E΄ ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΕΜΠΤΗ 5/12/2014 Γ΄ΣΑΙΖΟΝ (γ΄S)

http://dangerfew.blogspot.gr/


Αυτό που το δούλεμα ουσιαστικά παραποιεί δεν είναι ούτε η κατάσταση πραγμάτων στην οποία αναφέρεται, ούτε αυτά που ο ακροατής του πιστεύει γι’ αυτή την κατάσταση πραγμάτων. Αυτό το κάνει η ψευδολογία. Εκείνος που δουλεύει τους άλλους, δεν τους λέει ψέμματα ούτε τους παραπλανά σχετικά με τα πραγματικά γεγονότα. Τους παραπλανά γι’ αυτό που ο ίδιος κάνει.

http://www.beton7artradio.gr/index.php/en/producers/item/62-city-travellers[table][tr]

Από την άλλη μεριά, εκείνος που δουλεύει τους άλλους έχει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Δεν χρειάζεται να εστιάσει κάπου συγκεκριμένα. Δεν χρειάζεται να εισαγάγει μια παραποίηση σε ένα συγκεκριμένο σημείο και επομένως δεν περιορίζεται από τις αλήθειες που περιβάλλουν αυτό το σημείο, ούτε και χρειάζεται να τις έχει σταθερά υπόψη του. Δεν παραποιεί ένα σημείο του ‘‘κειμένου’’∙ διαστρεβλώνει όλο το ‘‘κείμενο’’.

FEDERICO GARCIA LORKA: ΕΝΑ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΜΕΝΤΟΝ
 Ναι, τα παιδικά σου χρόνια : τώρα παραμύθι των συντριβανιών.
 - Χόρχε Γκιλλιέν
Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: τώρα παραμύθι των συντριβανιών.
Το τρένο κι η γυναίκα που γεμίζει τα ουράνια.
Η απομονωμένη μοναξιά σου στις πανσιόν
κι η μάσκα σου αγνή χωρίς άλλα σημάδια.
Είναι της θάλασσας τα παιδικά τα χρόνια κι η σιωπή σου
εκεί που θρυμματίζονται τα κρύσταλλα της σωφροσύνης.
Είναι η άκαμπτή σου άγνοια εκεί που
το κορμί μου ήτανε περιγραμμένο απ΄τη φωτιά.
Σου ’δωσα πρότυπο αγάπης, άνθρωπε Απολλώνιε,
κλάμα με αποξενωμένο αηδόνι,
όμως, γινόσουν κοφτερός, τροφή των ερειπίων,
για χάρη σύντομων αβέβαιων ονείρων.
Σκέψεις του απέναντι, φως χθεσινό,
δείκτες και σήματα του ίσως.
Η μέση σου από άμμο που δεν ησυχάζει
ακολουθεί μονάχα χνάρια που δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά.
Όμως εγώ πρέπει να ψάξω σ’ όλες τις γωνιές
τη χλιαρή ψυχή σου τη χωρίς εσένα που δεν σε κατανοεί,
με τη θλίψη ενός δειλού Απόλλωνα
με την οποία έσκισα τη μάσκα που φοράς.
Εκεί, λιοντάρι, εκεί, φούρια των ουρανών
εκεί θα σε αφήσω τα μάγουλά μου να βοσκήσεις
εκεί άλογο θαλασσί της τρέλας μου,
παλμέ του νεφελώματος και λεπτοδείχτη ρολογιού.
Πρέπει να ψάξω για τις πέτρες του σκορπιού
και τα φορέματα της μάνας κοριτσιού σου,
θρήνε του μεσονύκτιου και ύφασμα σκισμένο,
που τη σελήνη σκούπισε απ’ τους κροτάφους του νεκρού.
Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: παραμύθι πια γεμάτο συντριβάνια.
Παράξενη ψυχή του κενού χώρου των φλεβών μου,
μικρή και δίχως ρίζες, εσένανε πρέπει να βρω.
Αγάπη τού πάντοτε, αγάπη, αγάπη τού ποτέ!
Ώ, ναι. Αγαπώ. Αγάπη, αγάπη! Αφήστε με.
Να μην καλύψουνε το στομα μου εκείνοι που αναζητούν
στάχυα του Κρόνου μες στο χιόνι
ή ζώα ευνουχίζουνε για έναν ουρανό,
μια κλινική και ζούγκλα της ανατομίας.
Αγάπη, αγάπη, αγάπη.Της θάλασσας τα παιδικά τα χρόνια.
Η χλιαρή ψυχή σου η χωρίς εσένα που δεν σε κατανοεί. 2
Αγάπη, αγάπη, της ελαφίνας πέταγμα
μεσ΄από της λευκότητας τ’ ατέλειωτο το στήθος.
Τα χρόνια σου τα παιδικά, αγάπη, τα παιδικά σου χρόνια.
Το τρένο κι η γυναίκα η άρχουσα των ουρανών.
Ούτ’ εσύ, ούτ’ εγώ, ούτ’ ο αέρας, ούτε τα φύλλα.
Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: τώρα παραμύθι των συντριβανιών.