Κ΄ ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΕΜΠΤΗ 26 / 2 / 2015 Γ΄ΣΑΙΖΟΝ (γ΄S)

alloglotta — τεύχος 2 καλοκαίρι 2014

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ
.
Ιοάν Ματέι Αγκάπι | Μικελάντζελο Αντονιόνι | Ρόζα Αντωνίου | Θανάσης Αποστόλου | Αρμάν | Εντουάρντο Γκαλεάνο | Άλλεν Γκίνσμπεργκ | Φελίσια Γκλόου | Ζαν-Λυκ Γκοντάρ | Φελίξ Γκουατταρί | Καρολίν Ζακό Γκραπά | Νταν Γκράχαμ | Πήτερ Γκρήναγουεϊ | Ραίητσελ Γουάιτρηντ | Δημήτρης Δημητριάδης | Πασχάλης Ζέρβας | Εμίλ Ζολά | Μάρτα Καραιόν | Νίκος Κεσσανλής | Χέρμαν Τζαίηκομπ Μάνκιεβιτς | Ρόμπερτ Μόρρις | Ρολάν Μπαρτ | Βάλτερ Μπένγιαμιν | Υβ-Αλαίν Μπουά | Μπέντζαμιν Χ. Ντ. Μπούκλο | Τσαρλς Μπουκόβσκι | Λουίς Μπουνιουέλ | Λουίζ Μπουρζουά | Γιόζεφ Μπόυς | Σερ Τόμας Μπράουν | Κόοσι Φαν Μπρούχεν | Ζαν Μπωντριγιάρ | Γκυ ντε Μωπασσάν | Μπρους Νάουμαν | Τζιμ Ντάιν | Ζιλ Ντελαίζ | Γκυ-Ερνέστ Ντεμπόρ | Μαρσέλ Ντυσάν | Γυόκο Ογκάουα | Κλας Όλντενμπουργκ | Όρσον Ουέλς | Ντόναλντ Γουντζ Ουίννικοτ | Ζωρζ Περέκ | Αντρέι Πλατόνοβιτς Πλατόνοφ | Ράινερ Μαρία Ρίλκε | Γκέρχαρντ Ρίχτερ | Ντήτερ Ροτ | Μαρκήσιος ντε Σαντ | Αρτούρο Σβαρτς | Φάμπιαν Σβαρτς | Πιερ Σεφφέρ | Τζοάν Σίμον | Ντανιέλ Σπαίρρι | Τζαίημς Τζόυς | Τζάσπερ Τζωνς | Μαρκ Τουαίην | Σάυ Τουόμπλυ | Τζερμάνο Τσέλαντ | Γκυστάβ Φλωμπέρ | Βολφ Φοστέλ | Ζίγκμουντ Φρόυντ | Γιώργος Χαρβαλιάς | Ρόμπιν Χερστ
.
.
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
.
Θανάσης Αποστόλου | Πασχάλης Ζέρβας | Σοφία Κανάκη

ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
.
Η ALLOGLOTTA δεν είναι περιοδικό: θα παρουσιάζεται ετησίως ως ενέργημα, συλλογικό εγχείρημα, ανοιχτό σε πολλαπλάσια συμμετοχή.
.
Η alloglotta είναι θεματική. Επειδή η ιστορία μιας κοινωνίας δεν είναι άσχετη από την τέχνη που δημιουργεί, η επιλεγμένη κάθε φορά θεματική δεν θα έχει ιστορικό (νεκρό) χαρακτήρα, αλλά θα αναγιγνώσκει περιπέτειες της δημιουργίας ή και εκδιπλώσεις της α-νοησίας, της αφασίας, στο ιστορικό πλαίσιο του ενεστώτα χρόνου.
.
Όλη η δοκιμασία της σύγχρονης τέχνης, η αλλαγή της γλώσσας της, προλέγεται κάτω από διαφορετικά ιστορικά συμφραζόμενα στο Μια επιστολή του Χόφμαννσταλ, προαναγγέλλοντας τα κινήματα της πρωτοπορίας της τέχνης, και μια εκτροπή των πραγμάτων και επομένως της ματιάς και της σκέψης. Η κρίση του Τσάντος αποτελούσε αρχικά τον κυρίαρχο τίτλο του ενεργήματος, γι’ αυτό και το διήγημα του Χόφμαννσταλ θεωρείται ταυτόχρονα το εναρκτήριο κείμενο της alloglotta και της θεματικής ενότητας «Σιωπή και θόρυβος». Ο υπότιτλος της alloglotta μεταφράζει την κρίση και την αγωνία της τέχνης στη νεωτερικότητα : δεικνύει την αναζήτηση νέων γλωσσικών υλικών που, αν εστιάζεται στην αλήθεια, είναι ατέρμονη. Η alloglotta είναι μια επιστροφή στην ελληνική γλώσσα. Ο τίτλος-όρος του ενεργήματος και η επεξήγησή του προέρχονται από μία συνέντευξη του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος αναφέρεται στο δάνειο της λέξης «alloglotta» από την ελληνική στην ιταλική γλώσσα του 17ου αιώνα. Διατηρήσαμε τη λατινική γραφή αυτής της ανενεργής στα ελληνικά λέξης, η οποία όμως ενεργοποιείται, και μάλιστα δυναμικά και ισχυρά, σαν αντιδάνειο στην ανάγνωση και στη μετάφραση της Επιστολής.
.
Η alloglotta δεν έχει διαφημίσεις. είναι ένα αυτόνομο υλικό. Η αυτοτέλεια του ενεργήματος αποτελεί συνθήκη του ίδιου του ενεργήματος – σαν τις λέξεις στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη οι οποίες γίνονται συνθήκη λέξεων και νοημάτων. Η υλική μορφή της alloglotta (μέγεθος, σχήμα, χαρτί, τυπογραφία) μπορεί να είναι ευμετάβλητη μια και πρέπει να βρίσκει τη συνέπειά της ως προς το περιεχόμενο ή τις υλικές συνθήκες.
.
Η alloglotta δεν είναι μία ανθολογία εικόνων και κειμένων ούτε μία εν σειρά παράθεση υλικών με κάποια αξία χρήσης: δεν επιλέγονται κατ’ ανάγκη τα σημαντικότερα ή τα πλέον αντιπροσωπευτικά δείγματα που τυχόν θα κάλυπταν, σφαιρικά, μια θεματική. Η alloglotta επιχειρεί μια αντιπαράθεση και συμπλήρωση φωνών οι οποίες εκπέμπονται πληθυντικά από διαφορετικά μήκη κύματος. Παρ’ όλο που η προέλευση των φωνών είναι πολλές φορές αναγνωρίσιμη, γεννά μια σχέση, δηλαδή έναν νέο τόπο, εκείνον της συμπλήρωσης, της αντιπαράθεσης, της εκτροπής, ή ακόμη και της παρανάγνωσης. Έτσι σε κάθε θεματική ενότητα προκύπτει μια σειρά από δομές αναγνώσεων: αναγνώσεις που αφορούν εξίσου τα ίδια τα υλικά αλλά και τα χάσματα ή τα σημεία επαφής που προκύπτουν μεταξύ τους. Κατ’ αυτήν την έννοια, ένα ποίημα του Εγγονόπουλου αντιδιαστέλλεται με ένα απόσπασμα της Ογκάουα, οι φωτογραφίες των λευκών τελάρων του Ράουσενμπεργκ και ένα κείμενο του Καλτσολάρι ακουμπούν σε αποσπάσματα από τον Μόμπυ-Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ, ενώ στο διήγημα του Χόφμαννσταλ φωτίζονται άδηλα σημεία από τις εικόνες έργων του Μπόυς και αντίστροφα.
.
Οι λογοτεχνικές, μουσικές ή φιλοσοφικές φράσεις, απαιτείται (μέσα στην ειλικρίνειά τους) να διοχετεύονται σε όλους, ανεξαίρετα –ειδάλλως η τέχνη και η σκέψη δεν έχουν κανένα νόημα–, μέσα από μια απαγόρευση: της πολυλογίας. Στην παράσταση Γιατί-Γιατί (Warum-Warum) ο Πήτερ Μπρουκ διατεινόταν πως η ουσία του θεάτρου έγκειται στο να προσεγγίσει έστω και αμυδρά αυτό που ο θεατής μπορεί να διαβάσει σε μια πινακίδα ενός γερμανικού θεάτρου: «Απαγορεύεται αυστηρά η ομιλία». Η πράξη, η δράση, η δημιουργία, έτσι κι αλλιώς, με θετικό ή αρνητικό τρόπο, διαμορφώνουν στην άρθρωσή τους μια γλώσσα αυτόνομη που νοηματοδοτεί και προηγείται των αναλύσεων, των θεωρήσεων, των θεωριών. Υπάρχει μια αδήριτη ανάγκη να σιγήσει ένα σημαντικό μέρος φλύαρης παραγωγής έργων, λόγου και θεωρίας.
.
Στην alloglotta γυρεύουμε μία μέθοδο εργασίας για την επανεμφάνιση ή την κατασκευή μιας γλώσσας, που αποκρυπτογραφείται όταν τα υλικά στοιχειοθετούν μια διαφορετική όψη της υπάρχουσας γλώσσας τους ή συστήνουν την προϋπόθεση για μια άλλη. Με αίτημα να μορφώνεται κάθε φορά ένα ερώτημα ή μια γλώσσα των αναγνωρίσιμων ή μη υλικών. Γλώσσα ή ερώτημα που διαπερνά καταλυτικά την ύπαρξή μας και συντίθεται εντός μας σε διάλεκτο.
.