Νέα από τους Dangerfew

Πώς μπορείς να μιλήσεις για κάτι πολύτιμο, που ωστόσο διαφεύγει πια της προσοχής κι ο κόσμος το προσπερνάει ποδοπατώντας το;

Έχουμε μπει σε «περίοδο γιορτών». Αλήθεια, τι βλέπουμε σ’ αυτό που λέμε «γιορτές»; Ναι, σύμφωνοι, «εμπορευματικό πανηγυράκι». Πολύ σωστά! Όμως δεν ρωτάω τι βλέπουμε από κοινωνιολογικής, αλλά από ανθρωπολογικής άποψης −διότι ακόμα κι αν η ανθρωπότητα ευτυχήσει κάποτε να δει το τέλος του «εμπορευματικού πανηγυριού», δεν θα πάψει να γιορτάζει … εκτός κι αν μαζί με τ’ απόνερα πετάξουμε και το μωρό, που λέγαμε κάποτε.

Αλήθεια, διακρίνουμε κανένα μωρό μέσα στ’ απόνερα του «εμπορευματικού πανηγυριού»; Μα πώς, όταν, πηγαίνοντας πίσω από τ’ απόνερα (συμφέροντα), δεν καταφέρνουμε να δούμε σε αυτό που συναντάμε (τελετές, δηλαδή θρησκευτικότητα) παρά «ανοησίες»;

Στις σημειώσεις του που έγραψε το καλοκαίρι του 1931 και κυκλοφόρησαν αρκετά μετά το θάνατό του με τίτλο Παρατηρήσεις πάνω στο Χρυσό Κλώνο του Φρέιζερ(1967) −στα ελληνικά βλ. Γλώσσα, Μαγεία, Τελετουργία (1990)−, ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, εξετάζοντας κριτικά το κλασικό έργο του ανθρωπολόγου Τζέιμς Φρέιζερ, Ο χρυσός κλώνος (1890), κατέδειξε πολύ καθαρά το πρόβλημα:
[…] Η περιγραφή των μαγικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων των ανθρώπων απ’ τον Φρέιζερ δεν είναι ικανοποιητική. Κάνει αυτές τις πεποιθήσεις να φαίνονται σαν λάθη. [..] Είναι πραγματικά πολύ παράξενο, όλα τούτα τα έθιμα να προβάλλονται τελικά τρόπον τινά σαν βλακείες. Είναι ακατανόητο το ότι οι άνθρωποι τα κάνουν όλ’ αυτά από καθαρή βλακεία. […] Ο Φρέιζερ λέει πως είναι πολύ δύσκολο ν’ ανακαλύψεις το λάθος στη μαγεία −κι αυτός είναι ο λόγος που επιζεί τόσους αιώνες− διότι, λ.χ., ένα ξόρκι που υποτίθεται ότι θα φέρει βροχή, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα φανεί αποτελεσματικό. Όμως είναι παράξενο ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν σκεφτεί πως τελικά θα βρέξει αργά ή γρήγορα. […]
Ασφαλώς το είχαν σκεφτεί. Δεν ήταν από άγνοια που έκαναν τις τελετές εκείνες. Διότι, όσο κι αν πληγώνει τον πολιτισμικό εγωϊσμό μας, γνώσεις, και μάλιστα πολύ ακριβείς, πάνω στα φυσικά φαινόμενα είχαν και οι παλιότερες κοινωνίες −χωρίς αυτό να αναιρεί τη θρησκευτικότητά τους, όπως υποθέτει ο σχετικά σύγχρονοςμύθος, σύμφωνα με τον οποίο η θρησκευτικότητα εκείνων των κοινωνιών, ή εν γένει, οφείλεται στην «άγνοια» και παρέρχεται χάρη στην «επιστημονοτεχνική γνώση».

Αίνιγμα λοιπόν. Είναι το αίνιγμα που προς τιμήν του είχε διαπιστώσει, αλλά χωρίς να το λύσει, ένας ακραιφνής οπαδός του παραπάνω σύγχρονου μύθου, ο Καρλ Μαρξ, όταν ξεκινούσε γράφοντας στην Εισαγωγή για μια κριτική της πολιτικής οικονομίας (1857):
[…] Η αντίληψη για τη φύση και για τις κοινωνικές σχέσεις, που βρίσκεται στο βάθος της ελληνικής φαντασίας, επομένως και της ελληνικής [τέχνης], μπορεί να συμβιβαστεί με τις αυτόματες μηχανές, με τους σιδηροδρόμους, με τις ατμομηχανές και με τον ηλεκτρικό τηλέγραφο; Τι είναι ο Ήφαιστος μπροστά στο Roberts and Co, ο Δίας μπροστά στο αλεξικέραυνο, ο Ερμής μπροστά στοCredit Mobilier; Κάθε μυθολογία δαμάζει και κυριαρχεί τις φυσικές δυνάμεις μέσα στη φαντασία και με τη φαντασία∙ επομένως, χάνεται μόλις αυτές τις δυνάμεις κατορθώσουμε να τις κυριαρχήσουμε πραγματικά. […] Μπορεί να σταθεί ο Αχιλλέας από τη στιγμή που παρουσιάζεται το μπαρούτι και το μολύβι; Ή ολόκληρη η Ιλιάδα, μπορεί να συμβιβαστεί με το τυπογραφικό πιεστήριο; Η ραψωδία, ο μύθος και η Μούσα δεν σωπαίνουν αναγκαστικά μπροστά στο μοχλό του τυπογράφου; […]
... για να κλείσει αυτές τις σκέψεις διαπιστώνοντας πως, παρ' όλα αυτά, υπάρχει κάτι που σου σπάει το κεφάλι:
[…] Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς η ελληνική τέχνη και το έπος συνδέονται με ορισμένες μορφές κοινωνικής ανάπτυξης. Δύσκολο είναι να καταλάβουμε πώς μπορούν ακόμη να μας δίνουν αισθητικές απολαύσεις και πώς μπορούμε να τις θεωρούμε από ορισμένες απόψεις σαν κανόνα και άφθαστο πρότυπο. […]
Έλα ντε. Όμως δεν είναι δύσκολο. Είναι αδύνατον, όταν έχεις τις προηγούμενες σκέψεις, δηλαδή όταν προσεγγίζεις τη θρησκευτικότητα με τον ίδιο τύπο σκέψης, και τους ίδιους όρους, με τους οποίους προσεγγίζεις την επίλυση ενός τεχνικού προβλήματος ... λες και ο Κεραύνιος Δίας, λ.χ., προήλθε από την προσπάθεια των αρχαίων να δουν τι θα κάνουν με τους κεραυνούς.

Λέει πολύ χαρακτηριστικά ο Μόρις Ντριούρι, φίλος και μαθητής του Βιτγκενστάιν, σε ένα απόσπασμα από βιβλίο του Ο κίνδυνος των λέξεων (1973), που βρήκα σε σχετικό κείμενο του Ζακ Μπουβερές:
[…] Ο Φρέιζερ θαρρεί πως μπορεί να διαυγάσει την καταγωγή των τελετουργιών που περιγράφει, θεωρώντας τις σαν πρωτόγονες και λαθεμένες επιστημονικές πεποιθήσεις. Λέει επί λέξει το εξής: «Γι’ αυτό, επισκοπώντας τις γνώμες και τις πρακτικές χονδροειδέστερων εποχών και φύλων, καλά θα κάνουμε να δείχνουμε επιείκια για τα λάθη τους, που είναι αναπόφευκτα ολισθήματα κατά την αναζήτηση της αλήθειας». Ε λοιπόν, ο Βιτγκενστάιν μ’ έκανε να δω καθαρά ότι, αντίθετα απ’ ό,τι λέει ο Φρέιζερ, οι άνθρωποι που έκαναν εκείνες τις τελετές διέθεταν ήδη σημαντικές επιστημονικές γνώσεις, ήξεραν καλά τη γεωργία, τη μεταλλουργία, τεχνικές κατασκευών, κ.λπ. Και οι τελετουργίες συνυπήρχαν παράλληλα με αυτές τις σοβαρές τεχνικές.
Με άλλα λόγια, οι τελετουργίες δεν προήλθαν από λαθεμένες πεποιθήσεις, αλλά από την ανάγκη να εκφραστεί κάτι: ήταν μια μορφή γλώσσας, μια μορφή ζωής. Άλλωστε και σήμερα, όταν μας συστήνουν κάποιον, του σφίγγουμε το χέρι. Όταν μπαίνουμε σε μια εκκλησία, βγάζουμε το καπέλο μας και μιλάμε χαμηλόφωνα. Κι ίσως τα Χριστούγεννα στολίζουμε ένα δέντρο. Όλα αυτά είναι εκφράσεις φιλικότητας, σεβασμού, γιορτασμού. Δεν είναι ότι πιστεύουμε πως το σφίξιμο των χεριών φέρνει κάποιο μαγικό αποτέλεσμα, ούτε ότι θα πάθουμε κανένα κακό άμα δεν βγάλουμε το καπέλο μας μπαίνοντας στην εκκλησία! […]
Κι έτσι, πέρα από την επισήμανση του προβλήματος, ο Ντριούρι μάς δίνει, μέσω Βιτγκενστάιν, και το κλειδί για την επίλυσή του. Βρίσκεται σε δυο φράσεις: «Άλλωστε και σήμερα», «Όλα αυτά είναι εκφράσεις φιλικότητας, σεβασμού, γιορτασμού».

Κλειδί πρώτο: «Άλλωστε και σήμερα». Δηλαδή, θα πέσουμε έξω και δεν θα καταλάβουμε τίποτα εάν προσεγγίσουμε αυτή τη σφαίρα της ζωής σαν κάτι που συνέβαινε μόνο «κάποτε», σαν κάτι που δεν μπορούμε να διακρίνουμε στο σήμερα. Αρκεί να μην ξεχνάμε κάτι που έλεγε το 1964 ένας πιο εξασκημένος, καλλιτέχνης γαρ, ο Άσγκερ Γιόρν:
[…] Αν δεν καταλαβαίνουμε μια δογματική διαμάχη του 4ου αιώνα, μπορούμε ωστόσο να είμαστε βέβαιοι για ένα πράγμα: εκείνοι οι άνθρωποι δεν ήταν περισσότερο ανόητοι από εμάς. Αυτό αρχίζουμε σιγά-σιγά να το κατανοούμε σχετικά με όλες τις φυλές επί της γης, είτε αποκαλούνται υπανάπτυκτες είτε υπερανεπτυγμένες. Δεν ήταν περισσότερο ανόητες από εμάς. Συνεπώς, οι απόψεις τους είναι εξίσου ενδιαφέρουσες με τις δικές μας και μάλιστα είναι ενδιαφέρουσες ακριβώς όταν συσχετίζονται με τις δικές μας. Αυτό το ενδιαφέρον, σε συνδυασμό με μια διεύρυνση της προσοχής μας, επιδρά ανατρεπτικά πάνω στο καλούπωμα της πνευματικής μας ζωής. […]
Κλειδί δεύτερο: «Όλα αυτά είναι εκφράσεις φιλικότητας, σεβασμού, γιορτασμού». Δηλαδή, θα καταλάβουμε κάτι, κι ίσως ακόμα καλύτερα θα το γευτούμε, εάν πάψουμε ν’ αναζητούμε εκεί «ιδιωτικά» συναισθήματα, ή «τεχνικές» μορφές σκέψης, κι αφήσουμε να μας μιλήσουν λέξεις όπως «φιλικότητα, σεβασμός, γιορτασμός».

Τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις για εμάς σήμερα; Σε τι μας παραπέμπουν; Ή καλύτερα: σε ποιους μας παραπέμπουν; Κι αυτό τον κόσμο, όπου μας παραπέμπουν, μπορούμε τάχα να τον συλλάβουμε απ’ έξω, σαν αντικείμενο ακαδημαϊκού τύπου έρευνας, ή προχωρώντας από μέσα, σαν τόπο νοήματος ζωής;

Καλές γιορτές!

http://dangerfew.blogspot.gr/

14 Ιανουαρίου 2016
Έπαιξε χτες, ανέβηκε σήμερα!

https://www.mixcloud.com/dangerfew/dangerfew-23/

23η εκπομπή:
Πώς βαστάμε την ανάσα μας κάτω από τη λάσπη και πώς βγαίνουμε καθαρότεροι από πριν.  Μια εκπομπή για την πορεία εξόδου από το δόκανο. Πειραματισμός και τελική στόχευση - γίνεται; Έχουν να μας πουν κάτι αυτοί που έμειναν στο πουθενά και κατάφεραν, όχι απλώς να επιβιώσουν, αλλά να ζήσουν;
Απεχθάνομαι τις κλασσικές αξίες της βιομηχανίας: την “πρωτοτυπία”, την καινοτομία, το νέο και μαζί τις κεντρικές τους εκφράσεις στον 20ό αιώνα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας και την ατομική βόμβα. Καλλιτεχνικά πειράματα εξακολουθούν να υπάρχουν, δεν υπάρχει πλέον πειραματικό πεδίο. Αυτό συνθλίβεται αέναα μεταξύ της μικροψυχίας του εμπορίου, της μνησίκακης αμφισβήτησης και της ακαδημαϊκής υποκρισίας. Όλο και περισσότερο καλλιτέχνες βρισκόμενοι σε ένα ανεπανάληπτο αδιέξοδο, αναγκάζονται να ζητιανεύουν από το κράτος διπλώματα, γίνονται «καλοί μαθητές» και αναζητούν διακρίσεις από τους κερδοσκόπους ανά τον κόσμο, παρουσιάζοντας την πραμάτεια τους σε συλλέκτες, ιδρύματα, “residencies” και φουάρ. Αναγκασμένοι να ανταποκριθούν στο αίτημα μιας συνεχούς αυτοπροβολής γελοιοποιούνται και βυθίζονται στην νεύρωση της αποδοχής από τον οποιονδήποτε. Χαρίζουμε έτσι ό,τι πιο πολύτιμο, τον χρόνο μας.
(από την παρέμβαση του Izi στο Hildegoesasger)

πάντα από το το RadioBubble

ALFRED JARRY AND ASGER JORN: THE EPICUREAN INFLUENCE AS SOCIAL ‘SWERVE’, BY KOSTIS VELONIS
Kostis Velonis received his Doctorate in architecture from the N.T.U.A University of Athens (2009).He studied Cultural Studies (MRes) at the London Consortium and Visual Arts at the Paris VIII University, (Maitrise, D.E.A). Recent shows (selections 2014-15): This probably will not work, Lothringer13 – Städtische Kunsthalle München, Munich 2015; Adventures of the Black Square: Abstract Art and Society 1915 – 2015, Whitechapel Gallery, London 2014; The Theater of the World, Museo Tamayo, Mexico City; This is not my Beautiful House, Kunsthalle Athena, Athens; No Country for Young Men, BOZAR, Brussels.

As the current conditions in global markets are in a potentially unstable situation the activation of Epicurus’ (341-270 BC) swerve (“Clinamen”) proves to be of some interest, since it introduces us into a mobile and liberating perception of things that corresponds to the risks of the financial hyper-capitalist structure. Epicurus’ positions are firmly opposed to Platonic cosmogony, given that in Plato’s only text on nature, Timaeus, real nature is a perfectly organized structure consisting of geometrical elements, such as spheres, pyramids, cubes, etc. In many ways, quantum mechanics, which describes the behavior of matter on molecular and atomic level, can be interpreted as a continuation of the atomic theory expounded by the philosophers of Atomism (Democritus, Leucippus), of which a late proponent, during the Hellenistic period, was Epicurus himself. The philosopher from Samos tried to relate physics and cosmogony with human nature. We would have to wait many centuries until modern physics confirmed the ancient materialists’ speculation on the atomic composition of matter.

Modern physics explains matter recognizing that atoms move in unpredictable directions. Epicurus idea of continually moving atoms that swerve (clinamen), following the inclination of a fundamental randomness, is already confirmed by the history of the discipline of quantum physics.

Lucretian deviation

In short, according to Epicurus, there are only two fundamental elements in the universe: atoms and void. The latter considered by Epicurus as necessary for the movement of bodies. His Roman descendant, Lucretius (99 BC-55 BC), in his philosophical poem – a treatise of physics, actually – under the general title On the Nature of Things (De Rerum Natura), specifies that “…when the atoms are being drawn downward through the void by their property of weight, at absolutely unpredictable times and places, they deflect slightly from their straight course, to a degree that could be described as no more than a shift of movement“.[i]





http://www.hildegoesasger.org/

Άσκερ Γιορν

Πάντα απομακρυνόμουν από κείνους που περιφέρονται με το παράσημο της πρωτοπορίας στο στήθος, ποτέ δεν με ενδιέφερε να φτάσω στα άκρα αν δεν το μπορούσα- Άσκερ Γιόρν, καταστασιακός καλλιτέχνης

POSTED BY CONTE POPOLAROS ⋅ 10/09/2014 ⋅ 2 ΣΧΟΛΙΑ
Άσγκερ Γιορν

Άσκερ Γιορν (1914-1973)

Εμπνευσμένος και πολυτάλαντος Δανός καλλιτέχνης, ψυχή πρωτοποριακών ομάδων των Μεταπολεμικών χρόνων, όπως η COBRA, το Διεθνές Κίνημα για ένα Φαντασιακό Μπάουχάους και η Καταστασιακή Διεθνής, φιλόσοφος και εραστής της ζωής και του ταξιδιού, διεθνιστής αγωνιστής με την ευγενέστερη σημασία του όρου και λάτρης των παραδόσεων του γενέθλιου τόπου του, που τις μελέτησε καταλήγοντας σε συναρπαστικά συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Ο Γιορν πραγματοποίησε τομή με το έργο του στην μετεστραμμένη ζωγραφική και την ενιαία πολεοδομία, ενώ δημιούργησε την καταστασιακή τοπολογία, την γενική καταστασιολογία και την τριλεκτική μέθοδο. Έγραψε μαζί με τον Γκυ Ντεμπόρ δύο μοναδικά πειραματικά βιβλία, έγραψε εκατοντάδες ριζοσπαστικά δοκίμια αισθητικής και εναντιώθηκε αποφασιστικά στον ακαδημαϊσμό της τέχνης και της αισθητικής.

Ευφάνταστος και δημιουργικότατος κεραμίστας, ανανέωσε μαζί με τον Πιερ Βέμεερ την τέχνη των ταπισερί, ενώ προώθησε τις θεματικές ενότητες της σκανδιναβικής κουλτούρας σε νέα μονοπάτια. Ζωγράφιζε συνεχώς και χωρίς κούραση, συνδέοντας την τέχνη του με την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία και τη λογοτεχνία.

Ο Γιόρν, θεωρούσε ως « ιδεολογική αφετηρία ενός μελλοντικού κόσμου» την τέχνη που ορίζεται αισθητικά, ηθικά και επιστημονικά, μακρυά όμως από ένα πλαίσιο που εκθειάζει την Τεχνική ως αξία και σύστημα λογικής, τον επιστημονισμό και την μηχανοποίηση. Στις εκτροπές αυτές του Διαφωτισμού, ο Γιόρν ήταν δραστικά αντίθετος, προσπαθώντας, ταυτόχρονα να αποφεύγει να «μεταμορφώνεται» σε ένα δήθεν «εξτρεμιστή», επειδή έτσι δηλώνει τον ριζοσπαστισμό του. Όπως έλεγε: «ο εξτρεμισμός είναι συνήθως μια κενή στάση. Πάντα απομακρυνόμουν από κείνους που περιφέρονται με το παράσημο της πρωτοπορίας στο στήθος, ποτέ δεν με ενδιέφερε να φτάσω στα άκρα αν δεν το μπορούσα. Πάντα προσπαθούσα να διατηρώ στενότατη επαφή με τον λαό και τους εν γένει πνευματικούς κύκλους» (…)

«Παραδοσιακός» με τον τρόπο του αν και «μοντέρνος»: «Η παρωχημένη αντίληψη ότι «όλα έχουν ειπωθεί» αποκοιμίζει τόσο τους καλλιτέχνες όσο και τους θεατές και τους υπαγορεύει υπογείως ότι δεν χρειάζεται καν να ανατρέχουν σε θεωρητικά κείμενα του χθες. Ο,τι παραλάβαμε από το χθες είναι έτσι κι αλλιώς εγγεγραμμένο στα γονίδιά μας. Κάθε στοχαστική δραστηριότητα, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί προϋπόθεση της τέχνης, σήμερα συνιστά ύβρη»

Κλείνοντας:

«Στο διάολο εσύ και τα λεφτά σου μπάσταρδε. ΣΤΟΠ. Αρνούμαι το βραβείο. ΣΤΟΠ. Δεν το ζήτησα ποτέ. ΣΤΟΠ. Με ποταπότητα ανακατεύεις τον καλλιτέχνη, παρά τη θέλησή του, με τη διαφήμισή σου. ΣΤΟΠ. Απαιτώ δημόσια διαβεβαίωση ότι δεν έχω συμμετάσχει στο γελοίο παιχνίδι σου».

Με τα λόγια αυτά, προς τον Χάρι Γκούγκενχαϊμ, ο Γιορν αρνείται στις 15 Ιανουαρίου του 1964 το βραβείο του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ.  Στις αρνήσεις του ήταν ήδη το βραβείο Eckersberg, η κορυφαία διάκριση στο καλλιτεχνικό κύκλωμα της Δανίας, καθώς και η μη συμμετοχή του στην Μπιενάλε της Βιέννης το 1962.

«Η πειραματική ελευθερία στην εφεύρεση και η αποδοχή “άχρηστων” χειρονομιών που δεν είναι απόλυτα αναγκαίες για τη συντήρηση και την προάσπιση της ζωής είναι η πολυτιμότερη πολυτέλεια του ανθρώπου», έγραφε λίγα χρόνια νωρίτερα.

Δημ.Ναπ.Γ


https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/tag/%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%81-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BD/

Τι λόγο έχουν οι καλλιτέχνες, οι πιο ελεύθεροι και ανεξάρτητοι άνθρωποι της κοινωνίας, άνθρωποι που ζουν «σαν τα κρίνα του αγρού» να συναθροίζονται, να οργανώνονται και να καταπιάνονται με θεωρητικές συζητήσεις;
«Καλλιτέχνη, μη μιλάς· δημιούργησε!». Τα λόγια αυτά τα έχουμε ακούσει συχνά από ανθρώπους που δήλωναν αρμόδιοι να μιλούν, να σκέφτονται και να ενεργούν για λογαριασμό μας: πολιτικούς, διανοούμενους, βιομήχανους, καθηγητές, τεχνοκρίτες και άλλους. Και πάντα μας πρόδιδαν.
Δημιουργώ, σκέφτομαι και μιλώ. Αλλά οι σκέψεις δεν βγαίνουν από το στόμα. Ολόκληρο το κορμί του ανθρώπου σκέφτεται, ολόκληρο το σώμα του μιλάει. Μιλάμε με τις χειρονομίες και με τη γλώσσα και, όπως ακριβώς ο χορευτής ή ο μουσικός, έτσι και ο ζωγράφος μιλάει με χειρονομίες που αποτυπώνει σε ένα υλικό ανεξάρτητο από τον εαυτό του. Αυτήν ακριβώς τη μετάδοση της χειρονομίας ονομάζουμε εικαστική δημιουργία. Ο καλλιτέχνης της δικής μας γλώσσας μπορεί να εκφραστεί ως εξής: «Δεν ψάχνω, δεν βρίσκω· δημιουργώ».
[...]
Asger Jorn

Το βιβλίο αυτό του Ασγκερ Γιόρν είναι μία ανθολογία άρθρων του (που δημοσιεύτηκαν σε διάφορες γλώσσες μεταξύ 1952-1957)· εκδόθηκε από την Καταστατική Διεθνή (Internationale Situationniste) τον Ιούνιο του 1958.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συγγραφείς: Ασγκερ Γιόρν

Περί μορφής
Θέμα: Καλές τέχνες (γενικά)
Εκδότης: Νησίδες
Μετάφραση: Γιάννης Ιωαννίδης - Σπύρος Σκούφος
Επιμέλεια: Βασίλης Τομανάς

http://www.hildegoesasger.org/

what is an Ornament? 1948
by Asger Jorn
On the life and movement occurring in all substances
Moreover, wave properties pertaining to both sound and light can also be observed
And the same goes for electrical waves. In reality, it is the same phenomenon.
Interference between waves is a phenomenon which gives waves a radiating or streaming effect as they move. This effect is formed by the mutual interaction of different waves. One single ‘wave former’ will send out circular waves. This effect can be observed when one throws a stone into water. But a series of wave former will form radiating waves moving in a sideways movement. There is not enough space here for a more detailed discussion of this topic. The scenario described here is only one way of illustrating the cohesion that exists within the reactions forms inherent in different substances and this includes that of mankind. It shows for example, that we can (with scientific exactitude) symbolically explain how light moves by observing the movement of water; or indeed explain the movement of electromagnetic waves in the same way by observing the movement of sound and then transposing this scenario to other dimensions. But what is the significance of this where the arts are concerned?