Συρίας, αυτοί που συντάσσονται με εκείνες τις δυνάμεις μαζί και με το Ισραήλ, την ίδια στιγμή κυνηγάνε έναν Εβραίο μόνο και μόνο επειδή είναι αριστερός και κυνηγιέται μονάχα για τις ιδέες του, μονάχα γιατί ανήκει σε ένα κόμμα που δεν τους αρέσει, επειδή είναι κομμουνιστικό, τροτσκιστικό. Ένα κόμμα που έχει μια μακριά ιστορία, φέτος τον Οκτώβρη κλείνει 50 χρόνια ίδρυσης από την γέννησή του, από τα προ δικτατορικά χρόνια, για να μην αναφερθώ στην παλιότερη ιστορική μας ρίζα και παράδοση, την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Αλλά είναι γεγονός ότι είμαστε μια ιστορική κομματική δύναμη, έχουμε παλέψει την χούντα, έχουμε παλέψει στην μεταπολίτευση, έχουμε παλέψει σε αλλεπάλληλες εκλογές, τελευταία φορά που εμφανιστήκαμε ήταν στις εκλογές του Μαΐου του 2012, επισημαίνοντας και τον κίνδυνο για την Χρυσή Αυγή. Προειδοποιήσαμε πριν τα εκλογικά αποτελέσματα, όπου πολλοί πήγαν κάτω από τις φτερούγες της, άλλοι αποπροσανατολισμένοι κι απελπισμένοι από την κρίση, άλλοι γιατί είναι απόγονοι Γερμανοτσολιάδων και χουντικών, καρποί μιας ολόκληρης περιόδου από τον εμφύλιο πόλεμο και την Κατοχή και μετά, που έμειναν ατιμώρητοι οι συνεργάτες του Ναζισμού και της χούντας. Γιατί σε αυτήν την χώρα ποτέ δεν έγινε πραγματικά το πένθος του εμφυλίου, ούτε από τους Νικητές ούτε από τους Νικημένους. Μίλησαν πολύ για συμφιλίωση, για το τέλος του εμφυλίου και το τέλος του μίσους. Ένα είναι να το λες, ένα είναι να το διακηρύττεις και άλλο να υφίσταται κάτι τέτοιο. Αλλιώς πώς εξηγείται η περίπτωσή μου, ένας αριστερός διανοούμενος, απόγονος των εξοντωθέντων Εβραίων στο Άουσβιτς και ταυτόχρονα συνεχιστής της Εαμικής παράδοσης βρίσκεται εδώ κατηγορούμενος. Από ποιούς; Από αυτούς που έχουν στην ιστοσελίδα τους στην συνδικαλιστική τους παράταξη τους στην ΕΘΕΛ για μότο, τσιτάτο του Αδόλφου Χίτλερ. Ελευθερία των ιδεών εκεί, αλλά όχι ελευθερία των ιδεών αν είσαι τροτσκιστής, αν είσαι αριστερός, δημοκράτης γενικά ή αντιφασίστας. Σε ναζιστική ιστοσελίδα το 2009 κατηγορούμαι ότι είμαι ταυτόχρονα πράκτορας του Ισραήλ ως Εβραίος και ταυτόχρονα πράκτορας… του Ιράν, ενώ η κυβέρνηση του Ισραήλ είναι σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση με το Ιράν! Ακόμα, γράφουν την απίθανη γελοιότητα ότι ο μακαρίτης Αγιατολαχ Χομεϊνί μού είχε δώσει μια τεθωρακισμένη λιμουζίνα παρόλο που εγώ (κάτι που δεν είναι προς τιμή μου), δεν ξέρω να οδηγώ παρά μονάχα… πατίνι!!
Αυτά είναι χυδαιότητες και επειδή ακόμα δεν με έχουν κάνει σαπούνι όπως λένε -αφού τα καλύτερα σαπούνια γίνονται από εβραίους και κομμούνια, όπως λένε- θα συνεχίσω να τους παλεύω. [Kαι καθώς ο πρόεδρος του δικαστηρίου λέει «συντομεύετε», ο Σάββας Mιχαήλ συνεχίζει]: Ταλαιπωρούμαι πολύ καιρό από τους φασίστες κι έχω κάθε δικαίωμα να υπερασπίσω την τιμή μου, την αξιοπρέπειά μου και την αλήθεια.
Θα ήθελα να πω μια κουβέντα για την διεθνή συμπαράσταση.
Δεν είναι τα τυπικά ψηφίσματα αλληλεγγύης που βγαίνουν σε κάθε αδικία, και παίρνονται ψηφίσματα από συνδικαλιστικές συλλογικότητες, από πολιτικές συλλογικότητες κ.λπ.
Ζούμε από το 2007 μια πρωτοφανή παγκόσμια συστημική κρίση του καπιταλισμού. Είναι χαρακτηριστικό αν μελετήσει κανένας αυτά τα μηνύματα, θα δει ότι αντανακλούν τις ιδιαίτερες αγωνίες που υπάρχουν σε κάθε ήπειρο και σε κάθε χώρα. Λέω από κάθε χώρα και ήπειρο γιατί από κάθε χώρα και ήπειρο έχουν σταλθεί.
Περιέργως κατόρθωσε η Χρυσή Αυγή με τη μήνυση ενάντιά μας, να μας επιτρέψει να ενώσουμε αριστερούς και μη αριστερούς, όλη την κατακερματισμένη αριστερά, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους αναρχικούς, ή συνδικαλιστές ακόμα και θρησκεύματα. Έχω πάρει μηνύματα συμπαράστασης και τους ευχαριστώ, και από ορθόδοξους χριστιανούς ιερείς και από ρωμαιοκαθολικούς ιερείς, και από προτεστάντες πάστορες και από Εβραίους ραβίνους.
Όλοι αυτοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν αφόρα ένα άτομο ή ένα κόμμα της άκρας αριστεράς. Ξέρουν ότι αφορά και την ανθρωπότητα κα τους ίδιους και αυτή η διαπίστωση χρωματίζει με διαφορετικό χρώμα κάθε φορά τα μηνύματά τους.
Οι Αμερικανοί πολίτες, με oλες τις διαφορές τους, στα μηνύματά τους είναι κάτω από το σοκ των αποκαλύψεων Σνόουντεν και αυτό τούς έχει ευαισθητοποιήσει.
Από τη Νότια Ευρώπη, τα μηνύματα δείχνουν την κοινή αγωνία, το ότι είμαστε στο ίδιο καζάνι και βράζουμε. Ανησυχούν για τις συνέπειες της κρίσης αλλά και το αν θα ξαναζήσουν δικτατορίες και φασισμό όπως στο παρελθόν.
Πιστεύω ότι κανένας δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη του εύκολα στο πολιτικό μήνυμα που δίνουν αυτά τα μηνύματα αλληλεγγύης που ήλθαν σε μήνες υποτίθεται «νεκρούς» για πολιτική δράση και κινητοποίηση. Να θυμίσω πως το κλητήριο θέσπισμα ήρθε αρχές Ιουνίου, είμαστε αρχές Σεπτεμβρίου, τον Ιούλιο - Αύγουστο είναι οι πάντες σε διακοπές. Πιθανότατα ακόμα και η επιλογή στο χρόνο να έγινε σκοπίμως. Εν πάση περιπτώσει, έγινε με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο χρόνο που ακόμα και εγώ προσωπικά δεν περίμενα τέτοια κινητοποίηση. Δείχνει μια φοβερή ευαισθητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων κι ετοιμότητα μάχης.
Ας μπούμε τώρα στα επίμαχα γεγονότα της μήνυσης. Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Γιατί βρισκόμαστε, εγώ προσωπικά και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, στη θέση του κατηγορουμένου; Πως φτάσαμε στα περιβόητα γεγονότα του Μαΐου 2009 και στην ίδια την μήνυση.
Είναι ολοφάνερο. Είναι προέκταση της έκρηξης που ονομάστηκε Δεκέμβρης του 2008 και που ένας άνθρωπος που εγώ δεν συμφωνώ καθόλου μαζί του και πολιτικά αλλά και για την κοινωνική του συμπεριφορά, ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, τον αποκάλεσε «πρώτη πολιτική έκρηξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης» δυο μήνες μετά την χρεοκοπία της Λήμαν Μπράδερς.
Ο Δεκέμβρης απασχόλησε και απασχολεί ακόμα τους πάντες. Σημαδεύει μια ιστορική Τομή.
Η κλιμάκωση τον επιθέσεων κατά μεταναστευτικών κοινοτήτων και μεταναστών, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αθήνας, ακολουθεί τον Δεκέμβρη. Στο επίμαχο -κατά το κατηγορητήριο- διάστημα Ιανουάριος 2009-Μάιος 2009, υπάρχει κλιμάκωση των γεγονότων ιδιαίτερα την περίοδο που υπουργός «Δημοσίας Tάξεως» ήταν ο κ. Μαρκογιαννάκης, ο οποίος επισκέφτηκε την εν λόγω επιτροπή χρυσαυγιτών «κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα» και υπήρξε μια προσπάθεια νομιμοποίησης της συνεργασίας Χ.Α. και αστυνομίας. Υπήρχαν διχασμένες απόψεις μέσα στην αστυνομία για το αν θα πρέπει να υπάρξει τέτοιου είδους ανοικτή συνεργασία με τις χρυσαυγίτικες αυτές δυνάμεις.
Όλα εντάσσονται όπως γράφονται και σε βιβλία σε μια διεθνή προσπάθεια των αρχουσών τάξεων, ιδιαίτερα της ΕΕ. Όπως γράφει και ο Αλέν Μπαντιού στο μήνυμα που μου έστειλε, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο κατασταλτικών μεθόδων για όλη την Ευρώπη.
Είναι σαφές ότι τόσο το ρατσιστικό μίσος όσο και η πολυ-μήνυση του Μαΐου 2009 εντάσσονται σε μια στρατηγική προσπάθεια δημιουργίας κατασταλτικών μηχανισμών νέων και δεδικασμένων, ώστε να γίνει εφικτός ο έλεγχος ολόκληρων πληθυσμών σε συνθήκες κρατικής χρεοκοπίας και κοινωνικής αναστάτωσης.
Είναι σε αυτό το πνεύμα που γίνεται, όπως πολύ σωστά λέχτηκε από τον μάρτυρα και σύντροφο Θ. Κουτσουμπό, παραμονή της διαδήλωσης στις 9 Μαΐου, δηλαδή στις 8 Μαΐου, η πολύ-μήνυση της Χ.Α. Προηγήθηκε η συνάντηση στις 6 Μαΐου στην ΟΛΜΕ ανάμεσα σε συλλογικότητες, οργανώσεις, συνδικάτα για να δώσουν μια απάντηση, για να πουν Basta! Φτάνει πια, να μην προχωρήσει αυτή η φασιστική πρόκληση.
Ο στόχος ήταν η βίαιη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης από μια συγκεκριμένη ναζιστική ομάδα που χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας από το επίσημο κράτος.
Έτσι την παραμονή πριν γίνουν καν οποιαδήποτε επεισόδια -από την πλευρά των αντιφασιστών διαδηλωτών και μαζί και του ΕΕΚ, δεν έγινε κανένα επεισόδιο- η μήνυση των φασιστών προέβλεπε βίαια επεισόδια. Τα επεισόδια έγιναν από τους ίδιους, μετά το τέλος της συγκέντρωσής τους στην Ομόνοια, με επίθεση στο πρώην Εφετείο στην οδό Σωκράτους.
Ποιος ήξερε, ποιος προέβλεπε, ποιος ήθελε να προκαταβάλει καταστάσεις ότι θα γίνουν επεισόδια και κάνει μια μήνυση; Τι περιμένανε; Ποιες προκλήσεις και προβοκάτσιες;
Η αυτοσυγκράτηση των ίδιων των αντιφασιστών δεν επέτρεψε να γίνουν επεισόδια στις 9 Μάη.
Ήταν ένα προμήνυμα. Η αρχή μιας στοχοποίησης, ιδιαίτερα του ΕΕΚ, και συν τοις άλλοις λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έπαιξε στο Δεκέμβρη του 2008, ένα πολιτικό ρόλο, δίνοντας πάντα το παρόν σε όλες τις κινητοποιήσεις της νεολαίας μετά την αποτρόπαιη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Το λέω αυτό γιατί ένα χρόνο μετά, τον Δεκέμβρη του 2009 στη διαδήλωση για τον ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η μόνη οργάνωση που χτυπήθηκε βίαια και δολοφονικά από τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους ήταν το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα. Το μπλοκ των διαδηλωτών του ΕΕΚ ήταν ειρηνικά συγκεντρωμένο, πάνω στο πεζοδρόμιο στην πλατεία Συντάγματος, όταν χτυπήθηκε από τις εποχούμενες ομάδες ΔΕΛΤΑ. Τραυμάτισαν δεκάδες συντρόφους και παρ’ ολίγον να δολοφονήσουν τη συντρόφισσα μου Αγγελική Κουτσουμπού που έχει βασανιστεί με τον πιο άγριο τρόπο από τους βασανιστές της χούντας τον καιρό της δικτατορίας.
Η νομική υπόθεση αυτή, παρόλο που θέλανε να την χαρακτηρίσουν σαν τροχαίο ατύχημα, παρόλο που τα τεκμήρια που υπάρχουν δείχνουν το αντίθετο, με τις φωτογραφίες και με καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων δεν πρόκειται να σταματήσει από την πλευρά του ΕΕΚ. Θα παλέψουμε, και στο νομικό πεδίο, αυτήν την υπόθεση και εδώ και στην Ευρώπη, η οποία είναι και πιο ευαισθητοποιημένη
Λοιπόνείχαμεστοχοποιηθεί και αν θέλετε αυτό φαίνεται και από τα έγγραφα στις περιβόητεςδιαρροές τωνWikileaks, από τησυζήτηση πουκάνειγια πρώτηφορά ο τότενέος υπουργόςΠροστασίας τουΠολίτη, κ. ΧρυσοχοΐδηςμετονΑμερικανό πρεσβευτή. Τονδιαβεβαιώνειγια την καλή προετοιμασία στις 17 Νοέμβρη, όπουδεν περιμένουν επεισόδια και ότι, από τηνάλλη, έχουνήδη προετοιμαστεί και θα κάνουν τα πάντα από πλευράς καταστολής, στην πρώτη επέτειο από τηνδολοφονία τουΑλέξανδρουΓρηγορόπουλου.
Και είδαμε τι κάνανε.
Τα μόνα θύματα ήμασταν εμείς. Οι δεκάδες τραυματίες από το μπλοκ του ΕΕΚ και η Αγγελική Κουτσουμπού σχεδόν νεκρή.
Εγώ τότε σαν γιατρός πήγα και βρήκα τον επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης και του είπα: είμαι γιατρός, μπορεί να πεθάνει άνθρωπος, να έρθει αμέσως το ΕΚΑΒ. Αυτός μου έδωσε μια απάντηση που δεν μπορώ ούτε θέλω να την επαναλάβω εδώ γιατί είναι εξαιρετικά χυδαία. Και φυσικά δεν τον ενδιέφερε αν πέθαινε άνθρωπος εκείνη τη στιγμή.
Τεκμήριο της επιλεκτικής στοχοποίησης είναι και το γεγονός ότι από τους δεκάδες μηνυόμενους στην πολυ-μήνυση του Μαΐου του 2009, τελικά βρισκόμαστε εδώ ο κύριος Μουτζούρης και ο υποφαινόμενος. Ή αν θέλετε το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα για να δικαστούν οι ιδέες του, όπως αυτές εκφράζονται στο χαρτί και στο δρόμο, και το Indymedia. Θέλουν να πληγεί η ελευθερία έκφρασης σε όλες της τις μορφές και αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο.
ΤοIndymediaγίνεται σταθερόςστόχος καταστολήςγιατίφοβούνται τα κοινωνικάμέσα δικτύωσης πουως γνωστό έχουν παίξειιδιαίτερορόλοόχιμόνοτονΔεκέμβρητου 2008 εδώστηνΕλλάδα αλλά και στηνΑραβικήΆνοιξη και σε πολλάάλλα γεγονότα. Άρα είναι ένα στοιχείο-στόχοςστην ανάπτυξημια στρατηγικής επιβολήςελέγχου κατάτων λαϊκώνκινητοποιήσεων.
Το ΕΕΚ κι εγώ βρισκόμαστε εδώ και δικαζόμαστε για τις ιδέες μας. Είναι ιδέες ασυμβίβαστες με την βάρβαρη τάξη πραγμάτων στην χώρα και τον κόσμο.
Το ερώτημα που περιμένει όλος ο κόσμος εδώ και διεθνώς, είναι τι προμηνύει τελικά αυτή η δίκη;
Ό,τι αποτέλεσμα και αν βγει, εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας δικαιωμένο. Γιατί είπαμε την αλήθεια. Παλέψαμε για την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι η εξής: το φαινόμενο της αναβίωσης του ναζισμού, του αντισημιτισμού, του ρατσισμού, του φασισμού, απειλεί ξανά την ανθρωπότητα λόγω αυτής της αξεπέραστης ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στην εποχή που ανέβαινε το τέρας του Ναζισμού το 1934, ένας μεγάλος εβραίος φιλόσοφος, ο Εμμανουέλ Λεβινάς έγραφε ότι αυτό πουδιακυβεύεται με τον Ναζισμό «δεν είναι το ένα ή το άλλο δόγμα περί δημοκρατίας, κοινοβουλευτισμού, δικτατορικού καθεστώτος ή θρησκευτικής πολιτικής. Είναι τα ίδιο το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο». Και σήμερα, η παρούσα, χωρίς προηγούμενο και χωρίς ορατό τέλος παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έφερε την ανθρωπότητα ξανά μπροστά στο μέγα διακύβευμα.
Όλα αυτά τα αναφέρω και στο βιβλίο μου για την Χρυσή Αυγή «Η φρίκη μιας παρωδίας», που προκάλεσε όχι μόνο ευμενή υποδοχή από τους περισσότερους αλλά και νέα υβριστικά σχόλια από τους Ναζί και απειλές ενάντια στην φυσική μου υπόσταση. Είναι γνωστές οι θέσεις και αρχές της ΧΑ: «Σκότωσε τον Εβραίο που έχεις μέσα σου για να τον εξαφανίσεις έξω σου».
Και για αυτούς υπάρχει «ο βιολογικά και ο ψυχικά Εβραίος». Εγώ ανήκω από ό,τι φαίνεται και στις δυο κατηγορίες. Αλλά ακόμα και ένας Πακιστανός ή Αφγανός μουσουλμάνος που, ίσως, δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του Εβραίο, για την Χ.Α. είναι ψυχικά Εβραίος, ένας υπάνθρωπος που θα πρέπει να φύγει απ’ τη μέση.
Το δίλημμα που θέτει η παρούσα καπιταλιστική κρίση δεν είναι απλώς αν θα πάμε μπροστά σε ένα πιο ανθρώπινο καπιταλισμό με κράτος δικαίου ή σε ένα πιο βάρβαρο άγριο καπιταλισμό σαν αυτόν που ζούμε. Δεν είναι καν να διαλέξουμε ποιος είναι «καλύτερος», ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός.
Το ζήτημα που μπαίνει αυτήν την στιγμή και για το οποίο περιμένουμε όλοι για να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα αυτής της δίκης είναι:
Ή καθολική εξαφάνιση του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, που για το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα δεν είναι άλλο από τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Ευχαριστώ.
Tετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013
http://www.eek.gr/index.php/articles/repression/1851-apologia-tou-savva-mixail
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
Απ: Σάββας Μιχαήλ
από City Travellers Πεμ Μαρ 03, 2016 12:03 am
Ή καθολική εξαφάνιση του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, που για το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα δεν είναι άλλο από τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
Homo Poeticus , Άγρα: Αθήνα, 2006
από City Travellers Πεμ Μαρ 03, 2016 1:42 am
ΟΜΙΛΙΑ Κας ΠΟΛΙΤΗ
Homo Poeticus *
http://www.agra.gr/images/invitations/PROSKLHSH%20MICHAIL_Page_1.jpg
«Και Ιδού! Μέγα φως έλαμψε προ των οφθαλμών τους και είδαν το άρμα όπου ίστατο Αυτός να ανέρχεται εις τους ουρανούς. Και τον είδαν εντός του άρματος, περιβεβλημένον την δόξαν της λαμπρότητος, με ένδυμα ως εκ του ηλίου, ωραίον ως το σεληνόφως και τρομερόν, ώστε από φόβο δεν τολμούσαν να ατενίσουν την όψη του. Και τότε μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό να καλεί: Ηλία, Ηλία ! Και Εκείνος απάντησε με τη σπουδαιότερη κραυγή: Αμπά Αντονάι ! Και είδαν Αυτόν, ναι, Αυτόν τον Μπεν Μπλουμ Ηλία εν μέσω νεφελών από αγγέλους να ανέρχεται εις την δόξαν της λαμπρότητος σε γωνία 45 μοιρών πάνω από του Ντόνοχοου, στην οδό της Μικρής Πελούζας, ως βλήμα εκσφενδονιζόμενον από φτυάρι.»
Χαίρε, λοιπόν Μπεν Μιχαήλ- Ηλία, morituri te salutant ! Από την Καρδιά του Σκότους, σύ θέλει μας οδηγήσεις στην «επίγεια έφοδο προς τον ουρανό», στη τζοϊσική «αλλόθεση» που οριοθετείται από την «παραδεισιακή περιμήτρα», αφού πρώτα ο Άγγελος της Ιστορίας θα έχει εξολοθρεύσει τα τέρατα Homo Lupus και Homo Economicus και μαζί τον Λεβιάθαν τους, αναγγέλοντας την έλευση του Homo Poeticus , δεδομένου ότι:
Κάθε χρόνος λιγότερος από έναν παλμό της αρτηρίας
Έχει ίση διάρκεια και αξία με 6.000 χρόνια.
Γιατί στην διάρκεια αυτή επιτελείται η εργασία του ποιητή
Και όλα τα γεγονότα του χρόνου ξεκινούν και συλλαμβάνονται
Στη διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου:
Εντός ενός λεπτού, ενός παλμού της αρτηρίας.
Αυτά έγραφε ο ποιητής William Blake κι αυτό τον στιγμιαίο παλμό της μεγάλης ποίησης αφουγκράζεται το βιβλίο του Σάββα Μιχαήλ: τον μεσσιανικό παλμό που ανοίγει τη μεγαλειώδη θύρα της Μωσαϊκής κοσμολογίας προς την παραδείσια αρχή και την πρωτογλώσσα, αλλά και προς την τραυματική τομή και κατακόρυφη πτώση του ανθρώπου στο δράμα της Ιστορίας, την σύγχυση της Βαβέλ. Γιατί «η αιωνιότητα», γράφει ο Μπλέικ, προεικονίζοντας τον Μπενγιαμιν, «είναι ερωτευμένη με την παραγωγή του χρόνου». Ενός χρόνου, ωστόσο, κατακερματισμένης μνήμης και ατέρμονης προσδοκίας που ανάμεσά τους κινείται η αιώρα του παρόντος, πάνω στην οποία μετεωρίζεται με το ένα πόδι στο κενό ο ποιητής, ακινητοποιώντας σε ενσταντανέ τον μεσσιανικό παλμό.
«Πότε ο ποιητής», αναρωτιέται ο Σάββας Μιχαήλ στο εισαγωγικό κεφάλαιο, ήτανε τόσο ξένος, εξόριστος, αλλότριος από τον άλλο άνθρωπο όσο σε καιρούς χαλεπούς σαν τους δικούς μας;» Ας ακούσουμε την αντιφώνηση της Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη:
Τί να σας κάνω μάτια μου κι εσάς τους Ποιητές
Που χρόνια μου καμώνεστε τις ψυχές τις αήττητες
Και χρόνια περιμένετε κείνο που δεν περίμενα
Όρθιοι στη σειρά σαν αζήτητα αντικείμενα...
Δε πα'να σας φωνάζουν - ουτ'ένας σας δεν απαντά
Έξω χαλάει ο κόσμος καίγονται τα σύμπαντα
Τίποτα σεις διεκδικείτε - να'ξερα με τί νου -
Τα δικαιώματά σας επί του κενού!
Σε καιρούς λατρείας του πλούτου ώ της αμεριμνησίας
Αποπνέεται το μάταιο της ιδιοκτησίας.
Ας ακούσουμε και την αντιφώνηση στο παραπάνω ενός λογοτέχνη, του Όσκαρ Ουάιλντ, όπως την καταθέτει στο ξεχασμένο για ευνόητους λόγους από τους μελετητές δοκίμιό του: «Η ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό».
«Το παρελθόν είναι ότι ο άνθρωπος δεν έπρεπε να ήταν. Το παρόν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι. Το μέλλον είναι αυτό που είναι οι καλλιτέχνες» και « η καταλληλότερη μορφή κυβέρνησης για τον καλλιτέχνη είναι η μη-κυβέρνηση» Σύμφωνα με τον Ουάιλντ:
Ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός ή όπως αλλιώς λέγεται, μετατρέποντας την ιδιωτική περιουσία σε δημόσιο πλούτο και αντικαθιστώντας τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία, θα αποκαταστήσει την κοινωνία στην πρέπουσα κατάστασή της. Με την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας, θα έχουμε τον πραγματικό, ωραίο, υγειή ατομικισμό. Κάνεις δεν θα ξοδεύει τη ζωή του συσσωρεύοντας αντικείμενα και σύμβολα αντικειμένων. Θα ζει. Το να ζεις είναι από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν.
Το μέλλον, λοιπόν, δεοντολογικά, ανήκει στον Homo Poeticus , γιατί, όπως διαβάζουμε στην Εισαγωγή του τόμου, «Δεν υπάρχει μέλλον για την ποίηση εάν δεν γίνει η ποίηση το μέλλον του ανθρώπου». Έτσι, στον αστερισμό που σχηματίζουν τα ονόματα των ποιητών που συναντάμε στα δοκίμια του Σ. Μιχαήλ, ο ποιητικός λόγος έρχεται να συγκρουστεί με το Ον , αφήνοντας να αναδυθούν από εντός του οι νοηματοδοτικές κατηγορίες του πολιτικού και του ηθικού, δηλαδή, του Δέοντος .Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν αρχίζει με την ηρωική επανάσταση του λαού για τη συντριβή του κακού, «αυτού που υπάρχει», προχωρεί στον ελπιδοφόρο, αιματοβαμμένο αγώνα για την νίκη του καλού και την έλευση «αυτού -που- δεν-υπάρχει-ακόμα», αλλά φευ! τελειώνει με τη διάψευση, την ανίκητη επικράτηση του «όντος», με την αντικατάσταση της μιας τυρρανικής εξουσίας πάνω στο λαό από την άλλη:
157
Τί θα κάμετε; Θ'αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας Πολιτικής;
158
Τούτο ανίσως μελετάτε,
Ιδού, εμπρός σας το Σταυρό
Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε,
Και κτυπήσετε κ'εδώ.
Αυτά είναι τα δύο τελευταία τετράστιχα που με τόσο σοφή οικονομία παρουσιάζουν το χάσμα που χωρίζει το Ον από το Δέον, δύο τετράστιχα το οποία αποσιωπούνται μαζί με τόσα άλλα από τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού. Στη μελέτη του « Tormento , Tormentare , Αναβρύζω Qualita , ή ο Σολωμός και το Κακό», ο Σάββας Μιχαήλ ερευνά σε βάθος τη εμπλοκή της σκέψης του Σολωμού με τη διαλεκτική σκέψη του Χέγκελ ιδιαίτερα όμως με αυτή του Μπαίμε περί της φύσης του καλού και του κακού. Το Κακό, για τον Χέγκελ, δεν είναι τίποτα άλλο από την αναντιστοιχία του Όντος προς το Δέον, και ο Μπαίμε, που οράται την «άβυσσο»( Ungrund ), τον τόπο της αφανέρωτης θεότητας του Όλου και του Τίποτα, από τον οποίο αναδύονται όλα τα αντίθετα, στο ερώτημα πως εξηγείται η ύπαρξη του Κακού, απορρίπτει τόσο τη δυϊστική όσο και την πανθεϊστική ερμηνεία, και με βάση τη διαλεκτική των δύο τριάδων του καταλήγει στο συμπέρασμα για την ύπαρξη του Καλού που εμμένει, και του Καλού που υποκύπτει - Χριστός/Εωσφόρος, δεδομένου ότι το καλό και το κακό αναδύονται από την ίδια δημιουργό πηγή ως παράγοντες της ζωής και της κίνησης. Το Κακό, είναι η έκφραση της οργής του Θεού και η ιστορία της ανθρωπότητας οδεύει το δρόμο της διαλεκτικής σχέσης των δύο όψεων του θεϊκού προσώπου - της οργής και της αγάπης -έως την τελική στιγμή της μετατροπής της «ποσότητας» σε «ποιότητα» - Qualita - και την αιώνια παρουσία της θεϊκής όψης του Καλού και της Αγάπης στον κόσμο.
Στόχος αυτής της εναγώνιας αναζήτησης για τον Σολωμό, ύστερα από τη διάψευση των επαναστατικών προσδοκιών, ήταν η δυνατότητα λύσης της αντίφασης ανάμεσα στην πρόθεση και την εκπλήρωση για «το ξεπέρασμα της δυστυχίας», «για μια «ηθική αναγέννηση», προϋπόθεση της οποίας θα ήταν να «εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα» τα αίτια της διαφθοράς».
Όπως σημειώνει ο Μιχαήλ, το ζητούμενο για το Σολωμό δεν ήταν η τρέχουσα, ή «υποκειμενική ηθική», αλλά «η αντικειμενική κοινωνική οργάνωση της ηθικής ζωής ενός λαού». Το χάσμα ανάμεσα στο Ον και το Δέον της προδομένης επανάστασης, εξηγεί, σύμφωνα με το Σάββα Μιχαήλ, και την ιστορική, υλική βάση της ασυνέχειας στην σολωμική ποίηση, καθώς και την κινητήρια αντίφαση της παθιασμένης ποιητικής-φιλοσοφικής αναζήτησής του της συνέχειας μέσα στην ασυνέχεια, της διάρκεια ς μιας τερματισμένης μα ανολοκλήρωτης επανάστασης που «κομματιάστηκε όπως το σώμα του Ορφέα από τις Μαινάδες».
Οι παραπάνω νύξεις, που δεν μπορούν να καλύψουν το εύρος του Δοκιμίου, προσφέρουν ίσως το ιστό που κατά τη γνώμη μου συνέχει όλα τα δοκίμια του τόμου. Συγκεκριμένα, τον προβληματισμό γύρω από την εννοιολόγηση του ιστορικού και ποιητικού χρόνου και μαζί ο προβληματισμός γύρω από τις κατηγορίες του Πολιτικού και του Ηθικού ως περιεχομένου του Αισθητικού.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα πολύ συνοπτικά να αναφερθώ στη θέση του Μπένγιαμιν για τη σχέση τέχνης και ιστορίας. Για τον Μπένγιαμιν, όπως είναι γνωστό, η τέχνη, δεν έχει «ιστορία», δεδομένου ότι τα έργα τέχνης δεν μπορούν να εισέλθουν σε μια αιτιατή σειρά. Έτσι, η επικρατούσα αντίληψη για τη γραμμική, διαχρονική σχέση των έργων μετασχηματίζεται σε συγχρονική. Η θέση αυτή, όπως είναι γνωστό, αποτέλεσε ένα από τα βασικότερα, δομικά στοιχεία της μοντέρνας λογοτεχνίας και θεωρίας.
Για τον Μπένγιαμιν, αυτός ο «άχρονος τόπος» της τέχνης, όπου συνυπάρχουν τα έργα, δεν καταργεί την μεταξύ τους διαφορά ούτε το βέλος του χρόνου που είναι ενσωματωμένο εντός τους. Η συσσωμάτωση που τυχόν επιτελείται στο συνθεσιακό επίπεδο των κείμενων - αποσπάσματα, μοτίβα, σύμβολα, τόποι, τρόποι και είδη - δεν συνεπάγεται την «ομογενοποίηση» και αυτό γίνεται φανερό στη διαλεκτική σχέση μορφής περιεχομένου. Το αντιθετικό ζεύγος ίδιο/άλλο εξακολουθεί να ενεργεί στο σχεσιακό πλέγμα των κειμένων, και το σημαντικότερο, 'ανοίγεται σ' έναν ορίζοντα πάλης. Έτσι, η όποια επανάληψη ενός αρχετύπου, όπως, π.χ., αυτό της «επανάστασης»,δεν συνεπάγεται την ταυτότητα της επανάληψης με μια προηγούμενη επανάληψη χάρη στη δομή. Αυτό που μένει σταθερό είναι το αρχέτυπο, και η επαναλήψεις που ενεργοποιούνται σε απροσδιόριστες στιγμές του χρόνου γεννούν, χάρη στην ετερογλωσσία τους, το «νέο».
Οι παραπάνω θέσεις, αποτελούν, πιστεύω, βασικό στοιχείο της ερμηνευτικής του Σάββα Μιχαήλ. Έτσι, π.χ., στο δοκίμιο «Πίνδαρος/Πρόσπερος», η ιδρυτική μεταφορά του Πίνδαρου «σκιάς όναρ άνθρωπος» που συναντάμε και στην «Τρικυμία» του Σέξπηρ,- «είμαστε πλασμένοι από την ύλη ονείρων», ενώ ριζώνει και στα δύο κείμενα στο οντολογικό ερώτημα του «Είναι», η απάντηση που δίνεται στο ερώτημα από τους δύο ποιητές αφήνει να φανεί η τομή που χωρίζει τον αρχαίο, από το νέο κόσμο. Σ'ένα βαθύτερο επίπεδο, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Σ.Μ., η τομή αφορά στην εννοιολόγηση του χρόνου που διαμορφώνεται σε κάθε εποχή, όχι μόνο από το καθολικό σχήμα της επιστήμης, αλλά και από τις υλικές συνθήκες παραγωγής της ζωής. Ο Πίνδαρος γράφει στη μεταβατική εποχή, από «την αρχαϊκή κοινωνία των αριστοκρατικών οίκων στην Πόλη-Κράτος», και η αντίληψη του χρόνου στην ποίηση του είναι κυκλική και καταφάσκει στη ζωή. Ο Σέξπηρ, γράφει και αυτός σε μεταβατική εποχή, αυτήν του περάσματος από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, η αντίληψη του χρόνου, ωστόσο, στο έργο του είναι ριζικά διαφορετική: μαρτυρά την αστάθεια, το απρόβλεπτο, το ευμετάβλητο του χρόνου. Το αίσθημα της Mutability , όρος που πρωτοεμφανίζεται στα τέλη του Μεσαίωνα, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το φάσμα της φθοράς, και το αίσθημα της «ματαιότητας» στοιχειώνει έργο και ψυχή. «Όπως τα κύματα που σπάν στα κρόκαλα της ακτής, έτσι και οι στιγμές μας σπεύδουν προς το τέλος τους», γράφει ο Σαίξπηρ στο εξηκοστό Σονέτο του.
Εδώ, όμως, σταματώ, γιατί ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση «ερμηνείας». Για μένα, Ο Πρόσπερο, όπως και ο Ιάκωβος ο 1ος, ζει, αυτοεξόριστος στην ουτοπία του απόλυτου μονάρχη, την ψευδαίσθηση της παντοδύναμης εξουσίας του πάνω στη φύση και το χρόνο. Γιατί, αυτό που πάντοτε απουσιάζει από το φαντασιακό της Απόλυτης Μοναρχίας είναι η κοινωνία ως Υποκείμενο . Αυτή η σημαίνουσα έλλειψη καθιστά τον υπήκοο ένα ακόμα αντικείμενο μέσα στα αντικείμενα του κόσμου. Κοντολογίς, ο Σάββας κι εγώ αντικρίζουμε τον «πολιτικό» Σαίξπηρ στο συγκεκριμένο έργο από διαφορετική σκοπιά.
Το χάσμα που άνοιξε ανάμεσα στον Αρχαίο και το Νέο Κόσμο, οδήγησε, όπως διαβάζουμε στο «Η Νύχτα της Δικαιοσύνης ή ο Σικελιανός είναι δικός μας», στην «απομύθευση» του κόσμου, ταυτόχρονα, όμως, δημιούργησε νέες «μυθοποιήσεις». Γιατί, «όταν το σύστημα φτάνει στο απόγειό του κι αρχίζει να δύει στην παρακμή του, τότε συντελείται μια ακόμα βιαιότερη όσο και αντιφατική επιστροφή του Μυθικού». Η επιστροφή του «μυθικού» στους μοντέρνους καιρούς, δεν στιγμάτισε μόνο το πολιτικό αλλά και το αισθητικό πεδίο. Διαπιστώνουμε έτσι τη «Δευτέρα Παρουσία» του Μύθου και την εγκατοίκησή του, μαζί με τους αθάνατους, στην άχρονη επικράτεια της λογοτεχνίας και της τέχνης.
Ο Σικελιανός, όπως άλλωστε και οι Έλιοτ, Πάουντ, Τζόις, μαγεύτηκε με την ανάσταση του αρχαίου Μύθου, τον οποίο έστεψε ηγεμόνα στο πρώιμο έργο του, προσδίδοντάς του όλα τα ανώτερα χαρακτηριστικά της Άρειας φυλής. Ο Ιρλανδός, ήταν ίσως ο μόνος που είδε την επιστροφή του «Σωτήρα» μέσα από μια πολυπρισματική, μετα-κριτική, φορές παρωδιακή και καρναβαλική ματιά, πράγμα που δεν κατάλαβε ο Έλιοτ. Ο Έλληνας, όπως δείχνει ο Μιχαήλ, έχοντας βιώσει την τραυματική τομή, τις ρωγμές της ελληνικής ιστορίας, πόλεμος, αντίσταση, εμφύλιος, και ύστερα από την αποκάλυψη της ναζιστικής θηριωδίας κατά του εβραϊκού λαού, συνειδητοποίησε το επικίνδυνο, ιδεολογικό φορτίο που μπορεί να κουβαλάν οι «μύθοι» το οποίο δεν είναι ποτέ άμοιρο του πολιτικού και του ηθικού.
Την τραυματική αυτή πορεία της συνείδησης και της ποίησης του Άγγελου Σικελιανού, από τη γοητεία του φασισμού στη συστράτευση με τις επαναστατικές δυνάμεις, ερευνά ο Σ.Μ. στο «Η Νύχτα της Δικαιοσύνης, ή ο Σικελιανός είναι Δικός μας». Το δοκίμιο αυτό, ανοίγεται και σε ένα σημαντικό, θεωρητικό θέμα, αφού υποστηρίζει ότι εντός της άχρονης επικράτειας όπου συμβιούν τα λογοτεχνικά κείμενα, οριοθετούνται «τοπικότητες» οι οποίες διατηρούν τα χαρακτηριστικά της διαφοράς τους αφού φέρουν εντός τους τα ιστορικά ίχνη μιας παράδοσης.
Δεν μας πέρνει ο χρόνος για ν'αναφερθούμε έστω και συνοπτικά στον πλούσιο προβληματισμό, και τους νέους ερμηνευτικούς δρόμους που ανοίγουν τα δοκίμια στο Homo Poeticus όπου η ποίηση συνδιαλέγεται με τη φιλοσοφία, τη θεολογία, την επιστήμη, την ιστορία. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι παρά τις διαφορές τους, ο Μιχαήλ διακρίνει στα κείμενα που μελετά μια κοινή μέριμνα και ένα κοινό αίσθημα ευθύνης: όλα μορφοποιούν την ιστορική, ανθρώπινη εμπειρία της βίας, της καταστροφής και της απώλειας που επιβάλλει στο συλλογικό υποκείμενο, αλλά και στον μοναχικό, αλλοτριωμένο άνθρωπο, ο αδυσώπητος νόμος του πατρός, ο νόμος της εξουσίας.
Όμως, ο ποιητικός λόγος, δεν αρκείται στην έκφραση του «πάσχειν» και την καταγγελία του Όντος. Μέριμνα και ευθύνη του είναι, ενσαρκώνοντας σε λόγο και εικόνα το Δέον, να δώσει ώθηση στις δυνάμεις του «πράττειν». Αυτή η «ενσάρκωση» αφορά κυρίως στο άφραστο, φαντασιακό περιεχόμενο της συλλογικής επιθυμίας: το βίωμα της υπομονής και της προσμονής, το όνειρο εκπλήρωσης της υπόσχεσης, η απροσδόκητη έλευση της στιγμής της πλήρωσης, η μετατροπή του φαντασιακού αντικειμένου του πόθου για ένα νέο κόσμο σε απτή πραγματικότητα. Έτσι, ο λόγος της ποίησης γίνεται κάθε φορά μια νέα ενσάρκωση του αρχέτυπου της επανάστασης:
3
Εκει μέσα εκατοικούσες,
πικραμένη,εντροπαλή
Κ'ένα στόμα ακαρτερούσες,
ΕΛΑ ΠΑΛΙ να σου πη.
15
Ναι' αλλά τώρα αντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου με ορμή,
Που ακατάπαυστα γυρεύει
Η τη νίκη ή τη θανή.
Λίγα χρόνια πρίν από την εθνική επανάσταση, που λόγο και εικόνα στη μορφή της έδωσαν ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Σέλλευ έδινε λόγο και εικόνα στην ταξική επανάσταση:
92
Σηκωθήτε σαν λιοντάρια
που ξυπνούν με βρυχηθμό
Σε απροσμέτρητο αριθμό
Και τινάξτε τα δεσμά σας,
ρίξτε τα πάνω στη γη
Ωσάν πάχνη που στον ύπνο
σκέπασε την κεφαλή.
Είναι λίγοι - είστε πολλοί.
Στο σημαντικό βιβλίο του Μορφές του Μεσσιανικού ο Σάββας Μιχαήλ αναφέρεται στις «αυτοτελείς στιγμές» των κειμένων που μελετά, οι οποίες «απλώνονται σαν στροφές μιας ανελισσόμενης σπείρας που περιστρέφεται γύρω από αυτό-που δεν-υπάρχει-ακόμα, ένα έλλειμμα, την ιστορική προσδοκία του απροσδόκητου... το άνοιγμα του μεσσιανικού μέσα στον ορίζοντα της ιστορίας», ωστόσο, όχι ως μεταφυσικό αλλά ως πολιτικό χρέος που συμπυκνώνεται στην επαναστατική εικόνα «της επίγειας εφόδου στον ουρανό».
Η εικόνα της «σπείρας» έρχεται να προσφέρει τη θεωρητική, συνεκτική δομή και στο Homo Poeticus . Όπως σημειώνει ο Μιχαήλ στο εισαγωγικό κεφάλαιο «Αδάμ Κάδμον ή ο Κόσμος ως Πρόταγμα», τα δοκίμια, «στο μεγαλύτερο μέρος τους ιχνογραφούν την ανέλιξη μιας σπείρας από την Τουρκοκρατία ως το τέλος της μεταπολίτευσης». Η εικόνα της «σπείρας» ως μεταφοράς του ιστορικού χρόνου προσφέρει, πιστεύω το νήμα για την κατανόηση της ποιητικής του Σάββα Μιχαήλ. Γιατί, τα ορόσημα «Τουρκοκρατία-μεταπολίτευση», μπορεί να δώσουν την εσφαλμένη έντύπωση ότι τα δοκίμια δομούνται πάνω σε μια γραμμική αντίληψη της ιστορίας της ποίησης, η οποία αντανακλά την γραμμική, εξελικτική φορά των γεγονότων της ιστοριογραφίας.
Η «σπείρα» ωστόσο, μας παραπέμπει σε μια ριζικά αντίθετη αντίληψη του χρόνου. Το σταθερό σημείο της σπείρας στην ποιητική του Σάββα Μιχαήλ είναι η επιθυμία για «αυτό-που-δεν-υπάρχει-ακόμα» και γύρω από αυτό το σημείο περιστρέφεται η ελικοειδής, ανοιχτή γραμμή μιας διαρκούς πάλης, μιας διαρκούς επανάστασης για την εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας. Το θεολογικό παράδειγμα του Μεσσιανισμού, μετασχηματίζεται εδώ σε πολιτικό, και το αισθητικό γίνεται η «σημαίνουσα μορφή» του.
Η «σημαίνουσα μορφή» στην τέχνη, όπως σημειώνει ο Μπαχτίν, δεν αγκαλιάζει το κενό, αλλά τη σημασιοδοτική, αυτόνομη επίμονη πρόθεση της ζωής». « Η ζωή δεν βρίσκεται μόνο έξω από την τέχνη, αλλά και μέσα στον εσωτερικό της χώρο, με όλη την πληρότητα του αξιολογικού της βάρους -κοινωνικού, πολιτικού, θεωρητικού, ή άλλου ». «Χωρίς να πάρει κανείς μια στάση αξιολογικής συμμετοχής, δεν μπορεί να παρατηρήσει ένα γεγονός σαν τέτοιο».
Η στάση της «αξιολογικής συμμετοχής» που διακρίνει ο Σάββας Μιχαήλ στην νεοελληνική ποίηση, είναι αυτή που καλεί από τη σιωπή τα ανθρώπινα πάθη, ενσαρκώνει σε λόγο και εικόνα την κατάσταση της αλλοτρίωσης που βιώνει ο νεωτερικός άνθρωπος, δίνει πρόσωπο στα αναίσχυντα παιχνίδια της εξουσίας, και έκφραση στους επαναστατικούς πόθους και τα όνειρα των καταπιεσμένων και αδικημένων. Ο «ακτήμων» Νίκος Καρούζος, «φεύγοντας από κάθε νεκρόκασα ιδιοκτησίας», θέτει το μέγα ερώτημα της επαναστατικής επιθυμίας:
Λέιβα, Λέιβα, είμαστε ακόμα στο Μεγάλο Ποτάμι
Θα βγούμε στην όχθη της Αταξικής;
Και ο Κακναβάτος:
Από έναν Οχτώβρη βορινό και δώθε
Δεν διαβάζονται τα αρχοντολόγια
Μόνον άκου: τα μυδράλια
Κατάγονται από κίνδυνο
Και από κουδουνίστρα επανάστασης
Οιακίζοντας αλφάβητο.
Για τον Μιχαήλ, ο ποιητικός λόγος είναι λόγος «συμπάσχων». Είναι ο βιωματικός, αισθαντικός λόγος μιας δρώσας συνείδησης. Συμπάσχει όχι μόνο με τα ματαιωμένα όνειρα των ανθρώπων της εποχής του, αλλά και με εκείνα των περασμένων γενεών που στοιχειώνουν το παρόν ζητώντας δικαίωση. Η «σπείρα» που διαγράφει η ποίηση είναι η ασυνεχής, ρηγματωμένη ιστορία των ηττημένων, αυτή που αποσιωπάται από το «άλλο» της, δηλαδή, από τη γραμμική, εξελικτική ιστορία των νικητών. Όμως, είναι ταυτόχρονα και η ιστορία που ανοίγεται στο χρόνο της υπόσχεσης απ' όπου αναδύεται το Νέο: «Σε βυθό πέφτει από βυθό, ώσπου δεν ήταν άλλος/Εκείθε εβγήκε ανίκητος», γράφει ο Σολωμός, και ο Σέλλευ, προεικονίζοντας τη μορφές της προσμονής και της ελπίδας του Ερνστ Μπλοχ: «Να ελπίζεις ώσπου η Ελπίδα να δημιουργήσει/Από το δικό της ναυάγιο αυτό που οραματίζεται».
Στις μέρες μας, ορισμένοι, αναφέρονται στη λέξη «ουτοπία» υποτιμητικά. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο Οσκαρ Ουάιλντ, «Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια ματιά, αφού αφήνει απέξω τη μόνη χώρα στην οποία η Ανθρωπότης πάντοτε αποβιβάζεται. Κι όταν η Ανθρωπότης αποβιβαστεί εκεί, κοιτάζει πέρα και καθώς βλέπει μια καλλίτερη χώρα ανοίγει πάλι κατάρτια». Αυτός είναι ένας άλλος, πολύ εγγλέζικος τρόπος, για να αποδώσει κανείς το νόημα της «διαρκούς επανάστασης».
Η ποιητική του Σάββα Μιχαήλ, όπως είναι πρόδηλο από τα παραπάνω, ακυρώνει τον εφησυχαστικό ορίζοντα των αναγνωστικών προσδοκιών της επίσημης ιστορίας της λογοτεχνίας. Γιατί η Ιστορία δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με την εύτακτη, τελεολογική αφήγηση του ορθού λόγου. Σε τελευταία ανάλυση, η Ιστορία δεν αφορά στα γεγονότα αλλά στα ανθρώπινα πάθη. Οι ρωγμές και τα χάσματα, τα τραύματα στο σώμα του ιστορικού χρόνου απορρέουν από το γεγονός ότι το Πάθος δεν μπορεί να εισέλθει σε συνταγματική σειρά, δεν μπορεί να ακολουθεί το συνταγματικό ξεδίπλωμα της αφηγηματικής διαδοχής. Το Homo Poeticus είναι ένα θραύσμα αυτής, της ρηγματωμένης ιστορίας του ανθρώπινου Πάθους στον αγώνα του για την καταστροφή του Όντος και την έλευση του Δέοντος.
Μια τελευταία παρατήρηση. Αν μου ζητείτο να προσδιορίσω τον εκφραστικό πυρήνα της ρητορικής το Σάββα Μιχαήλ, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα του «επείγοντος» ή αλλιώς, του μεσσιανικού «Σήμερα»! Γι' αυτό φέρει μεγάλη ευθύνη ο Προφήτης Ηλίας, αλλά εδώ αρχίζει μια άλλη ιστορία. Συνακόλουθα, κινητήρια δύναμη του λόγου του είναι το πάθος του Ενθουσιασμού . Ουσιαστικά, ενός πολιτικού Ενθουσιασμού αφού οι ελιγμοί του λόγου του εμπνέονται συχνά από την τακτική του παρτιζάνου: Αιφνιδιασμός, ηρωική υποχώρηση, ανασύνταξη αλαλαγμός και πάλι έφοδος. Ενίοτε, ορμά προς την αναγνώστρια σαν αρχάγγελος κραδαίνοντας τη ρομφαία. Πάντοτε, όμως, καθώς χάνεται μέσα στο ανελισσόμενο cumulus της σπείρας, αφήνει πίσω του ένα δώρο: την ελπίδα.
* Παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Μιχαήλ, Homo Poeticus , Άγρα: Αθήνα, 2006, στις 7 Μαϊου 2007, στο βιβλιοπωλείο Πατάκη.
James Joyce , Ulysses , Penguin : London , 1992, σ.449. Οι μεταφράσεις των ξενόγλωσσων κειμένων είναι δικές μου.
James Joyce, Finnegans Wake , Viking Press: New York , 1955, σ . 298.
William Blake, The Poetical Works , Oxford University Press: Oxford , 1941, σ .378. σ
Αυτόθι , σ .250
Σάββας Μιχαήλ , Homo Poeticus , Άγρα : Αθήνα ,2006, σ .21.
Ικαρος : Αθήνα , 1978, σ .88.
The Works of Oscar Wilde , "The Soul of Man under Socialism", Collins: London ,1948, σ .1039.
Αυτόθι , σ.1037.
Αυτόθι , σ.1019.
Ο.π ., σ.22
Homo Poeticus , σ . 87
Αυτόθι , σ .86
Αυτόθι , σ.90
Αυτόθι, , σσ 42-43
Αυτόθι, 164
Βλέπε : The Masque of Anarchy .
Μορφές του Μεσσιανικού , Άγρα:1999, σ.11.
Homo Poeticus ,σ..15
Μιχαήλ Μπαχτίν, Προβλήματα Λογοτεχνίας και Αισθητικής , μεταφραση: Γιώργος Σπανος, Πλέθρον: Αθήνα, 1980, σ.62
αυτόθι , σ .54 ,58.
Homo Poeticus , σ .305
Αυτόθι , σ .321
Αυτόθι , σ .129.
Βλέπε : Prometheus Unbound .
Οπ.π., σ.1028.
http://www.agra.gr/actives/20070507.html
Homo Poeticus *
http://www.agra.gr/images/invitations/PROSKLHSH%20MICHAIL_Page_1.jpg
«Και Ιδού! Μέγα φως έλαμψε προ των οφθαλμών τους και είδαν το άρμα όπου ίστατο Αυτός να ανέρχεται εις τους ουρανούς. Και τον είδαν εντός του άρματος, περιβεβλημένον την δόξαν της λαμπρότητος, με ένδυμα ως εκ του ηλίου, ωραίον ως το σεληνόφως και τρομερόν, ώστε από φόβο δεν τολμούσαν να ατενίσουν την όψη του. Και τότε μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό να καλεί: Ηλία, Ηλία ! Και Εκείνος απάντησε με τη σπουδαιότερη κραυγή: Αμπά Αντονάι ! Και είδαν Αυτόν, ναι, Αυτόν τον Μπεν Μπλουμ Ηλία εν μέσω νεφελών από αγγέλους να ανέρχεται εις την δόξαν της λαμπρότητος σε γωνία 45 μοιρών πάνω από του Ντόνοχοου, στην οδό της Μικρής Πελούζας, ως βλήμα εκσφενδονιζόμενον από φτυάρι.»
Χαίρε, λοιπόν Μπεν Μιχαήλ- Ηλία, morituri te salutant ! Από την Καρδιά του Σκότους, σύ θέλει μας οδηγήσεις στην «επίγεια έφοδο προς τον ουρανό», στη τζοϊσική «αλλόθεση» που οριοθετείται από την «παραδεισιακή περιμήτρα», αφού πρώτα ο Άγγελος της Ιστορίας θα έχει εξολοθρεύσει τα τέρατα Homo Lupus και Homo Economicus και μαζί τον Λεβιάθαν τους, αναγγέλοντας την έλευση του Homo Poeticus , δεδομένου ότι:
Κάθε χρόνος λιγότερος από έναν παλμό της αρτηρίας
Έχει ίση διάρκεια και αξία με 6.000 χρόνια.
Γιατί στην διάρκεια αυτή επιτελείται η εργασία του ποιητή
Και όλα τα γεγονότα του χρόνου ξεκινούν και συλλαμβάνονται
Στη διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου:
Εντός ενός λεπτού, ενός παλμού της αρτηρίας.
Αυτά έγραφε ο ποιητής William Blake κι αυτό τον στιγμιαίο παλμό της μεγάλης ποίησης αφουγκράζεται το βιβλίο του Σάββα Μιχαήλ: τον μεσσιανικό παλμό που ανοίγει τη μεγαλειώδη θύρα της Μωσαϊκής κοσμολογίας προς την παραδείσια αρχή και την πρωτογλώσσα, αλλά και προς την τραυματική τομή και κατακόρυφη πτώση του ανθρώπου στο δράμα της Ιστορίας, την σύγχυση της Βαβέλ. Γιατί «η αιωνιότητα», γράφει ο Μπλέικ, προεικονίζοντας τον Μπενγιαμιν, «είναι ερωτευμένη με την παραγωγή του χρόνου». Ενός χρόνου, ωστόσο, κατακερματισμένης μνήμης και ατέρμονης προσδοκίας που ανάμεσά τους κινείται η αιώρα του παρόντος, πάνω στην οποία μετεωρίζεται με το ένα πόδι στο κενό ο ποιητής, ακινητοποιώντας σε ενσταντανέ τον μεσσιανικό παλμό.
«Πότε ο ποιητής», αναρωτιέται ο Σάββας Μιχαήλ στο εισαγωγικό κεφάλαιο, ήτανε τόσο ξένος, εξόριστος, αλλότριος από τον άλλο άνθρωπο όσο σε καιρούς χαλεπούς σαν τους δικούς μας;» Ας ακούσουμε την αντιφώνηση της Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη:
Τί να σας κάνω μάτια μου κι εσάς τους Ποιητές
Που χρόνια μου καμώνεστε τις ψυχές τις αήττητες
Και χρόνια περιμένετε κείνο που δεν περίμενα
Όρθιοι στη σειρά σαν αζήτητα αντικείμενα...
Δε πα'να σας φωνάζουν - ουτ'ένας σας δεν απαντά
Έξω χαλάει ο κόσμος καίγονται τα σύμπαντα
Τίποτα σεις διεκδικείτε - να'ξερα με τί νου -
Τα δικαιώματά σας επί του κενού!
Σε καιρούς λατρείας του πλούτου ώ της αμεριμνησίας
Αποπνέεται το μάταιο της ιδιοκτησίας.
Ας ακούσουμε και την αντιφώνηση στο παραπάνω ενός λογοτέχνη, του Όσκαρ Ουάιλντ, όπως την καταθέτει στο ξεχασμένο για ευνόητους λόγους από τους μελετητές δοκίμιό του: «Η ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό».
«Το παρελθόν είναι ότι ο άνθρωπος δεν έπρεπε να ήταν. Το παρόν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι. Το μέλλον είναι αυτό που είναι οι καλλιτέχνες» και « η καταλληλότερη μορφή κυβέρνησης για τον καλλιτέχνη είναι η μη-κυβέρνηση» Σύμφωνα με τον Ουάιλντ:
Ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός ή όπως αλλιώς λέγεται, μετατρέποντας την ιδιωτική περιουσία σε δημόσιο πλούτο και αντικαθιστώντας τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία, θα αποκαταστήσει την κοινωνία στην πρέπουσα κατάστασή της. Με την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας, θα έχουμε τον πραγματικό, ωραίο, υγειή ατομικισμό. Κάνεις δεν θα ξοδεύει τη ζωή του συσσωρεύοντας αντικείμενα και σύμβολα αντικειμένων. Θα ζει. Το να ζεις είναι από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν.
Το μέλλον, λοιπόν, δεοντολογικά, ανήκει στον Homo Poeticus , γιατί, όπως διαβάζουμε στην Εισαγωγή του τόμου, «Δεν υπάρχει μέλλον για την ποίηση εάν δεν γίνει η ποίηση το μέλλον του ανθρώπου». Έτσι, στον αστερισμό που σχηματίζουν τα ονόματα των ποιητών που συναντάμε στα δοκίμια του Σ. Μιχαήλ, ο ποιητικός λόγος έρχεται να συγκρουστεί με το Ον , αφήνοντας να αναδυθούν από εντός του οι νοηματοδοτικές κατηγορίες του πολιτικού και του ηθικού, δηλαδή, του Δέοντος .Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν αρχίζει με την ηρωική επανάσταση του λαού για τη συντριβή του κακού, «αυτού που υπάρχει», προχωρεί στον ελπιδοφόρο, αιματοβαμμένο αγώνα για την νίκη του καλού και την έλευση «αυτού -που- δεν-υπάρχει-ακόμα», αλλά φευ! τελειώνει με τη διάψευση, την ανίκητη επικράτηση του «όντος», με την αντικατάσταση της μιας τυρρανικής εξουσίας πάνω στο λαό από την άλλη:
157
Τί θα κάμετε; Θ'αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας Πολιτικής;
158
Τούτο ανίσως μελετάτε,
Ιδού, εμπρός σας το Σταυρό
Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε,
Και κτυπήσετε κ'εδώ.
Αυτά είναι τα δύο τελευταία τετράστιχα που με τόσο σοφή οικονομία παρουσιάζουν το χάσμα που χωρίζει το Ον από το Δέον, δύο τετράστιχα το οποία αποσιωπούνται μαζί με τόσα άλλα από τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού. Στη μελέτη του « Tormento , Tormentare , Αναβρύζω Qualita , ή ο Σολωμός και το Κακό», ο Σάββας Μιχαήλ ερευνά σε βάθος τη εμπλοκή της σκέψης του Σολωμού με τη διαλεκτική σκέψη του Χέγκελ ιδιαίτερα όμως με αυτή του Μπαίμε περί της φύσης του καλού και του κακού. Το Κακό, για τον Χέγκελ, δεν είναι τίποτα άλλο από την αναντιστοιχία του Όντος προς το Δέον, και ο Μπαίμε, που οράται την «άβυσσο»( Ungrund ), τον τόπο της αφανέρωτης θεότητας του Όλου και του Τίποτα, από τον οποίο αναδύονται όλα τα αντίθετα, στο ερώτημα πως εξηγείται η ύπαρξη του Κακού, απορρίπτει τόσο τη δυϊστική όσο και την πανθεϊστική ερμηνεία, και με βάση τη διαλεκτική των δύο τριάδων του καταλήγει στο συμπέρασμα για την ύπαρξη του Καλού που εμμένει, και του Καλού που υποκύπτει - Χριστός/Εωσφόρος, δεδομένου ότι το καλό και το κακό αναδύονται από την ίδια δημιουργό πηγή ως παράγοντες της ζωής και της κίνησης. Το Κακό, είναι η έκφραση της οργής του Θεού και η ιστορία της ανθρωπότητας οδεύει το δρόμο της διαλεκτικής σχέσης των δύο όψεων του θεϊκού προσώπου - της οργής και της αγάπης -έως την τελική στιγμή της μετατροπής της «ποσότητας» σε «ποιότητα» - Qualita - και την αιώνια παρουσία της θεϊκής όψης του Καλού και της Αγάπης στον κόσμο.
Στόχος αυτής της εναγώνιας αναζήτησης για τον Σολωμό, ύστερα από τη διάψευση των επαναστατικών προσδοκιών, ήταν η δυνατότητα λύσης της αντίφασης ανάμεσα στην πρόθεση και την εκπλήρωση για «το ξεπέρασμα της δυστυχίας», «για μια «ηθική αναγέννηση», προϋπόθεση της οποίας θα ήταν να «εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα» τα αίτια της διαφθοράς».
Όπως σημειώνει ο Μιχαήλ, το ζητούμενο για το Σολωμό δεν ήταν η τρέχουσα, ή «υποκειμενική ηθική», αλλά «η αντικειμενική κοινωνική οργάνωση της ηθικής ζωής ενός λαού». Το χάσμα ανάμεσα στο Ον και το Δέον της προδομένης επανάστασης, εξηγεί, σύμφωνα με το Σάββα Μιχαήλ, και την ιστορική, υλική βάση της ασυνέχειας στην σολωμική ποίηση, καθώς και την κινητήρια αντίφαση της παθιασμένης ποιητικής-φιλοσοφικής αναζήτησής του της συνέχειας μέσα στην ασυνέχεια, της διάρκεια ς μιας τερματισμένης μα ανολοκλήρωτης επανάστασης που «κομματιάστηκε όπως το σώμα του Ορφέα από τις Μαινάδες».
Οι παραπάνω νύξεις, που δεν μπορούν να καλύψουν το εύρος του Δοκιμίου, προσφέρουν ίσως το ιστό που κατά τη γνώμη μου συνέχει όλα τα δοκίμια του τόμου. Συγκεκριμένα, τον προβληματισμό γύρω από την εννοιολόγηση του ιστορικού και ποιητικού χρόνου και μαζί ο προβληματισμός γύρω από τις κατηγορίες του Πολιτικού και του Ηθικού ως περιεχομένου του Αισθητικού.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα πολύ συνοπτικά να αναφερθώ στη θέση του Μπένγιαμιν για τη σχέση τέχνης και ιστορίας. Για τον Μπένγιαμιν, όπως είναι γνωστό, η τέχνη, δεν έχει «ιστορία», δεδομένου ότι τα έργα τέχνης δεν μπορούν να εισέλθουν σε μια αιτιατή σειρά. Έτσι, η επικρατούσα αντίληψη για τη γραμμική, διαχρονική σχέση των έργων μετασχηματίζεται σε συγχρονική. Η θέση αυτή, όπως είναι γνωστό, αποτέλεσε ένα από τα βασικότερα, δομικά στοιχεία της μοντέρνας λογοτεχνίας και θεωρίας.
Για τον Μπένγιαμιν, αυτός ο «άχρονος τόπος» της τέχνης, όπου συνυπάρχουν τα έργα, δεν καταργεί την μεταξύ τους διαφορά ούτε το βέλος του χρόνου που είναι ενσωματωμένο εντός τους. Η συσσωμάτωση που τυχόν επιτελείται στο συνθεσιακό επίπεδο των κείμενων - αποσπάσματα, μοτίβα, σύμβολα, τόποι, τρόποι και είδη - δεν συνεπάγεται την «ομογενοποίηση» και αυτό γίνεται φανερό στη διαλεκτική σχέση μορφής περιεχομένου. Το αντιθετικό ζεύγος ίδιο/άλλο εξακολουθεί να ενεργεί στο σχεσιακό πλέγμα των κειμένων, και το σημαντικότερο, 'ανοίγεται σ' έναν ορίζοντα πάλης. Έτσι, η όποια επανάληψη ενός αρχετύπου, όπως, π.χ., αυτό της «επανάστασης»,δεν συνεπάγεται την ταυτότητα της επανάληψης με μια προηγούμενη επανάληψη χάρη στη δομή. Αυτό που μένει σταθερό είναι το αρχέτυπο, και η επαναλήψεις που ενεργοποιούνται σε απροσδιόριστες στιγμές του χρόνου γεννούν, χάρη στην ετερογλωσσία τους, το «νέο».
Οι παραπάνω θέσεις, αποτελούν, πιστεύω, βασικό στοιχείο της ερμηνευτικής του Σάββα Μιχαήλ. Έτσι, π.χ., στο δοκίμιο «Πίνδαρος/Πρόσπερος», η ιδρυτική μεταφορά του Πίνδαρου «σκιάς όναρ άνθρωπος» που συναντάμε και στην «Τρικυμία» του Σέξπηρ,- «είμαστε πλασμένοι από την ύλη ονείρων», ενώ ριζώνει και στα δύο κείμενα στο οντολογικό ερώτημα του «Είναι», η απάντηση που δίνεται στο ερώτημα από τους δύο ποιητές αφήνει να φανεί η τομή που χωρίζει τον αρχαίο, από το νέο κόσμο. Σ'ένα βαθύτερο επίπεδο, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Σ.Μ., η τομή αφορά στην εννοιολόγηση του χρόνου που διαμορφώνεται σε κάθε εποχή, όχι μόνο από το καθολικό σχήμα της επιστήμης, αλλά και από τις υλικές συνθήκες παραγωγής της ζωής. Ο Πίνδαρος γράφει στη μεταβατική εποχή, από «την αρχαϊκή κοινωνία των αριστοκρατικών οίκων στην Πόλη-Κράτος», και η αντίληψη του χρόνου στην ποίηση του είναι κυκλική και καταφάσκει στη ζωή. Ο Σέξπηρ, γράφει και αυτός σε μεταβατική εποχή, αυτήν του περάσματος από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, η αντίληψη του χρόνου, ωστόσο, στο έργο του είναι ριζικά διαφορετική: μαρτυρά την αστάθεια, το απρόβλεπτο, το ευμετάβλητο του χρόνου. Το αίσθημα της Mutability , όρος που πρωτοεμφανίζεται στα τέλη του Μεσαίωνα, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το φάσμα της φθοράς, και το αίσθημα της «ματαιότητας» στοιχειώνει έργο και ψυχή. «Όπως τα κύματα που σπάν στα κρόκαλα της ακτής, έτσι και οι στιγμές μας σπεύδουν προς το τέλος τους», γράφει ο Σαίξπηρ στο εξηκοστό Σονέτο του.
Εδώ, όμως, σταματώ, γιατί ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση «ερμηνείας». Για μένα, Ο Πρόσπερο, όπως και ο Ιάκωβος ο 1ος, ζει, αυτοεξόριστος στην ουτοπία του απόλυτου μονάρχη, την ψευδαίσθηση της παντοδύναμης εξουσίας του πάνω στη φύση και το χρόνο. Γιατί, αυτό που πάντοτε απουσιάζει από το φαντασιακό της Απόλυτης Μοναρχίας είναι η κοινωνία ως Υποκείμενο . Αυτή η σημαίνουσα έλλειψη καθιστά τον υπήκοο ένα ακόμα αντικείμενο μέσα στα αντικείμενα του κόσμου. Κοντολογίς, ο Σάββας κι εγώ αντικρίζουμε τον «πολιτικό» Σαίξπηρ στο συγκεκριμένο έργο από διαφορετική σκοπιά.
Το χάσμα που άνοιξε ανάμεσα στον Αρχαίο και το Νέο Κόσμο, οδήγησε, όπως διαβάζουμε στο «Η Νύχτα της Δικαιοσύνης ή ο Σικελιανός είναι δικός μας», στην «απομύθευση» του κόσμου, ταυτόχρονα, όμως, δημιούργησε νέες «μυθοποιήσεις». Γιατί, «όταν το σύστημα φτάνει στο απόγειό του κι αρχίζει να δύει στην παρακμή του, τότε συντελείται μια ακόμα βιαιότερη όσο και αντιφατική επιστροφή του Μυθικού». Η επιστροφή του «μυθικού» στους μοντέρνους καιρούς, δεν στιγμάτισε μόνο το πολιτικό αλλά και το αισθητικό πεδίο. Διαπιστώνουμε έτσι τη «Δευτέρα Παρουσία» του Μύθου και την εγκατοίκησή του, μαζί με τους αθάνατους, στην άχρονη επικράτεια της λογοτεχνίας και της τέχνης.
Ο Σικελιανός, όπως άλλωστε και οι Έλιοτ, Πάουντ, Τζόις, μαγεύτηκε με την ανάσταση του αρχαίου Μύθου, τον οποίο έστεψε ηγεμόνα στο πρώιμο έργο του, προσδίδοντάς του όλα τα ανώτερα χαρακτηριστικά της Άρειας φυλής. Ο Ιρλανδός, ήταν ίσως ο μόνος που είδε την επιστροφή του «Σωτήρα» μέσα από μια πολυπρισματική, μετα-κριτική, φορές παρωδιακή και καρναβαλική ματιά, πράγμα που δεν κατάλαβε ο Έλιοτ. Ο Έλληνας, όπως δείχνει ο Μιχαήλ, έχοντας βιώσει την τραυματική τομή, τις ρωγμές της ελληνικής ιστορίας, πόλεμος, αντίσταση, εμφύλιος, και ύστερα από την αποκάλυψη της ναζιστικής θηριωδίας κατά του εβραϊκού λαού, συνειδητοποίησε το επικίνδυνο, ιδεολογικό φορτίο που μπορεί να κουβαλάν οι «μύθοι» το οποίο δεν είναι ποτέ άμοιρο του πολιτικού και του ηθικού.
Την τραυματική αυτή πορεία της συνείδησης και της ποίησης του Άγγελου Σικελιανού, από τη γοητεία του φασισμού στη συστράτευση με τις επαναστατικές δυνάμεις, ερευνά ο Σ.Μ. στο «Η Νύχτα της Δικαιοσύνης, ή ο Σικελιανός είναι Δικός μας». Το δοκίμιο αυτό, ανοίγεται και σε ένα σημαντικό, θεωρητικό θέμα, αφού υποστηρίζει ότι εντός της άχρονης επικράτειας όπου συμβιούν τα λογοτεχνικά κείμενα, οριοθετούνται «τοπικότητες» οι οποίες διατηρούν τα χαρακτηριστικά της διαφοράς τους αφού φέρουν εντός τους τα ιστορικά ίχνη μιας παράδοσης.
Δεν μας πέρνει ο χρόνος για ν'αναφερθούμε έστω και συνοπτικά στον πλούσιο προβληματισμό, και τους νέους ερμηνευτικούς δρόμους που ανοίγουν τα δοκίμια στο Homo Poeticus όπου η ποίηση συνδιαλέγεται με τη φιλοσοφία, τη θεολογία, την επιστήμη, την ιστορία. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι παρά τις διαφορές τους, ο Μιχαήλ διακρίνει στα κείμενα που μελετά μια κοινή μέριμνα και ένα κοινό αίσθημα ευθύνης: όλα μορφοποιούν την ιστορική, ανθρώπινη εμπειρία της βίας, της καταστροφής και της απώλειας που επιβάλλει στο συλλογικό υποκείμενο, αλλά και στον μοναχικό, αλλοτριωμένο άνθρωπο, ο αδυσώπητος νόμος του πατρός, ο νόμος της εξουσίας.
Όμως, ο ποιητικός λόγος, δεν αρκείται στην έκφραση του «πάσχειν» και την καταγγελία του Όντος. Μέριμνα και ευθύνη του είναι, ενσαρκώνοντας σε λόγο και εικόνα το Δέον, να δώσει ώθηση στις δυνάμεις του «πράττειν». Αυτή η «ενσάρκωση» αφορά κυρίως στο άφραστο, φαντασιακό περιεχόμενο της συλλογικής επιθυμίας: το βίωμα της υπομονής και της προσμονής, το όνειρο εκπλήρωσης της υπόσχεσης, η απροσδόκητη έλευση της στιγμής της πλήρωσης, η μετατροπή του φαντασιακού αντικειμένου του πόθου για ένα νέο κόσμο σε απτή πραγματικότητα. Έτσι, ο λόγος της ποίησης γίνεται κάθε φορά μια νέα ενσάρκωση του αρχέτυπου της επανάστασης:
3
Εκει μέσα εκατοικούσες,
πικραμένη,εντροπαλή
Κ'ένα στόμα ακαρτερούσες,
ΕΛΑ ΠΑΛΙ να σου πη.
15
Ναι' αλλά τώρα αντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου με ορμή,
Που ακατάπαυστα γυρεύει
Η τη νίκη ή τη θανή.
Λίγα χρόνια πρίν από την εθνική επανάσταση, που λόγο και εικόνα στη μορφή της έδωσαν ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Σέλλευ έδινε λόγο και εικόνα στην ταξική επανάσταση:
92
Σηκωθήτε σαν λιοντάρια
που ξυπνούν με βρυχηθμό
Σε απροσμέτρητο αριθμό
Και τινάξτε τα δεσμά σας,
ρίξτε τα πάνω στη γη
Ωσάν πάχνη που στον ύπνο
σκέπασε την κεφαλή.
Είναι λίγοι - είστε πολλοί.
Στο σημαντικό βιβλίο του Μορφές του Μεσσιανικού ο Σάββας Μιχαήλ αναφέρεται στις «αυτοτελείς στιγμές» των κειμένων που μελετά, οι οποίες «απλώνονται σαν στροφές μιας ανελισσόμενης σπείρας που περιστρέφεται γύρω από αυτό-που δεν-υπάρχει-ακόμα, ένα έλλειμμα, την ιστορική προσδοκία του απροσδόκητου... το άνοιγμα του μεσσιανικού μέσα στον ορίζοντα της ιστορίας», ωστόσο, όχι ως μεταφυσικό αλλά ως πολιτικό χρέος που συμπυκνώνεται στην επαναστατική εικόνα «της επίγειας εφόδου στον ουρανό».
Η εικόνα της «σπείρας» έρχεται να προσφέρει τη θεωρητική, συνεκτική δομή και στο Homo Poeticus . Όπως σημειώνει ο Μιχαήλ στο εισαγωγικό κεφάλαιο «Αδάμ Κάδμον ή ο Κόσμος ως Πρόταγμα», τα δοκίμια, «στο μεγαλύτερο μέρος τους ιχνογραφούν την ανέλιξη μιας σπείρας από την Τουρκοκρατία ως το τέλος της μεταπολίτευσης». Η εικόνα της «σπείρας» ως μεταφοράς του ιστορικού χρόνου προσφέρει, πιστεύω το νήμα για την κατανόηση της ποιητικής του Σάββα Μιχαήλ. Γιατί, τα ορόσημα «Τουρκοκρατία-μεταπολίτευση», μπορεί να δώσουν την εσφαλμένη έντύπωση ότι τα δοκίμια δομούνται πάνω σε μια γραμμική αντίληψη της ιστορίας της ποίησης, η οποία αντανακλά την γραμμική, εξελικτική φορά των γεγονότων της ιστοριογραφίας.
Η «σπείρα» ωστόσο, μας παραπέμπει σε μια ριζικά αντίθετη αντίληψη του χρόνου. Το σταθερό σημείο της σπείρας στην ποιητική του Σάββα Μιχαήλ είναι η επιθυμία για «αυτό-που-δεν-υπάρχει-ακόμα» και γύρω από αυτό το σημείο περιστρέφεται η ελικοειδής, ανοιχτή γραμμή μιας διαρκούς πάλης, μιας διαρκούς επανάστασης για την εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας. Το θεολογικό παράδειγμα του Μεσσιανισμού, μετασχηματίζεται εδώ σε πολιτικό, και το αισθητικό γίνεται η «σημαίνουσα μορφή» του.
Η «σημαίνουσα μορφή» στην τέχνη, όπως σημειώνει ο Μπαχτίν, δεν αγκαλιάζει το κενό, αλλά τη σημασιοδοτική, αυτόνομη επίμονη πρόθεση της ζωής». « Η ζωή δεν βρίσκεται μόνο έξω από την τέχνη, αλλά και μέσα στον εσωτερικό της χώρο, με όλη την πληρότητα του αξιολογικού της βάρους -κοινωνικού, πολιτικού, θεωρητικού, ή άλλου ». «Χωρίς να πάρει κανείς μια στάση αξιολογικής συμμετοχής, δεν μπορεί να παρατηρήσει ένα γεγονός σαν τέτοιο».
Η στάση της «αξιολογικής συμμετοχής» που διακρίνει ο Σάββας Μιχαήλ στην νεοελληνική ποίηση, είναι αυτή που καλεί από τη σιωπή τα ανθρώπινα πάθη, ενσαρκώνει σε λόγο και εικόνα την κατάσταση της αλλοτρίωσης που βιώνει ο νεωτερικός άνθρωπος, δίνει πρόσωπο στα αναίσχυντα παιχνίδια της εξουσίας, και έκφραση στους επαναστατικούς πόθους και τα όνειρα των καταπιεσμένων και αδικημένων. Ο «ακτήμων» Νίκος Καρούζος, «φεύγοντας από κάθε νεκρόκασα ιδιοκτησίας», θέτει το μέγα ερώτημα της επαναστατικής επιθυμίας:
Λέιβα, Λέιβα, είμαστε ακόμα στο Μεγάλο Ποτάμι
Θα βγούμε στην όχθη της Αταξικής;
Και ο Κακναβάτος:
Από έναν Οχτώβρη βορινό και δώθε
Δεν διαβάζονται τα αρχοντολόγια
Μόνον άκου: τα μυδράλια
Κατάγονται από κίνδυνο
Και από κουδουνίστρα επανάστασης
Οιακίζοντας αλφάβητο.
Για τον Μιχαήλ, ο ποιητικός λόγος είναι λόγος «συμπάσχων». Είναι ο βιωματικός, αισθαντικός λόγος μιας δρώσας συνείδησης. Συμπάσχει όχι μόνο με τα ματαιωμένα όνειρα των ανθρώπων της εποχής του, αλλά και με εκείνα των περασμένων γενεών που στοιχειώνουν το παρόν ζητώντας δικαίωση. Η «σπείρα» που διαγράφει η ποίηση είναι η ασυνεχής, ρηγματωμένη ιστορία των ηττημένων, αυτή που αποσιωπάται από το «άλλο» της, δηλαδή, από τη γραμμική, εξελικτική ιστορία των νικητών. Όμως, είναι ταυτόχρονα και η ιστορία που ανοίγεται στο χρόνο της υπόσχεσης απ' όπου αναδύεται το Νέο: «Σε βυθό πέφτει από βυθό, ώσπου δεν ήταν άλλος/Εκείθε εβγήκε ανίκητος», γράφει ο Σολωμός, και ο Σέλλευ, προεικονίζοντας τη μορφές της προσμονής και της ελπίδας του Ερνστ Μπλοχ: «Να ελπίζεις ώσπου η Ελπίδα να δημιουργήσει/Από το δικό της ναυάγιο αυτό που οραματίζεται».
Στις μέρες μας, ορισμένοι, αναφέρονται στη λέξη «ουτοπία» υποτιμητικά. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο Οσκαρ Ουάιλντ, «Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια ματιά, αφού αφήνει απέξω τη μόνη χώρα στην οποία η Ανθρωπότης πάντοτε αποβιβάζεται. Κι όταν η Ανθρωπότης αποβιβαστεί εκεί, κοιτάζει πέρα και καθώς βλέπει μια καλλίτερη χώρα ανοίγει πάλι κατάρτια». Αυτός είναι ένας άλλος, πολύ εγγλέζικος τρόπος, για να αποδώσει κανείς το νόημα της «διαρκούς επανάστασης».
Η ποιητική του Σάββα Μιχαήλ, όπως είναι πρόδηλο από τα παραπάνω, ακυρώνει τον εφησυχαστικό ορίζοντα των αναγνωστικών προσδοκιών της επίσημης ιστορίας της λογοτεχνίας. Γιατί η Ιστορία δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με την εύτακτη, τελεολογική αφήγηση του ορθού λόγου. Σε τελευταία ανάλυση, η Ιστορία δεν αφορά στα γεγονότα αλλά στα ανθρώπινα πάθη. Οι ρωγμές και τα χάσματα, τα τραύματα στο σώμα του ιστορικού χρόνου απορρέουν από το γεγονός ότι το Πάθος δεν μπορεί να εισέλθει σε συνταγματική σειρά, δεν μπορεί να ακολουθεί το συνταγματικό ξεδίπλωμα της αφηγηματικής διαδοχής. Το Homo Poeticus είναι ένα θραύσμα αυτής, της ρηγματωμένης ιστορίας του ανθρώπινου Πάθους στον αγώνα του για την καταστροφή του Όντος και την έλευση του Δέοντος.
Μια τελευταία παρατήρηση. Αν μου ζητείτο να προσδιορίσω τον εκφραστικό πυρήνα της ρητορικής το Σάββα Μιχαήλ, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα του «επείγοντος» ή αλλιώς, του μεσσιανικού «Σήμερα»! Γι' αυτό φέρει μεγάλη ευθύνη ο Προφήτης Ηλίας, αλλά εδώ αρχίζει μια άλλη ιστορία. Συνακόλουθα, κινητήρια δύναμη του λόγου του είναι το πάθος του Ενθουσιασμού . Ουσιαστικά, ενός πολιτικού Ενθουσιασμού αφού οι ελιγμοί του λόγου του εμπνέονται συχνά από την τακτική του παρτιζάνου: Αιφνιδιασμός, ηρωική υποχώρηση, ανασύνταξη αλαλαγμός και πάλι έφοδος. Ενίοτε, ορμά προς την αναγνώστρια σαν αρχάγγελος κραδαίνοντας τη ρομφαία. Πάντοτε, όμως, καθώς χάνεται μέσα στο ανελισσόμενο cumulus της σπείρας, αφήνει πίσω του ένα δώρο: την ελπίδα.
* Παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Μιχαήλ, Homo Poeticus , Άγρα: Αθήνα, 2006, στις 7 Μαϊου 2007, στο βιβλιοπωλείο Πατάκη.
James Joyce , Ulysses , Penguin : London , 1992, σ.449. Οι μεταφράσεις των ξενόγλωσσων κειμένων είναι δικές μου.
James Joyce, Finnegans Wake , Viking Press: New York , 1955, σ . 298.
William Blake, The Poetical Works , Oxford University Press: Oxford , 1941, σ .378. σ
Αυτόθι , σ .250
Σάββας Μιχαήλ , Homo Poeticus , Άγρα : Αθήνα ,2006, σ .21.
Ικαρος : Αθήνα , 1978, σ .88.
The Works of Oscar Wilde , "The Soul of Man under Socialism", Collins: London ,1948, σ .1039.
Αυτόθι , σ.1037.
Αυτόθι , σ.1019.
Ο.π ., σ.22
Homo Poeticus , σ . 87
Αυτόθι , σ .86
Αυτόθι , σ.90
Αυτόθι, , σσ 42-43
Αυτόθι, 164
Βλέπε : The Masque of Anarchy .
Μορφές του Μεσσιανικού , Άγρα:1999, σ.11.
Homo Poeticus ,σ..15
Μιχαήλ Μπαχτίν, Προβλήματα Λογοτεχνίας και Αισθητικής , μεταφραση: Γιώργος Σπανος, Πλέθρον: Αθήνα, 1980, σ.62
αυτόθι , σ .54 ,58.
Homo Poeticus , σ .305
Αυτόθι , σ .321
Αυτόθι , σ .129.
Βλέπε : Prometheus Unbound .
Οπ.π., σ.1028.
http://www.agra.gr/actives/20070507.html
City Travellers- Admin
- Αριθμός μηνυμάτων : 328
Ημερομηνία εγγραφής : 05/11/2013
Τόπος : Athens, Greece -
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης