Αγαπητοί φίλοι, ακροατές 12/19 - 11 - 2015

http://www.kathimerini.gr/792267/opinion/epikairothta/politikh/mhdenismoy-teratogeneseis

Μηδενισμού τερατογενέσεις, του Χρήστου Γιανναρά | Kathimerini
Ο μηδενισμός γεννάει τόσο το τυφλό συμφέρον όσο και την τυφλή «πίστη».
kathimerini.gr

ιδού
Το 1887 ο Νίτσε έγραφε για τον ευρωπαϊκό μηδενισμό: «Αυτό που σας αφηγούμαι, είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί: την ανάδυση του μηδενισμού».


Αυτό που θα εξερευνήσουμε φέτος είναι η γέννηση του μηδενισμού, η συνεχής του εξάπλωση, η παραποίηση της ιστορίας απο μεριάς του. Η κατάλυση των αξιακών κατηγορημάτων που συνθέτουν την ζωή του ανθρώπου, τόσο ως υπαρξιακού όντος όσο και ως κοινωνικού όντος. Εν προκειμένω, η ανάλυση της αποσύνθεσης του κοινωικού ιστού καθώς και η συνεχόμενη μετατροπή των θεσμών σε όργανα καταστολής της ανθρώπινης δραστηριότητας, τουτέστιν της δημιουργίας της αλήθειας (μη λήθης) του ανθρώπου και της ανάγκης του τού του συν-μετέχειν.

Ποιά απειλή αντιτίθεται σε αυτήν την καταστροφική τάση των υπάρχουσας κατάστασης είναι το ερώτημα του τίθεται και που θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση

Το κείμενο έχει δουλευτεί με αυθεντικά και δανεισμένα μέρηQ

Αγαπητοί φίλοι, ακροατές των συζητήσεών μας, οι City Travellers ξεκινάμε σε κανονική ροή από αυτή την Πέμπτη 12  Νοεμβρίου 2015, στις 6:00 το απόγευμα και για δύο ώρες μαζί σας. Κατά την προθέρμανση στην προηγούμενη και πρώτη εκπομπή μας είχαμε τοποθετήσει με έναν μετέωρο λόγο την ¨απειλή¨. Σήμερα μαζί με τον Παρασκευόπουλο το άλλο μας μισό, που χωρίς αυτόν η αλήθεια είναι πως νοιώθουμε να έρπουμε λίγο σένα παγανιστικό  περιεχόμενο του προσωπικού ,,,που συχνά μας κάνει να σιωπούμε εμάς τους εικαστικούς: Λακίδη και Αθανασίου. ενώ μαζί του αποκτάμε μια βεβαιότητα πως θα βρούμε τον τρόπο να αρθρώσουμε τα ποικίλα θέματα που μας συνταράσσουν όλους εμάς που νοιαζόμαστε για κάτι περισσότερο από τα του οίκου μας.
Ξεκινώντας λοιπόν και σε απόλυτο συντονισμό οι τρεις μεταξύ μας ως προς την θεματική της εκπομπής μας θα μιλήσουμε και καλούμε κι εσάς μαζί μας να συμμετέχετε στην συζήτηση είτε με μνμ στο facebook είτε στο μέιλ k.athanasiou@yahoo.gr αλλά πολύ προτιμότερο στο chat που ανοίγει όταν μας ακούτε live από την ιστοσελίδα μας: Beton7artradio.gr
για την απειλή. Θα μιλήσουμε λοιπόν γι αυτό που Το 1887 ο Νίτσε έγραφε:  «Αυτό που σας αφηγούμαι, είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί./κι ο Παρασκευόπουλος εδώ θα μας εισαγάγει σ αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί: την ανάδυση του μηδενισμού. Που στις μέρες μας βέβαια μετά από 128 χρόνια βρίσκεται πλέον στον απόλυτο ζενίθ ή όπως λέει ο  G. FIRSOFF : Η μεγαλύτερη απειλή είναι προφανώς κάτι που εμείς δεν το έχουμε ακόμα υποψιαστεί
Τα πάντα πλέον μπορούν να συμβούν από εδώ και στο εξής. Περισσότερο από όλα πάντως,  λέει ο Φίρσοφ,  δεν εμπιστεύομαι τις προβλέψεις των επιστημόνων. Η μεγαλύτερη ελπίδα είναι να υπάρξουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι ούτως ή άλλως αναπόφευκτες καταστροφές, με μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα για μία έγκαιρη από πλευρά χρονικών ορίων «εκ των υστέρων» φρόνηση και να επιβληθεί κάποιος στοιχειώδης πολιτικο-κοινωνικός έλεγχος του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που εκμεταλλεύεται, λεηλατεί και καταστρέφει τα πάντα. Και μάλιστα είναι τέτοιας έντασης η αντίστασή του, που για να γίνει η παραμικρή αλλαγή των σχεδίων του πρέπει να αποδειχθεί ΣΕ ΟΛΟΥΣ πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή ή προθεσμία, αν και ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση είναι πολύ πιθανό οι μπάσταρδοι να αδιαφορήσουν και έτσι να χαθούμε κάποια στιγμή όλοι μας… Η χειρότερη απειλή προέρχεται από την απληστία των πλούσιων αυτού του πλανήτη που λυσσάνε να αποκτήσουν όλο και περισσότερο πλούτο.
Μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες είναι η επιστροφή, ιδίως ανάμεσα στους νέους ανθρώπους, της παγανιστικής συνείδησης, όπως είναι πολύ μακρύς ο δρόμος μέχρι να φθάσουμε σε σημείο να πούμε ότι επηρεάζουμε την γενική κοινωνική πλεύση. Νομίζω ότι απλώς πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τις κοινωνίες της επαύριον του ολοκαυτώματος. Η ανθρωπότητα θα μπορούσε να απομακρυνθεί έγκαιρα από το χείλος του γκρεμού, όμως εμείς, αποτελώντας μία πολύ μικρή μειοψηφία, δεν ακουγόμαστε από κανέναν. Αν μας άκουγαν έστω και στον ελάχιστο βαθμό, στα όσα από καιρό κραυγάζουμε για τα δικαιώματα των ζωντανών πλασμάτων, για τον αλληλοσεβασμό και την ελευθερία, αυτό θα άλλαζε και την συλλογική συμπεριφορά τους, ως κοινωνία, απέναντι στην Φύση. Όπως όμως δεν φαίνεται να ακούνε τις απόψεις μας πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ζωής πρέπει επιτέλους κάποτε να γίνουν απολύτως σεβαστά, το ίδιο δεν πρόκειται ποτέ να μας ακούσουν όταν τολμάμε να τους λέμε πως και τα δέντρα έχουν ψυχή. Για αυτούς είναι μία κλασική περίπτωση «δεισιδαιμονίας», μία ανοησία που το αθεϊστικό ή μονοθεϊστικό επιστημονικοφανές κατεστημένο τους αρνείται να ανεχτεί. Δεν είναι εύκολο πράγμα άλλωστε.

«Το κράτος είναι ένα παρασιτικό περίττωμα, που πρέπει να εξοντωθεί»
μας λέει ο Καρλ Μαρξ


Το κράτος δεν είναι εξωκοινωνικό φαινόμενο. Δεν εμφανίστηκε έξωθεν, από κάπου αλλού, δε φυτεύτηκε, ούτε επιβλήθηκε με κάποιον υπερφυσικό τρόπο ή με εξωγήινη εισβολή. Το κράτος δεν είναι το αόρατο χέρι. Το κράτος δεν είναι μια διαχωρισμένη από την κοινωνία οντότητα. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε μια ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης. Είναι καθαρά κοινωνικό προϊόν. Το κράτος είναι ο μηχανισμός διαιώνισης της ταξικής κοινωνίας και της εκμετάλλευσης

Είναι σαφές ότι το Κράτος δεν είναι μια Υπερφυσική Οντότητα διαχωρισμένη από την Κοινωνία. Δε στέκεται πάνω ή έξω από την κοινωνία. Δεν υπάρχουν σύνορα που χωρίζουν το Κράτος και την Κοινωνία. Άραγε ποια είναι τα σύνορα;

Ο μεταφυσικός κοινωνισμός κραυγάζει μέσω της ταυτολογίας: Όσο υπάρχουν εξουσιαστές θα υπάρχουν εξουσιαζόμενοι. Στη γλώσσα της μεταφυσικής τα πράγματα είναι απλά: η εξουσία υπάρχει ως καθαυτή Εξουσία κι έχει στρατοπεδεύσει με υπέρλογο τρόπο έξω από την Κοινωνία και την παρενοχλεί. Στα σκοτάδια της ιδεολογίας όλες οι αγελάδες είναι μαύρες…
Μ’ αυτή τη μεταφυσική αφαίρεση, η πραγματικότητα τεμαχίζεται αυτοστιγμεί σε Κράτος και Κοινωνία, Εξουσιαστές και Εξουσιαζόμενους. Κι επειδή η μεταφυσική κάνει θεωρία με διατάγματα, θεωρεί ότι a priori οι εξουσιαζόμενοι, οι καταπιεσμένοι εξεγείρονται ενάντια στην Εξουσία.
Στην πραγματική ζωή όμως, ακόμα και με την πιο πρόχειρη ματιά βλέπουμε ότι υπάρχουν εξουσιαστές που ταυτόχρονα είναι εξουσιαζόμενοι και το αντίστροφο
( εάν μπορούμε να μιλάμε για «εξουσιαστές» και «εξουσιαζόμενους» ως απόλυτα διαχωρισμένους ρόλους). Εδώ ο ιδεολογικός μηχανισμός παραγωγής βεβαιοτήτων βραχυκυκλώνει. Γιατί; Απλούστατα, δεν υπάρχει Καθεαυτή Εξουσία…
«σε κάθε κοινωνία α λ λ ο τ ρ ί ω σ η ς η σχέση ενός ανθρώπου
με τους συνανθρώπους του, δεν είναι σχέση μιας α ν θ ρ ώ π ι ν η ς
ύπαρξης προς τις συντροφικές του ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά
η σχέση του υπηρέτη προς τον αφέντη, του εκμεταλλευόμενου
προς τον εκμεταλλευτή, του υφιστάμενου προς τον προϊστάμενο,
του αιτούντος προς τον προνομιούχο»
Καρλ Μαρξ

Ας έρθουμε λοιπόν στις μέρες μας:
Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά περνούν από τις τούρκικες ακτές στα ελληνικά νησιά
Άνθρωποι που προέρχονται από μια ανείπωτη φρίκη ενός ακατανόητου πολέμου , άνθωποι που είναι οικονομικοί μετανάστες… σωρηδόν ξεπουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν για να ξεφύγουν από μια απειλή και να βρεθούν σε μια άλλη προφανώς ηπιότερη γι αυτούς που τολμούν την επάνοδο σε μια γη που φαντάζει στα μάτια τους ως μια διαφυγή προς την σωτηρία και την ίδια στιγμή σημαίνουν αυτοί οι ίδιοι την απειλή για την γη στην οποία εισέρχονται… κανείς δεν τους θέλει ακόμα κι αυτοί που με αυτοθυσία τους συμπαραστέκονται επιθυμούν την γρήγορη μετακίνησή τους σε μια άλλη πατρίδα. Μια αλυσίδα δίχως τελειωμό που το βάρος της θα μας συμπαρασύρει σ έναν όλεθρο που δεν έχουμε ξαναδεί. Πλέον δεν έχει σημασία αν υπάρχει σ΄αυτό το πλήθος κάποιος εξουσιαστής ή εξουσιαζόμενος… Είναι άνευ σημασίας αν όλοι αυτοί που εργάζονται στα πλοία σωτηρίας πηγαίνουν στα σπίτια τους και αγκαλιάζοντας τους οικείους τους νοιώθουν έστω κι για λίγο την θαλπωρή της ανάσας τους και ξεχνούν…δεν μπορούν να ξεχάσουν …δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ένα ακόμα χρονικό φρίκης που δεν περάσανε πολλά χρόνια ούτε 100 που ξανα ζήσαμε και ξαναζήσαμε πολέμους εξορίες οικονομικούς αποκλεισμούς, λιμούς και φυγαδεύσεις λαών. Και οι τζιχαντιστές  μια απειλή που πια μοιάζει παγκόσμια και ηχεί τους κρότους του πολέμου δίπλα μας- μια ανάσα μιας και εισέρχονται μαζί με όλο αυτό το μοιραίο πλήθος στα εδάφη μας.

Γηγενείς Δυτικοί γοητεύονται από την ισλαμική θρησκεία, σπεύδουν να προσχωρήσουν σε αυτήν, να παραδοθούν με ολοκληρωτική αφοσίωση στον φανατισμένο αντίπαλο. http://www.kathimerini.gr/792267/opinion/epikairothta/politikh/mhdenismoy-teratogeneseis
Δεν πρόκειται για μια μεταφυσική πίστη που μάχεται ένα αντιμεταφυσικό «παράδειγμα», όχι. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική, δεν φιλοδόξησε ποτέ να κομίσει απαντήσεις σε ερωτήματα υπαρξιακά: ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό (το «νόημα») της ζωής, του κόσμου, της Ιστορίας, να μας πει: γιατί το κάλλος, γιατί η ετερότητα, γιατί ο έρωτας, να δώσει μια εξήγηση στο σκάνδαλο της φθοράς και του θανάτου, του «κακού» που κυριαρχεί στον κόσμο. Το ιερό βιβλίο του Ισλάμ είναι ένα εγχείριδιο κανόνων συμπεριφοράς για την πρακτική της καθημερινότητας, μαζί και μια ψυχολογική εμμονή σε «αυτονόητα» στερεότυπα για αμοιβή των πιστών και εξολοθρεμό των απίστων. Η προσδοκία των ευσεβών μουσουλμάνων είναι μια ατέρμονη παράταση της ύπαρξης μετά τον θάνατο, με απολαύσεις υλικές, σαν αυτές που ονειρεύεται επί γης κάθε στερημένος.

Απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη του κυρίαρχου στο δυτικό «παράδειγμα» μηδενισμού (μηδενισμού κάθε «νοήματος» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης – του κάλλους, της ετερότητας και μοναδικότητας, των σχέσεων κοινωνίας), κάποιοι Δυτικοί ζητάνε να αρπαχτούν από μια συνεπέστερη «πίστη». Και όσο μεγαλύτερος ο πανικός από τον εφιάλτη, τόσο πιο τυφλή η πίστη που τους ντοπάρει. Ο Βρετανός που αποκεφαλίζει ανθρώπους επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα, «πιστεύει», ίσως, ότι έτσι αντιστέκεται στις πετρελαϊκές εταιρείες που βάσισαν στην παραπληροφόρηση την εισβολή στο Ιράκ (πιθανόν και τον αφανισμό τριών χιλιάδων ανθρώπων στους Δίδυμους Πύργους). Ο μηδενισμός γεννάει τόσο το τυφλό συμφέρον όσο και την τυφλή «πίστη».
         

Και καταλήγει το άρθρο στο ότι χάσαμε την σχέση μας με την πίστη και την θεότητα* …

Και θεωρώ πως κάνει μια επίκληση με τα λεγόμενά του για έναν διαφορετικό οραματισμό του κόσμου ώστε οι αξίες να καταφέρουν να επαναπροσδιορίσουν μια ψυχική συνοχή που να αρμόζει στην ανθρώπινη διάσταση και αυτό μοιάζει με την θεώρηση μιας προσευχής αλλά επουδενί  με την εξουσία που υπέστη το ανθρώπινο ιδίωμα από τους θρησκευτικούς μηχανισμούς επιβολής και εξουσίας, επί χρόνια… εξ άλλου σ΄αυτό θα αναφέρεται ο Νίτσε με την πτώση ..τον θάνατο του θεού δεν απομακρυνθήκαμε από τον θεό αλλά από το θείο. Μιας και ο Νίτσε κάνει την πρώτη έκλυση για να αποθεώσουμε την εξουσία.
Το θείο θα το παρομοίαζα περισσότερο με τον Ρίτσο να διαβάζει Ρίτσο σε μια προχθεσινή εκπομπή αφιέρωμα του τρίτου προγράμματος παρά με την απειλή της κόλασης σε μια αναίσχυντη για τα κοινωνικά δεδομένα πράξη μου.

……………………………………………………………………………………………………………
Αλλά ας δούμε την νέα θεότητα της δύσης, επί χρόνια, το Κεντρικό Τραπεζικό Σύστημα των ΗΠΑ δημιουργεί το χρήμα μέσω της δημιουργίας χρέους, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συντηρούν έναν μαζικό στρατό (βία) για να ελέγχουν τις σχέσεις χρέους μεταξύ των εθνών, ότι οι ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων της χώρας μας βασίζονται στο χρέος (υποτέλεια), ότι το οικονομικό κραχ του 2008 είχε να κάνει με την πλήρη κατάρρευση αυτού του συστήματος ανά τον κόσμο, και ότι συνεχίζεται. Tα πλήθη ξεσηκώνονται παντού διότι οι ιδέες, τα πιστεύω και οι θεσμοί που έχουν σχέση με τον καπιταλισμό δεν καταφέρνουν να παρέχουν αυτά που χρειάζονται οι άνθρωποι για να επιβιώσουν και να ευημερήσουν. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις είναι καλές για τις κοινότητες τους, διότι όλα βασίζονται στο χρέος. Μια σημείωση του συντάκτη από τη δεκαετία του '80, είδαμε τη δημιουργία του πρώτου αποτελεσματικού, πλανητικού διοικητικού συστήματος, που λειτουργεί μέσω του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, μεγάλων επιχειρήσεων και άλλων χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων, κυρίως για να προστατέψει τα συμφέροντα των πιστωτών. Όμως, αυτός ο μηχανισμός περιέπεσε γρήγορα σε κρίση από τη ραγδαία ανάπτυξη των παγκόσμιων κοινωνικών κινημάτων (το κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης), τα οποία κατάφεραν να καταστρέψουν το ηθικό κύρος ιδρυμάτων όπως το ΔΝΤ, και άφησαν πολλά άλλα ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία και απασχολημένα με την τρέχουσα κρίση των τραπεζών και την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Παρότι ο νέος αιώνας του εικονικού χρήματος μόλις έχει αρχίσει και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του δεν διαφαίνονται ακόμα καθαρά, μπορούμε να πούμε ένα-δυό πράγματα. Το πρώτο είναι ότι η κίνηση προς το εικονικό χρήμα δεν είναι απαραίτητα από μόνη της, μια δόλια συνέπεια του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα, μπορεί να σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Για το μεγαλύτερο διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας, τα συστήματα του εικονικού χρήματος σχεδιάζονταν και ρυθμίζονταν έτσι ώστε, κατ' αρχάς, να διασφαλίσουν ότι ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε αυτά – τουλάχιστον, όχι με τη παρούσα μορφή του, στην οποία ο παγκόσμιος πληθυσμός βρίσκεται σε μια θέση που, σε αντίστοιχες ιστορικές περιόδους, θα ισοδυναμούσε με δουλεία. Το δεύτερο είναι να υπογραμμίσουμε τον άκρως κρίσιμο ρόλο της βίας στον καθορισμό αυτών καθαυτών των όρων, με τους οποίους φανταζόμαστε την "κοινωνία" και τις "αγορές" και οι οποίοι, ουσιαστικά, είναι οι πιο βασικές μας ιδέες περί ελευθερίας. Ένας κόσμος λιγότερο διαπνεόμενος από βία, θα άρχιζε γρήγορα να αναπτύσσει άλλους θεσμούς. Τελικά, αν σκεφτούμε το χρέος έξω από τους δίδυμους ζουρλομανδύες του κράτους και της αγοράς, ανοίγονται εξαιρετικές προοπτικές. Για παράδειγμα, μπορούμε να ρωτήσουμε τα εξής: σε μια κοινωνία όπου έχει ξεριζωθεί τελείως ο θεσμός της βίας, τι θα ήταν αυτό που θα χρωστούσε ο ελεύθερος άνθρωπος στον συνάνθρωπό του; Τι υποσχέσεις θα δίναμε; Τι δεσμεύσεις θα είχαμε ο ένας προς τον άλλο;
Ας ελπίσουμε ότι όλοι μας, κάποια μέρα, θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις. Σε τέτοιους καιρούς, ποτέ δεν ξέρεις.
Ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ ανέλαβε την αρχική έρευνα για τις σχέσεις μεταξύ πρώην ευγενών και δούλων σε μια αγροτική κοινότητα της Μαδαγασκάρης' ήταν σχετική με τη μαγεία ως όπλο της πολιτικής, για τη φύση της εξουσίας, του χαρακτήρα και της σημασίας της ιστορίας.
Λοιπόν τι μας λέει ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ;  Πως έτσι όπως έχουν αρθρωθεί οι κοινότητες των ανθρώπων απότρεψαν πολύ γρηγορότερα έναν πανίσχυρο μηχανισμό από ότι οι άνθρωποι των περασμένων αιώνων που δεν διαπνέονταν από την όλη γνώση μιας μαρξιστικής εντέλει επαναστατικής θεωρεία  που δημιούργησε μηχανισμούς άμυνας κι ας μας αποστέρησε από το θείο μιας και μιλάμε για άμεση δημοκρατία κοινοτισμό και μια σύγχρονη ελεύθερη θεώρηση της οικονομίας της ύπαρξης.
Αν και αντίθετα θα ισχυριζόμουν πως ακριβώς άνθρωπου που ακολουθούν τα μονοπάτια τέτοιων θεωρήσεων όπως του κοινοτισμού θα μπορούσαν πιο γρήγορα να μας επιστρέψουν σε μια θεολογία του συναισθήματος όταν αγγίζω ένα τριαντάφυλλο που ανοίγει με την πλέον τεταμένη ανάσα μου, από το να παρακολουθώ ένα έργο σσν του Ζάφου Ξαγοράρη για την ¨λοξή τάξη ως σύμβολο και μνημείο σε μια πιο οικεία διάσταση που όμως δεν μπορούμε να ¨αγγίξουμε ή να βιώσουμε και θα τολμήσω εδώ να αντιπαραθέσω ένα δικό μου έργο ανάπτυγμα συμμετοχικό που η επιτυχία του δεν παρουσιάζεται σε κανένα μουσείο αλλά έγκειται στην συμμετοχή των φίλων που μαζί συνδράμαμε για να υπάρξει μια τάξη που σχεδιάζει στην φύση: οι σύγχρονοι τοπιογράφοι του 2015. Και ευελπιστούμε να συνεχίσουμε μιας και δεν θέλουμε άλλα μνημεία αλλά διαπιστώσεις και διατυπώσεις.

Πως όμως τέτοια μοντέλα να μπορέσουν να έχουν μια ισχυρή αντιπαράθεση μέσα από την αβεβαιότητα που βιώνουν και τους δημιουργεί η άρνηση του μουσείου αφού έχει κάθε λόγο μιας και απειλείται και το ίδιο ως μηχανισμός και μοντέλο αφού τέτοια έργα δεν θα το διατηρήσουν αντίθετα το καθιστούν ανίσχυρο και το αχρηστεύουν.

Οπότε ας δούμε και αυτή την σημείωση από την εργασία των: ΝΟΥΡΑΚΗ ΤΑΝΙΑ – ΤΡΟΥΠΚΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ.  Ο απώτερος στόχος της εργασίας είναι αφ’ ενός να προωθήσει τα μοντέλα της Ηγεσίας- Επιρροής και της Καταστασιακής Ηγεσίας και αφ’ ετέρου να εφοδιάσει τον ενδιαφερόμενο με τα κατάλληλα εργαλεία χειρισμού των εν λόγο μοντέλων. Αυτό επιτυγχάνεται, μέσα από την συσχέτιση των γνωσιακών χαρακτηριστικών της ηγεσίας, με το μοντέλο της Ανθρώπινης Επεξεργασίας Πληροφοριών και τέλος, με την αναγνώριση των καταλληλότερων στυλ ηγετικής συμπεριφοράς, ανάλογα με την επιχειρησιακή κατάσταση, σύμφωνα με το μοντέλο του Hersey & Blanchard. Θεωρείται ότι η διερεύνηση αυτών των παραμέτρων και η κατάλληλη διαστασιολόγησή τους θα συμβάλει σημαντικά στον εμπλουτισμό, τόσο της τρέχουσας ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας, όσο και στον εξοπλισμό των σύγχρονων Managers, με εργαλεία τα οποία μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα αποτελεσματικά στην άσκηση των καθηκόντων.
Και  μπροστά σαυτή την  άφθαστα έξυπνη εξύμνηση των σύγχρονων τρόπων επεξεργασίας του ανθρώπου ηγέτη… μια απάνθρωπη κατασκευή, μας αφήνει ανήμπορους στη «διάπραξη πολυάριθμων και μικρών πράξεων σχεδόν της αδράνειας, της άνετης προσαρμογής, της πρόχειρης δικαιολόγησης του αδίκου, της δυσκολίας να διακρίνει κανείς τη βλάστηση του αδίκου, αλλά και η συμμετοχή στη δημιουργία δημόσιας ατμόσφαιρας, που πλαταίνει τη σύγχυση και κάνει δυνατή τη διάπραξη του κακού, όλα αυτά έχουν σα συνέπεια το να προδιαγράφουν και να καθορίζουν την πολιτική ευθύνη για τις καταστάσεις και τα συμβάντα […].

Με αυτά τα δεδομένα, Η «ποικιλομορφία» είναι μια έννοια λιγότερο απλή στον ορισμό Της από ό,τι φαίνεται, καθώς οι πολιτισμοί «δουλεύονται» από δυνάμεις που είναι σε θέση να οδηγήσουν τόσο προς τον τονισμό των διαφορών όσο και προς το μετριασμό τους. Στην  ερώτηση « Μήπως οι ανθρώπινες κοινωνίες προσδιορίζονται ως προς τις αμοιβαίες σχέσεις τους από κάποιο βέλτιστο σημείο ποικιλομορφίας, πέρα από το οποίο δε θα μπορού¬σαν να προχωρήσουν, αλλά και κάτω από το οποίο δεν μπορούν πια να κατέβουν ακίνδυνα; »I1, ο Levi-Strauss κάνει μια αποφασιστική μετατόπιση ως προς Την θεώρηση  Της ποικιλομορφίας: «Δεν οφείλεται τόσο στην απο¬μόνωση των ομάδων όσο στις σχέσεις που τις ενώνουν»12. Ο σχετικισμός του Levi -Strauss, επιβεβαιώνοντας τη νομιμότητα της ύπαρξης κάθε πολιτισμού -μια νομιμό¬τητα, η οποία, μέσα στην ιστορία, αποκτά τη μορφή της αναγκαιότητας-, δεν αντιμετωπίζει λοιπόν τους πολιτι¬σμούς ως κλειστούς κόσμους, η σταθερή αξία των οποί¬ ων θα μπορούσε να εκφραστεί με την απαραβίαστη α¬ διαφάνεια του καθενός απ' αυτούς απέναντι στους άλ¬λους, καθώς υπάρχει τόσο μεγάλη αλήθεια στο γεγονός ό «το αποκλειστικό πεπρωμένο, το μοναδικό μειονέ¬κτημα που μπορεί να ταλαιπωρήσει μια ανθρώπινη ομά¬δα και να την εμποδίσει να ολοκληρώσει πλήρως τη φύ¬σης, είναι το να ζει μόνη»  13. Πέρα από το ότι οι πο¬λιτισμοί δεν αγνοούν ο ένας τον άλλο, και παρά τις δια¬φορετικές, και μάλιστα αντιτιθέμενες ακόμα, αναπαρα¬στάσεις, τις οποίες διαμορφώνουν μόνοι τους και μέσα από τους άλλους, όχι μόνο δεν είναι μόνοι στον κόσμο

αλλά, ακόμα, μέσα από τη «συνεργασία» τους ή τη συμ¬μετοχή τους σε «συνασπισμούς», γεννιούνται, σε περιο¬ρισμένα πλαίσια, οι λίγο πολύ μεγάλες και παραγωγικές ακολουθίες συσσωρευτικής ιστορίας που σφυρηλάτησαν το πεπρωμένο των κοινωνιών. Από την άποψη αυτή, υ¬πάρχει πράγματι «συνεισφορά» των πολιτισμών -όλων των πολιτισμών- στην ιστορία της ανθρωπότητας, κάτι που αποτελεί έναν τρόπο μεταξύ άλλων να πούμε ότι η έννοια της προόδου παραπέμπει απλώς σε εκείνη μιας μονόδρομης εξέλιξης, η οποία, από τη στιγμή που τίθε¬ται η παγκοσμιότητα της ιστορικότητας, θα παραχωρού¬σε σε κάθε κοινωνία και κάθε πολιτισμό ένα καθεστώς ι¬στορικότητας που θα ήταν αμετάκλητα δικό τους. Στο μέτρο που κάθε ιδιαίτερος πολιτισμός είναι κάτο¬χος ενός τμήματος, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, ενός κοι¬νού αγαθού της ανθρωπότητας, η πολιτισμική ποικιλο¬μορφία πρέπει να διατηρηθεί «Φαίνεται ωστόσο -ξανα¬βρίσκουμε στο Φυλή και ιστορία ότι η ποικιλομορφία των πολιτισμών σπάνια εμφανίστηκε στους ανθρώπους όπως είναι πραγματικά: ένα φυσικό φαινόμενο που προ¬ κύπτει από άμεσες ή έμμεσες σχέσεις μεταξύ των κοι¬νωνιών. Θεωρήθηκε περισσότερο ως ένα είδος τερατουρ¬γήματος ή σκανδάλου. Σε αυτά τα θέματα η πρόοδος της γνώσης δεν κατάφερε τόσο να διαλύσει αυτή την αυταπάτη προς όφελος μιας ακριβέστερης θεώρησης, όσο να την αποδεχτεί ή να βρει το μέσο να την υπομείνει»14το «Φυ¬λή και ιστορία»  «Φυλή και πολιτισμός»

https://pernoampariza.files.wordpress.com/2013/12/cebacebbcf89cebdcf84-cebbceb5ceb2ceaf-cf83cf84cf81cf89cf82-cf86cf85cebbceae-cebaceb1ceb9-ceb9cf83cf84cebfcf81ceafceb1-cf86cf85cebbceae.pdf

και φτάνοντας στον Levi -Strauss ας διαβάσουμε έναν μύθο από το βιβλίο «Από το μέλι στην στάχτη»
Ένας φημισμένος κυνηγός που λεγόταν Aruwe, επισήμανε ένα δένδρο του οποίου τους σπόρους τους έτρωγαν τα άρα. Σκαρφάλωσε πάνω, έφτιαξε μια κρυψώνα και παραμόνεψε. Αφού σκότωσε πολλά πουλιά, ετοιμάστηκε να κατέβει, αλλά αναγκάστηκε πάλι να καταφύγει στην κρυψώνα του γιατί είδε να πλησιάζουν ιαγουάροι.

…
Και από τον κυνηγό του Strauss περνάμε σε ένα από τα πιο αγαπημένα μας σενάρια στις αμερικάνικες ταινίες, όπως αναφέρεται στην πλοκή Ο Κυνηγός (πρωτότυπος τίτλος Predator) είναι κινηματογραφική περιπέτεια φαντασίας του Τζον ΜακΤίρναν με τον Σβαρτσενέγκερ.: Η ομάδα μεταφέρεται με ελικόπτερα στη ζούγκλα και κατέρχεται από αυτά χρησιμοποιώντας σχοινιά μιας και δεν είναι δυνατόν να βρεθούν σημεία προσγείωσης για τα ελικόπτερα μέσα στην πυκνή ζούγκλα. Καθώς προχωρούν κατευθυνόμενοι προς το κέντρο των ανταρτών συναντούν σφαγμένους κυριολεκτικά Αμερικανούς στρατιώτες, οι οποίοι είχαν προηγηθεί, με στόχο να εξολοθρεύσουν το κέντρο των επαναστατών. Καθώς προσεγγίζουν τον οικισμό των ανταρτών οργανώνουν την επίθεσή τους με εκρηκτικά και χειροβομβίδες αφού πρώτα εξολοθρεύσουν τους φρουρούς γύρω από την περίμετρο του οικισμού. Ακολουθεί χάος εκρήξεων και καταιγίδα σφαιρών και φωτιάς μέχρι την εξόντωση και του τελευταίου αντάρτη. Οι λιγοστοί αιχμάλωτοι όμως είναι όλοι νεκροί. Κάτι περίεργο συμβαίνει και ο Ντατς αντιλαμβάνεται πως ο Ντιλον τους έστησε παιχνίδι αφού δεν τους φανέρωσε τον πραγματικό στόχο της αποστολής ο οποίος ήταν η συλλογή πληροφοριών σχετικά με τη δράση των ανταρτών και η εξόντωσή τους.
Οι άνδρες προσπαθούν να εντοπίσουν τον αόρατο εχθρό αλλά ο λοχίας Μπλέιν σκοτώνεται από ένα ακόμη χτύπημα του αόρατου εχθρού. Ο λοχίας Μακ καταφθάνοντας στο σημείο όπου κείτεται ο Μπλέιν αντιλαμβάνεται τον εχθρό κι αρχίζει να τα βάλει εναντίον του. Οι υπόλοιποι ακούγοντας τον ακολουθούν. Όλοι η ομάδα μαζί πυροβολεί με ότι όπλο διαθέτει, ρίχνοντας πυρά, κόβοντας δέντρα και ισοπεδώνοντας οτιδήποτε υπάρχει μπροστά τους σε απόσταση αρκετών μέτρων. Το μόνο αποτέλεσμα από αυτήν τους την προσπάθεια όμως είναι το ελάχιστο πράσινο αίμα του εξωγήινου που εντοπίζει η Άννα πάνω σε κάποια φύλλα δέντρου.
Η σύντομη ανάκριση της για την ταυτότητα του εχθρού δεν έχει κανένα αποτέλεσμα ενώ και ο λοχίας Μακ αδυνατεί να εξηγήσει τι ήταν ακριβώς αυτό που είδε. Οι εναπομείναντες όμως καταλαβαίνουν πως ότι κι αν είναι αυτό που κρύβεται στη ζούγκλα, τους κυνηγά και θα πρέπει να προφυλαχθούν όσο καλύτερα μπορούν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9A%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82

Όπως άλλωστε τόνισε ο Benjamin: «Είναι τόσο βολικό να είμαστε λογικά όντα, από τη στιγμή που μπορεί κανείς να βρει ή να κατασκευάσει μία εξήγηση για οτιδήποτε έχει στο νου του»

Ο τρόπος ζωής ενός πολιτισμού αποτελεί κάτι σαν ηθική ομαδική ευθύνη στην οποία μετέχει κανείς σαν άτομο, αφού η πολιτική πραγματικότητα γεννιέται ακριβώς από αυτόν τον τρόπο ζωής[…]. Ο τρόπος ζωής επενεργεί στα πολιτικά γεγονότα και οι πολιτικές συνθήκες που δημιουργούνται από αυτά δίνουν πάλι τη σφραγίδα στον τρόπο ζωής». Το γεγονός, σε τελική ανάλυση, πως οι πολλοί συνέχισαν τις δραστηριότητες τους σαν να μη συνέβαινε τίποτα είναι αυτό που θεμελιώνει και την ηθική ευθύνη και στο ναζιστικό-και κατ’ επέκταση σε κάθε εξουσιαστικό- έγκλημα.

Στην ανάλυσή του για την υπόθεση των φωτονίων το 1911, ο Αϊνστάιν εί-χε υποστηρίξει ότι η μόνη εναλλακτική πρόταση έναντι των φωτονίων ήταν η απόρριψη της αυστηρής αρχής διατήρησης της ενέργειας,40 και παρόλο που εκείνη την εποχή η ιδέα γενικώς αγνοήθηκε δεν ήταν δυνατό να εξακολουθήσει να συμβαίνει αυτό μετά  το 1916, όταν εκείνος κατέδειξε ότι για να ισχύει η διατήρηση της ενέργειας και της ορμής, το φως που εκπέμπεται ή απορροφάται από ένα άτομο θα έπρεπε να έχει προσανατολισμένη ορμή, δηλαδή να έχει σωματιδιακή υπόσταση.41 Δεδομένου ότι οι περισσότεροι φυσικοί εξακολουθούσαν να θεωρούν ότι η κυματική θεωρία του φωτός είναι απολύτως αναγκαία, δεν είχαν σχεδόν καμία άλλη επιλογή (εκτός εάν δεν δούλευαν πάνω στην κβαντική θεωρία και εξακολουθούσαν να εθελοτυφλούν) από το να σκεφτούν σοβαρά την πιθανότητα ν’ απορρίψουν την αρχή διατήρησης της ενέργειας. και μολονότι αυτό δεν συνεπαγόταν την αναγκαστική απόρριψη της αιτιότητας, είναι σαφές ότι ασκούσε πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση.42 Εάν φανταζόταν κάποιος τις συστηματικές μεταβολές ενέργειας ή έκανε παραλληλισμό με τη στατιστική φύση του νόμου της εντροπίας, θα μπορούσε να δεχτεί την ορθολογική παραδοχή ότι η αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν ισχύει αυστηρά, χωρίς να είναι αναγκασμένος να προβεί σε μια ενδελεχή ανάλυση των επιπτώσεων που θα είχε αυτό στην αιτιότητα. όμως, θα ήταν δύσκολο να αγνοήσει εντελώς τις προοπτικές μιας τέτοιας ανάλυσης. Και δεδομένου ότι θα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συλλάβει κάποιος ένα σύστημα που να λειτουργεί και στο οποίο να διατηρείται η αιτιότητα, αλλά να εγκαταλείπεται  η διατήρηση της ενέργειας, θα πρέπει να ασκήθηκε κάποια πίεση για να συνδεθούν αυτά τα δύο θέματα. Εξάλλου, το άρθρο του Αϊνστάιν το 1916 ήταν αξιοσημείωτο για τον επιπλέον λόγο ότι εισήγαγε τις πιθανότητες που διέπουν τις μεταβάσεις μεταξύ των καταστάσεων του ατόμου του Μπορ, και παρόλο που και πάλι θεωρήθηκε ότι υφίσταται ένας αιτιακός  μηχανισμός πίσω από τις πιθανότητες, η έκδηλη απουσία ενός τέτοιου μηχανισμού ήταν, όπως  είναι φυσικό, προκλητική,43 ιδιαίτερα καθώς δεν διαφαινόταν καμία προοπτική να βρεθεί ένας τέτοιος μηχανισμός.44

Ο Κράτος (κι όχι το κράτος) ήταν ο τερατόμορφος υπηρέτης του Διός. Ο γιος τη Στυγός, ο αδελφός της Βίας. Αυτός ήταν η πηγή του τρόμου κι απ`αυτόν, αφού ήταν γιος της Στυγός, προέρχονται όλα τα.... στυγερά (εγκλήματα) κι όλα τα βίαια. Μια πράξη γνωστή του Κράτου, περιγράφεται στην αρχή του Προμηθέα Δεσμώτη, εκεί όπου επιτηρεί αυτό το τέρας το μαρτύριο του Προμηθέα. Εάν το κράτος - έλεγαν οι αρχαίοι έλληνες - ελέγχεται από το Δήμο στη λεγόμενη Δημοκρατία, έχει καλώς. Καθ`ότι Δημοκρατία είναι το πολίτευμα, όπου ο Δήμος ελέγχει και συγκρατεί τον ακράτητο Κράτο. Εαν δεν ελέγχεται ο Κράτος από το Δήμος, τότε το καθεστώς είναι τρομοκρατικό : το γνωστό καθεστώς των τυράννων της αρχαιότητας.... Συνεπώς τρομοκρατία είναι η στυγερή βία που παράγεται από τον Κράτο, όταν ο Δήμος δεν τον ελέγχει. Είναι η γνωστή κρατική τρομοκρατία. Αυτή με το παρακράτος της, σχεδιάζει και εκτελεί τα κάθε λογής τρομοκρατικά χτυπήματα. Ν. ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ

k.a.
https://www.youtube.com/watch?v=-gXrS6eKfjk